Strażniczka miodu i pszczół

Zdecydowanie jedna z moim ulubionych książek.
Niezwykle ciepła opowieść, której opisy sprawiają, że tę książkę czuje się wszystkimi zmysłami. Dzięki niej można oderwać się od rzeczywistości i poczuć się jak na cudownych, spokojnych wakacjach. Polecam!

Zdecydowanie jedna z moim ulubionych książek.
Niezwykle ciepła opowieść, której opisy sprawiają, że tę książkę czuje się wszystkimi zmysłami. Dzięki niej można oderwać się od rzeczywistości i poczuć się jak na cudownych, spokojnych wakacjach. Polecam!

Pokaż mimo to

POWIEŚĆ WIBRUJĄCA SKRZYDEŁKAMI PSZCZÓŁ I PACHNĄCA MIODEM KAPIĄCYM Z ULI. PEŁNA EMOCJI. BO LAWENDOWY MIÓD USPOKOI TWOJĄ DUSZĘ, A AKACJOWY SPRAWI, ŻE ZNÓW SIĘ UŚMIECHNIESZ. Angelica nigdzie nie zdołała zapuścić korzeni. Nie chciała się z nikim wiązać. Po tym, co spotkało ją w przeszłości, jest nieufna, pełna strachu i zawsze gotowa do ucieczki. Jedynie wśród pszczół czuje się dobrze. Jest...

POWIEŚĆ WIBRUJĄCA SKRZYDEŁKAMI PSZCZÓŁ I PACHNĄCA MIODEM KAPIĄCYM Z ULI. PEŁNA EMOCJI. BO LAWENDOWY MIÓD USPOKOI TWOJĄ DUSZĘ, A AKACJOWY SPRAWI, ŻE ZNÓW SIĘ UŚMIECHNIESZ. Angelica nigdzie nie zdołała zapuścić korzeni. Nie chciała się z nikim wiązać. Po tym, co spotkało ją w przeszłości, jest nieufna, pełna strachu i zawsze gotowa do ucieczki. Jedynie wśród pszczół czuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna, lekka do czytania i magiczna. Historia jest prosta, brak w niej urozmaiceń, nagłych zwrotów akcji, cała fabuła biegnie spokojnie. Ale to naprawdę dodaje jej dużo uroku. Historia o kobiecie, która stała się strażniczką pszczół i swojego dziedzictwa. Dodatkowo możemy poczytać kilka trafnych uwag o różnych rodzajach miodu. Słodko i bajecznie.

Bardzo przyjemna, lekka do czytania i magiczna. Historia jest prosta, brak w niej urozmaiceń, nagłych zwrotów akcji, cała fabuła biegnie spokojnie. Ale to naprawdę dodaje jej dużo uroku. Historia o kobiecie, która stała się strażniczką pszczół i swojego dziedzictwa. Dodatkowo możemy poczytać kilka trafnych uwag o różnych rodzajach miodu. Słodko i bajecznie.

Pokaż mimo to

Kolejna książka Cristiny Caboni, która zachwyca swoją lekkością, namacalną wręcz obrazowością, dużą dozą emocjonalności i różnymi przejawami uczuciowości. Wszystko to połączone z niezwykłymi, dziewiczymi i swojskimi krajobrazami małej wyspy na Sardynii oraz z mało znanym zwykłemu laikowi światem pszczół, tworzy niezwykłą opowieść o miłości, radzeniu sobie z trudnymi uczuciami i poszukiwaniu własnej tożsamości.

Autorka i tym razem w zaskakujący sposób pobudza nasze zmysły: węch i smak. Dzięki rzadko spotykanej umiejętności malowania słowem, przedstawia nam imponujący obraz społeczności pszczół, opisuje zasady panujące w ulach, w sposób bardzo dokładny i obrazowy opisuje cały mechanizm produkcji miodu oraz jego liczne rodzaje. Dzięki temu dowiadujemy się, że miód ma wiele ciekawych właściwości, nie tylko leczniczych. Cały ten świat hipnotyzuje, przyciąga, intryguje. Mimowolnie dajemy się porwać w taniec pszczół, z których ludzie tak naprawdę powinni brać przykład. A do tego wszystkiego urzeka nas piękna, malownicza Sardynia, pełna dziewiczej przyrody i pięknych krajobrazów nietkniętych jeszcze niszczycielskim duchem urbanizacji.

