Sięgnęłam po książkę ze względu na fascynację Włochami, ich językiem i kulturą oraz miłością do pszczół. I pod tym względem można powiedzieć, że książka w jakiś sposób zaspokoiła moje oczekiwania. Niestety było też sporo ale, strasznie męczące wahania emocjonalne głównej bohaterki, relacje z matką, którą życie solidnie przeczołgało a nie nastąpiło żadne sensowne wyjaśnienie wielu sytuacji z jej młodości, które tłumaczyłyby wiele wydarzeń czy skierowany w nią ostracyzm społeczny. Brakowało wyjaśnienia czy rozwinięcia wielu wątków, jak magicznych relacji wybranych kobiet z pszczołami, tajemniczego miejsca w ukrytej grocie, większej ilości miodowych przepisów czy informacji o jego właściwościach czy wykorzystaniu.

Sięgnęłam po książkę ze względu na fascynację Włochami, ich językiem i kulturą oraz miłością do pszczół. I pod tym względem można powiedzieć, że książka w jakiś sposób zaspokoiła moje oczekiwania. Niestety było też sporo ale, strasznie męczące wahania emocjonalne głównej bohaterki, relacje z matką, którą życie solidnie przeczołgało a nie nastąpiło żadne sensowne wyjaśnienie...

Angelika jest młodą kobietę bez własnego miejsca na ziemi. Ma za to psa i kota do towarzystwa. We trójkę jeżdżą po Europie zdezelowanym kamperem, aby nieść pomoc właścicielom pasiek. Całą swoją wiedzę na temat sztuki pszczelarskiej przekazała jej Margherita. Mieszkała wtedy na Sardynii. Gdy musiała przeprowadzić się z mamą i jej drugim mężem do Rzymu, bardzo za nią tęskniła. Jednak najbardziej brakowało jej ukochanych pszczół.
Pewnego dnia dowiedziała się, że została jedyną spadkobierczynią Margherita. W związku z tym zmuszona była odbyć podróż na Sardynię. Niespodziewanie wracają do niej wszystkie wspomnienia. W jej myślach pojawia się również Nicola, młodzieńcza miłość.

Miałam małe obawy czy " Strażniczka miodu i pszczół" przypadnie mi do gustu, bo wcześniej nie czytałam żadnej książki Cristiny Caboni. Jednak po przeczytaniu kilku opinii wiedziałam już, że będzie dobrze. Chociaż to za mało powiedziane, bo było fantastycznie. Czułam się tak, jakbym czytała baśń o kobiecie, którą otrzymała wyjątkowy dar od niebios.
Angelika od małego żyła wśród pszczół. To w ich towarzystwie czuła się najlepiej. Dlatego przeprowadzka do Rzymu nie wpłynęła na nią zbyt dobrze. Bardzo się w tym czasie zmieniła i zamknęła w sobie. Jej relacje z matką nigdy nie należały do najlepszych. Ciągle jej nie było i z tego też powodu tak mocno pokochała Margheritę, swoją opiekunkę i mentorkę. To właśnie przy niej spędziła najpiękniejsze chwile w swoim życiu.
Dorosła już Angelika została podróżniczką, a dzięki pracy mogła się w pełni realizować.
Małe latające stworzonka o których mowa w książce, przyczyniły się do tego, że ta historia jest tak fascynująca, wręcz magiczna.
Zastanawiałam się w trakcie lektury, skąd autorka zaczerpnęła tak dużą wiedzę na temat pszczół, bo przedstawiła ich życie w szalenie szczegółowy sposób. Okazuje się, że pszczelarstwo nie jest jej obce.
Każdy rozdział książki, rozpoczyna się krótką informacją na temat danego gatunku miodu. Nie widziałam, że może być ich tak dużo. Niektóre z nich były dla mnie sporym zaskoczeniem.
Pszczoły, miód i wszystko związane z prowadzeniem pasiek to wątek dominujący. W książce nie brakuje innych nie mniej interesujących tematów. Dzieje się w niej dużo. Część mieszkańców Abbadulche była zdziwiona nagłym przybyciem Angeliki. Wśród nich znalazła się osobą, której szczególnie to przeszkadzało. Jednak tym razem dziewczyna nie brała pod uwagę kolejnej ucieczki. Czuła, że do Margheritę może stać się teraz jej domem, którego nigdy nie miała.
W książce pojawił się temat, który dotyczy nie tylko pszczół, ale i nas, ludzi. To my przyczyniamy się do tego, że jest ich coraz mniej. Chemikalia robią swoje, do tego beton zamiast zielonych terenów. Angelika postanowiła stanąć do walki z firmą, która planowała na wyspie pewną inwestycję.
Jednym z właścicieli jest Nicola, mężczyzna, w którym Angelika w przeszłości się podkochiwała. Byli że sobą nie rozłączni. Miłość, która kilka lat temu ich połączyła, rozkwita między nimi na nowo jak najpiękniejszy kwiat. Biorąc pod uwagę charakter Angeliki, nie obyło się bez kłótni i wzajemnego obrzucania się pretensjami. Czy doszli do porozumienia? Tego wam zdradzić nie mogę. Trochę się rozpisałam, ale muszę wspomnieć jeszcze o pięknych, zachwycających opisach przyrody.

