Całkowicie zgodnie z tytułem, w trakcie czytania tej książki, smutek często dominował nad przyjemnością z czytania. Chwilami natomiast czułam się jakbym wróciła do dzieciństwa i z wypiekami na twarzy czytała swoje pierwsze książki o Indianach, z tak niezwykłą pasją autor pokazuje piękno ludzkiej różnorodności (wspaniały jest rozdział o Indianach Nambikwara - kulturze nie znającej rywalizacji). Bardzo interesujący jest też Levi -Strauss gdy opisuje swoją współczesność: brazylijskie miasta Sao Paulo i Rio de Janeiro, poszukiwaczy diamentów, nieszczęśników zagubionych w dżungli wzdłuż linii telegraficznej. Znakomite są migawki z Indii, uwagi o architekturze Mogołów, rozważania o islamie – zapewne zbyt emocjonalne, ale czas pokazał w jakiej mierze przenikliwe.

Gubiłam się czasem gdy pisał o filozofii, nie widziałam wody pod pianą, ale to być może niedostatki umysłu (na szczęście nie ma tej filozofii zbyt wiele). No i nie podzielam zachwytu dla „wielkiego filozofa Rousseau”, moralisty który oddał pięcioro swoich dzieci do przytułku by móc brylować w mieszczańskich salonikach. (Warto przypomnieć tu Bertranda Russella: „Dzisiaj konsekwencją myśli Rousseau jest Hitler; Roosevelt i Churchill są pokłosiem Locke’a”.) Levi -Strauss niestety obwinia postęp za błędy zachodniej cywilizacji. Te strony zdecydowanie mi nie podeszły.

Levi -Strauss napisał wzruszające epitafium umierającym kulturom. I choć często się z nim nie zgadzałam, czasami nie rozumiałam, i niektóre strony odbierałam jako melodramatyczne wodolejstwo, zdecydowanie polecam.

Całkowicie zgodnie z tytułem, w trakcie czytania tej książki, smutek często dominował nad przyjemnością z czytania. Chwilami natomiast czułam się jakbym wróciła do dzieciństwa i z wypiekami na twarzy czytała swoje pierwsze książki o Indianach, z tak niezwykłą pasją autor pokazuje piękno ludzkiej różnorodności (wspaniały jest rozdział o Indianach Nambikwara - kulturze nie...