Główna bohaterka, Angelika jest wędrowną pszczelarką i tak naprawdę świat pszczół jest jedynym, w którym czuje się dobrze, w którym może być sobą. Świat rzeczywisty nie ma jej nic do zaoferowania i dlatego stara się go po prostu ignorować, wsiadając do swojego kampera i podróżując po całym świecie. Dzięki temu ucieka nie tylko od samej siebie i trudnej relacji z matką, ale przede wszystkim od bolesnej przeszłości, dzięki której paradoksalnie, pszczoły stały się jej pasją. Niezamknięta przeszłość jednak zawsze, prędzej czy później daje o sobie znać i tak jest również w przypadku Angeliki Senes. Niespodziewana wiadomość i tajemniczy list z przeszłości wywracają życie młodej kobiety do góry nogami, a co więcej, sprawiają, że wraca ona do kraju swojego dzieciństwa.

Powrót do rodzinnej wioski wywołuje oczywiście lawinę wspomnień i wielu zapomnianych, a może świadomie odepchniętych od siebie uczuć. Na kolejnych kartach książki obserwujemy niezwykłą walkę z własną przeszłością, odkrywaniem siebie na nowo, budowaniem własnego systemu wartości i oswajaniem uczuć, które cały czas ewoulują, dojrzewają, odradzają się. Jak widać, wbrew pozorom, nie jest to ckliwa opowieść o miłości i przyjaźni z pięknymi widokami w tle. "Strażniczka miodu i pszczół" to studium niełatwego poszukiwania swojej życiowej drogi pośród bolesnych wspomnień dzieciństwa, trudnej i skomplikowanej matczynej miłości, uczucia wyobcowania i nieprzystosowania, dawno zapomnianych młodzieńczych pasji i marzeń oraz młodzieńczej miłości, której okruchy przetrwały próbę czasu. Mamy tutaj zatem nie tylko motyw powrotu do kraju lat dziecinnych (swoistej Arkadii, gdzie prawie nic nie zostało tknięte zębem czasu i urbanizacji), ale obserwujemy również motyw pierwszej młodzieńczej miłości, która przechowywana wiele lat w sercach, teraz rozkwita, ewoluuje, dostosowuje się do obecnych realiów, odradza się na nowo na naszych oczach.

Życie postawiło przed Angeliką wiele trudnych zadań. Do tej pory obchodził ją jedynie świat pszczół, bo tylko w nim czuła się szczęśliwa. Czy było to jednak szczęście pełne i prawdziwe? Powrót na
Sardynię okazuje się momentem kluczowym, czasem na podjęcie ważnych życiowych decyzji i próbą pogodzenia światów, które okazują się być dla Angeliki naprawdę ważne. A co z tego wszystkiego wyniknie, to już każdy powinien przekonać się sam. Gorąco do tego zachęcam, bo naprawdę warto!!!

Kolejna książka Cristiny Caboni, która zachwyca swoją lekkością, namacalną wręcz obrazowością, dużą dozą emocjonalności i różnymi przejawami uczuciowości. Wszystko to połączone z niezwykłymi, dziewiczymi i swojskimi krajobrazami małej wyspy na Sardynii oraz z mało znanym zwykłemu laikowi światem pszczół, tworzy niezwykłą opowieść o miłości, radzeniu sobie z trudnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciepła i słodka jak miód książka na letnie wieczory. Zachęca do odwiedzenia Sardynii ;-)

Ciepła i słodka jak miód książka na letnie wieczory. Zachęca do odwiedzenia Sardynii ;-)

Pokaż mimo to

Książka idealna w upalny dzień. Ciepło, przyroda, kolory i smaki przenoszą w miejsce szczególne. Miejsce naturalne, wyśnione, bajeczne, choć niepozbawione problemów.