"Strażniczka miodu i pszczół" to przepiękna książka obok której nie sposób przejść obojętnie. Ta historia pachnie miodem, kwiatami i wypiekanym chlebem. Zachwyca pięknem, naturalnością i wyjątkowym klimatem. Koi nerwy i odgania źle myśli. Jest lekkim podmuchem wiatru w upalny dzień.
"Strażniczka miodu i pszczół" idealnie umili wam czas oczekiwania na słońce i błękit nieba. Patrząc na jej okładkę od razu robi się tak jakoś cieplej i przyjemniej.

Angelika jest młodą kobietę bez własnego miejsca na ziemi. Ma za to psa i kota do towarzystwa. We trójkę jeżdżą po Europie zdezelowanym kamperem, aby nieść pomoc właścicielom pasiek. Całą swoją wiedzę na temat sztuki pszczelarskiej przekazała jej Margherita. Mieszkała wtedy na Sardynii. Gdy musiała przeprowadzić się z mamą i jej drugim mężem do Rzymu, bardzo za nią...

Sardynia, miasteczko Abbadulche. Angelica Senes po tym co ją kiedyś spotkało, nie chce się wiązać z żadnym mężczyzną i nie potrafi nigdzie zapuścić swoich korzeni. Jest wędrowną pszczelarką, przemieszcza się po świecie kamperem i jedynie wśród pszczół czuje się pewnie i dobrze. Jako dziecko mieszkała na Sardynii i dzięki ciotce Marghericie zwanej Jają zdobyła wiedzę o nich. Wśród pszczół spędziła swoje dzieciństwo i właśnie tu w Abbadulche spotkała swą pierwszą miłość. Teraz pozostałą jej tylko miłość do pszczół, o których wie wszystko. Odwiedza pasieki i rozwiązuje problemy związane z ich hodowlą, ale też pomaga ludziom zakładać ule i uczy ich produkcji miodu. W książce przeplata się przeszłość z teraźniejszością i na światło dzienne wychodzą dawno ukrywane tajemnice. Czy Angelica odnajdzie tu szczęście i utraconą miłość? Czy znowu porzuci ukochane Abbadulche i wszystko co jest z tym miasteczkiem związane?
"Strażniczka miodu i pszczół" Cristiny Caboni to moja druga już powieść autorki po bardzo udanym "Zapachu perfum". To cudowna powieść pełna smaku i zapachu miodu, idealna na letni czas. Na początku każdego rozdziału autorka umieściła informacje o różnych rodzajach miodów. I to jeszcze bardziej przybliża nam walory smakowe i wartości odżywcze każdego z nich. Ale przecież w tej powieści nie tylko o miód chodzi. Bardzo zachęcam Was do przeczytania tej powieści. Ja spędziłam z nią cudowny czas na urlopie.