Niesamowite jest to, że każdy z nas czytając tę samą książkę, potrafi odnaleźć w niej inny sens. Dla mnie jest to historia nie tylko o ludzkich losach, przyrodzie, słodyczy miodu, czy mocy pszczół. Dużo ciekawsze wydaje się to, co ukryte pod spodem. Cristina Caboni pokazuje magię dziecięcego świata. Porażające, że każdy z nas gubi kiedyś tę moc. Umyka gdzieś nasza delikatność, wyobraźnia, wyczucie równowagi, spontaniczność i szczerość. Miód stał się dodatkiem. Pretekstem do przedstawienia historii ludzi, którzy zapomnieli o pszczołach. Zapomnieli jak być dziećmi. Na szczęście prosta ludowa mądrość i serce Margherity przywracają ich do kolorowego świata.

Całość opisana prostym, przystępnym językiem, a fabuła bardzo przewidywalna. Nie jest to literatura wymagająca, ale pomimo tego skłania do refleksji. Warto sięgnąć po tę pozycję, choćby dlatego, że jest przesiąknięta aromatem miodu w tak naturalny sposób, że aż chce się sięgnąć po słój płynnego złota.

Książka idealna w upalny dzień. Ciepło, przyroda, kolory i smaki przenoszą w miejsce szczególne. Miejsce naturalne, wyśnione, bajeczne, choć niepozbawione problemów.

Niesamowite jest to, że każdy z nas czytając tę samą książkę, potrafi odnaleźć w niej inny sens. Dla mnie jest to historia nie tylko o ludzkich losach, przyrodzie, słodyczy miodu, czy mocy pszczół. Dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie pachnąca książka. Dla pasjonatek prefum, ciekawa lektura. Mozna dowiedzieć sie jak komponuje sie różne zapachy. Jakie zapachy pasują do siebie, a inne są zupełnie nie do przyjecia. Do tego watek miłosny z domieszką dramaturgi na dtugim planie. Bardzo fajnie i przyjemnie się czyta

Pięknie pachnąca książka. Dla pasjonatek prefum, ciekawa lektura. Mozna dowiedzieć sie jak komponuje sie różne zapachy. Jakie zapachy pasują do siebie, a inne są zupełnie nie do przyjecia. Do tego watek miłosny z domieszką dramaturgi na dtugim planie. Bardzo fajnie i przyjemnie się czyta

Pokaż mimo to

Wiedziałam, że ta książka będzie miała specyficzną atmosferę i klimat. Obawiałam się tylko, czy nie będzie zbyt cukierkowa, łatwa...może nawet infantylna. Nic z tych rzeczy!Nastrój tej powieści i jej przesłanie w połączeniu z ciepłym, wiosennym słońcem nastroiły mnie bardzo pozytywnie!
--------------------------------------------------
Główna bohaterka, Angelica jest wędrowną pszczelarką. Pełna strachu, nieufności, zawsze gotowa do ucieczki, tylko wśród pszczół czuje się dobrze. Los daje jej szansę powrotu na Sardynię i osiedlenie się na tej wyspie. I to dokładnie w miejscu, gdzie się wychowała, poznała życie pszczół i pokochała je ponad wszystko. Angelica stopniowo, walcząc z se swoimi demonami z przeszłości i zawiścią kuzynów, odnajduje upragniony spokój i pewność, że dom, w którym mieszka jest jej miejscem na ziemi.
--------------------------------------------------
Aura tej książki jest moim zdaniem niesamowita. Wiem, że pewnie nie dla każdego...w moim przypadku była w 100 % zgodna z tym, co mi w duszy gra.
Sardynia, piękny, stary dom z duszą, z drewnianymi meblami, belkami pod sufitem, suszącymi się ziołami i słojami miodu w piwnicy. Gliniane donice obsadzone niezliczoną ilością kolorowych kwiatów, nieco dalej ule i bzyczenie pszczół. I kobiety, które ramię w ramię pracują przy pszczołach, wypiekają chleb a wieczorami czytają wspólnie Księgę miodu pozostawioną przez poprzednią właścicielkę domu. Łączy je niesamowita więź i przyjaźń.
No dobra....jakiś facet też się tam przyplącze:)

Wiedziałam, że ta książka będzie miała specyficzną atmosferę i klimat. Obawiałam się tylko, czy nie będzie zbyt cukierkowa, łatwa...może nawet infantylna. Nic z tych rzeczy!Nastrój tej powieści i jej przesłanie w połączeniu z ciepłym, wiosennym słońcem nastroiły mnie bardzo pozytywnie!
--------------------------------------------------
Główna bohaterka, Angelica jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę męczyłyśmy się ze strażniczką. Ona ze mną ja a z nią. Myślę, że to nie był dla nas najlepszy moment. Czasami tak jest. I ma to niestety niemałe znaczenie dla mojego jej postrzegania. Niedobry moment w moim życiu, nie te emocje, nie te konstelacje myśli głowie, nie ta pora roku... Wszystko po trochu.
Drażniła mnie relacja głównych bohaterów. Ich chwiejność. Najpierw "już nigdy", żeby dwie strony dalej "już zawsze". "Muszę" w kilka minut przechodziło w "nie mogę". Byli trochę jak żuraw i czapla. Momentami trąciło to infantylnością. Kilka razy złapałam się na tym, że czytam sama nie wiem co, bo myśli pierzchały we wszystkie strony...
No ale. Sardynia. Miejsce przepiękne i wyjątkowe. Zapachy widoki, morze słońce kwiaty, las. Brzęczenie pszczół i aromat rozgrzanego słońcem miodu. Chce się tam zostać na zawsze. Złapać równowagę. Osiągnąć wewnętrzny spokój. Oddychać głębiej, widzieć dalej, rozumieć więcej. Mniej mówić, więcej wiedzieć. Zazdrościłam Angelice tego wszystkiego. Odwagi , determinacji i tego, że wie czego chce. Tak, tego też.I to była taka niedobra zazdrość. Połączona trochę ze złością i żalem, że nie mam nawet skrawka jej nieba...

To nie jest zła książka. Po prostu spotkałyśmy się w nieodpowiednim momencie. Może kiedyś wrócę do niej. W innym momencie życia. Z innym emocjami...

6/10

Trochę męczyłyśmy się ze strażniczką. Ona ze mną ja a z nią. Myślę, że to nie był dla nas najlepszy moment. Czasami tak jest. I ma to niestety niemałe znaczenie dla mojego jej postrzegania. Niedobry moment w moim życiu, nie te emocje, nie te konstelacje myśli głowie, nie ta pora roku... Wszystko po trochu.
Drażniła mnie relacja głównych bohaterów. Ich chwiejność. Najpierw...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Angelica nie ma domu, jej mieszkaniem jest stary kamper, w którym odwiedza kolejne pasieki potrzebujące jej pomocy. Jest bowiem strażniczką pszczół, która wie o nich wszystko i potrafi zaradzić każdemu problemowi - poza własnymi. Skomplikowana relacja z matką i trudna przeszłość zakorzeniły w niej nieufność i silny odruch ucieczki, który gna ją z miejsca na miejsce. Jest przyzwyczajona do tego wędrownego, samotnego życia i w pewien sposób z niego zadowolona. Gdy pewnego dnia dziedziczy dom swojej ciotki, jej świat staje na głowie. Powrót na rodzinną Sardynię budzi wspomnienia, a Angelika po raz pierwszy w życiu odczuwa pragnienie by zostać w jednym miejscu na dłużej. Nie jest to jednak takie proste jak mogłoby się wydawać...