Sardynia, miasteczko Abbadulche. Angelica Senes po tym co ją kiedyś spotkało, nie chce się wiązać z żadnym mężczyzną i nie potrafi nigdzie zapuścić swoich korzeni. Jest wędrowną pszczelarką, przemieszcza się po świecie kamperem i jedynie wśród pszczół czuje się pewnie i dobrze. Jako dziecko mieszkała na Sardynii i dzięki ciotce Marghericie zwanej Jają zdobyła wiedzę o...

doskonała na wakacje na Sycylii ;) spokojne, słoneczne popołudnia, wciągająca historia, poruszająca emocjonalnie.. ujęła mnie nazwami i rodzajami miodów. cudna :)

doskonała na wakacje na Sycylii ;) spokojne, słoneczne popołudnia, wciągająca historia, poruszająca emocjonalnie.. ujęła mnie nazwami i rodzajami miodów. cudna :)

Włochy, pszczoły, i niestety zero ikry....

Włochy, pszczoły, i niestety zero ikry....

Książka która ma w sobie tyle spokoju, magii i jakiegoś takiego uroku, że czytałam ją z wielką przyjemnością. Niby banalna a jednak wyjątkowa.

Książka która ma w sobie tyle spokoju, magii i jakiegoś takiego uroku, że czytałam ją z wielką przyjemnością. Niby banalna a jednak wyjątkowa.

Baedzo przyjemna książka. Czyta się lekko i z przyjemnością. Dla mnie jej największym atutem jest to że prawie fizycznie czułam zapach miodu, brzęczenie pszczół i piękno opisywanej przyrody. Lektura działa na znysły i wyobraźnie. Momentami nużył mnie zbyt prosty język jakim zostaĺa napisana, pomimo tego zakiełkowała we mnie zainteresowaniem pszczelarstwem. Polecam jako lekturę na lato, po której otaczający nas świat wydaje się piękniejszy Ì dla tych, którzy kochają przyrodę ponieważ pokochają ją jeszcze bardziej.

Baedzo przyjemna książka. Czyta się lekko i z przyjemnością. Dla mnie jej największym atutem jest to że prawie fizycznie czułam zapach miodu, brzęczenie pszczół i piękno opisywanej przyrody. Lektura działa na znysły i wyobraźnie. Momentami nużył mnie zbyt prosty język jakim zostaĺa napisana, pomimo tego zakiełkowała we mnie zainteresowaniem pszczelarstwem. Polecam jako...

To jest powieść dla wszystkich zmysłów. Smakuje miodem. Unosi się w niej zapach kwiatów, z których pracowite pszczółki ten miód pozyskały oraz świeżego regionalnego chleba. I jeszcze pachnie słoną bryzą od morza, i łąką po deszczu, słonecznym lasem i wilgotną jaskinią. Oczy zachwycają się pięknymi widokami Sardynii, naturą, kolorowymi wyrobami ludowymi, złotymi pszczołami i bielą koronek. Również dla oka jest i piękna dziewczyna, i przystojniak, a jakże. Ucho czytelnika także bywa satysfakcjonowane: odgłosami wsi, brzęczeniem pszczół, rytualnymi piosenkami śpiewanymi przy ulach.
Magiczna to wyspa z tajemniczym czarnym miodem i zagadkowym drzewem oraz niecodzienna profesja Angeliki, która jest wędrowną pszczelarką.
„Zna pszczoły, ich brzęczenie jest jej ulubioną muzyką. Bezbłędnie rozumie ich język złożony z zapachów i dźwięków. Rozwiązuje problemy, które dręczą pasiekę i jedzie dalej. Jest strażniczką. Ostatnią strażniczką pszczół.”

Fabuła niespecjalnie odkrywcza - perypetie spadkobierczyni starego domiszcza oraz próba zaaklimatyzowania się w nowym środowisku. Brzmi znajomo? Do tego przewidywalny wątek miłosny, bo musi pojawić się przecież rycerz na białym koniu. Dołóżmy przyjaźnie, szukanie swojego miejsca na ziemi, dzielenie się szczęściem, radością i dobrami, wreszcie przebaczenie. Nic szczególnego. Biorąc pod uwagę intrygę, a jest taka całkiem przeciętna, byłaby to obyczajówka jakich wiele.
Tymczasem książka jest wyjątkowa, bo nie o fabułę tu głównie chodzi. Tylko o miłość do życia, natury, tradycji i pszczół. Ta pasja emanuje z każdej kolejnej strony, których pochłanianie sprawiało mi tak dużo przyjemności, że nie zwracałam uwagi na banalny i oczywisty romans oraz czarno-białe postaci. A co tam!!! Reszta się zgadza. Sardynia, krajobrazy, piękno prostych rzeczy, dziedzictwo kulturowe przekazywane z pokolenia na pokolenie, złociste pszczoły, a wszystko oblepione drogocennym miodem.