Nie jestem okładkową sroką, ale jak chyba każdy człowiek, zwracam uwagę na rzeczy przyjemnie łaskoczące moje poczucie estetyki - dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok okładki "Strażniczki Miodu i Pszczół". W samym środku szarej, ponurej jesieni promieniowała ciepłem i wspomnieniem beztroskich, letnich dni. Oszczędna, lecz piękna grafika i motyw plastra miodu kojarzący się ze słodkim smakiem dzieciństwa dopełniły wrażenia i sprawiły, że moja ręka sama sięgnęła po tę powieść. Ale czy w środku znalazłam to, co obiecywała okładka? A i owszem.

"Córeczko, życie jest wystarczająco pełne problemów... Daj spokój tym, które nie istnieją. Skup się na chwilach, bo zaraz przeminą, i zamiast się nimi cieszyć, zmarnujesz się na rozmyślaniu o bzdurach. One nie wrócą, a już na pewno nie dlatego, że byłaś rozkojarzona."

Kiedy wspominam lekturę "Strażniczki" przychodzą mi na myśl takie określenia jak ciepła, łagodna, słodka, radosna. Sceneria, w jakiej rozgrywa się akcja, tworzy niesamowity klimat - ciepło i spokój włoskiego lata oraz nietknięta ludzką ręką przyroda, czy można obok tego przejść obojętnie? Ja nie potrafię. Z przyjemnością więc ogrzewałam się atmosferą tej książki podczas chłodnych, jesiennych wieczorów. Niestety grzać się musiałam przy samym klimacie, bo reszta w tej kwestii została daleko w tyle.

Naprawdę podobała mi się ta książka, ale muszę kilka rzeczy skrytykować. Po pierwsze bohaterów, którzy wydawali mi się jacyś płytcy i nijacy. A z drugiej strony była w nich jakaś przesada. Z opisu wynika, że Angelica miała trudne dzieciństwo, czy wręcz przeżyła w młodości traumę, która ją zmieniła. No i ok, dorastanie bez ojca to nie są idealne warunki do rozwoju dziecka, ale żeby pisać o tym jako traumie? Pół społeczeństwa powinno w takim razie ją mieć.

"Ból zmienia ludzi, stają się twardzi jak kamienie."

Po drugie akcja. Nie będę się czepiać spokojnego tempa, bo ładnie wpisało się w klimat opowieści, ale przez większą część lektury miałam wrażenie, że fabuła zmierza donikąd. Niby rzucamy głównej bohaterce kłody pod nogi, ale niemal natychmiast dzieje się coś, co nas upewnia w przekonaniu, że to właściwie nic poważnego a problem wkrótce rozwiąże się sam. Zabrakło mi punktu kulminacyjnego całej opowieści, a zakończenie zasługuje na tytuł Najbardziej Przewidywalnego Zakończenia 2018. Styl pisania również poprawny, ale znowu bez fajerwerków. Typowy przeciętniak.

Słowem podsumowania, to piękna powieść potrafiąca rozgrzać nawet najbardziej zmarznięte serce, ale raczej nie można jej nazwać wybitną. Książka jako całość jest z pewnością poprawna i sprawia czytelnikowi przyjemność, jednak nic ponad to. Mimo wszystko, ja bawiłam się dobrze i będę ciepło wspominać "Strażniczkę" przez całą mroźną zimę. I dlatego Wam również polecam.

rosemaryczyta.blogspot.com

Angelica nie ma domu, jej mieszkaniem jest stary kamper, w którym odwiedza kolejne pasieki potrzebujące jej pomocy. Jest bowiem strażniczką pszczół, która wie o nich wszystko i potrafi zaradzić każdemu problemowi - poza własnymi. Skomplikowana relacja z matką i trudna przeszłość zakorzeniły w niej nieufność i silny odruch ucieczki, który gna ją z miejsca na miejsce. Jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to