Są książki, których autorzy wymyślają jakąś fabułę i nie przejmują się tłem, liczy się tylko akcja.
Są tacy, którzy robią mniej lub bardziej solidny research i takie książki postrzegam jako dużo wartościowsze.
I wreszcie autorzy znawcy, fachowcy, pasjonaci, ludzie, którzy nie tylko znają się na tym, o czym piszą, ale kochają i poświęcili tym pasjom życie. To się od razu w książce czuje. I tak jest tym razem. Autorka kocha Sardynię, pszczoły i prowadzi własną pasiekę. Wie o czym pisze i zaraża czytelnika swą fascynacją.
Po pierwsze to aż się chce pojechać na Sardynię! A po drugie - pędzę upiec ciasto z miodem!

To jest powieść dla wszystkich zmysłów. Smakuje miodem. Unosi się w niej zapach kwiatów, z których pracowite pszczółki ten miód pozyskały oraz świeżego regionalnego chleba. I jeszcze pachnie słoną bryzą od morza, i łąką po deszczu, słonecznym lasem i wilgotną jaskinią. Oczy zachwycają się pięknymi widokami Sardynii, naturą, kolorowymi wyrobami ludowymi, złotymi pszczołami...

"Strażniczka miodu i pszczół" przeleżała u mnie na półce chyba z pół roku, więc pomyślałam sobie ok miejmy to za sobą....i ... jestem tak pozytywnie zaskoczona, że aż miło.

Przede wszystkim autorka przeniosła mnie w świat pasji, tak koronkowo i lekko opisanej, że podczas lektury sama chciałam zostać strażniczką miodu i pszczół. Malowniczo opisana przyroda Sardynii-morze, lasy, kwiaty, kolory zapachy, jak również poszanowanie historii, kultury i tradycji miejsca, sprawiła, że chciałam być częścią tamtego świata.
Oczywiście to nie wszystko, bo są również ukazane perypetie rodzinne, niełatwa relacja matki i córki jak również wątek miłosny.

Czy książka jest przewidywalna - nie ma to najmniejszego znaczenia, bo ciężko się od niej oderwać.

Wrócę do niej jeszcze :)

Ps: książka zmieniła półkę na ulubioną.

"Strażniczka miodu i pszczół" przeleżała u mnie na półce chyba z pół roku, więc pomyślałam sobie ok miejmy to za sobą....i ... jestem tak pozytywnie zaskoczona, że aż miło.

Przede wszystkim autorka przeniosła mnie w świat pasji, tak koronkowo i lekko opisanej, że podczas lektury sama chciałam zostać strażniczką miodu i pszczół. Malowniczo opisana przyroda Sardynii-morze,...

Ależ rozminęłam się z tą książką. Z jednej strony wiem, że książka ta ma być rozrywką i przynieść ukojenie, ale dla mnie chyba za dużo tego ukojenia było. Banalna historia napisana bardzo prostym językiem, choć momentami usiłowała być wzniosła i patetyczna. Już dawno nie spotkałam też tak niestabilnej bohaterki, a jej dialogi z Nicolą to jakiś dramat. Generalnie dialogi kuleją. W ogóle bohaterowie są dziwni, postępują w niezrozumiały sposób. Mimo to książka wciąga i czyta się szybko, można przeczytać na jedno "posiedzenie". Jeśli ktoś ma ochotę na bardzo lekką lekturę, odmóżdżającą, taką ociekającą słodyczą to jak najbardziej polecam, ale ze mną nie zostanie na długo. Przeczytałam i szybko zapomnę.

Ależ rozminęłam się z tą książką. Z jednej strony wiem, że książka ta ma być rozrywką i przynieść ukojenie, ale dla mnie chyba za dużo tego ukojenia było. Banalna historia napisana bardzo prostym językiem, choć momentami usiłowała być wzniosła i patetyczna. Już dawno nie spotkałam też tak niestabilnej bohaterki, a jej dialogi z Nicolą to jakiś dramat. Generalnie dialogi...