“Wszyscy jesteśmy jak ta wyspa. Niewinni, zdolni do szlachetnych czynów, ale też grzeczni, bojaźliwi, samolubni. Nie powinniśmy nienawidzić ani siebie, ani tej wyspy, ale kochać ją pomimo wszelkich niedoskonałości”.

Niemcy u schyłku XIX wieku, Charlotte Dirksen pochodzi z rodziny z tradycjami i tak została wychowana. Jako dziecko straciła bliskich, trafiła do krewnych, u których nigdy nie mogła postępować wedle własnego uznania, zawsze ją ktoś lub coś ograniczało. Dziewczyna zawsze różniła się od innych ogromną ciekawością świata i inteligencją, marzyła o podróżach do egzotycznych krajów. Przez przypadek trafia do kolonialnego sklepu z egzotycznymi przyprawami, tam poznaje syna właścicieli, starszego od siebie Christiana. Do tej pory Charlotte nie myślała o zamążpójściu, jednak pod wpływem mężczyzny zmienia zdanie, niebawem go poślubia. Małżeństwo pozornie wydaje się być idealne, jednak czas ukazuje prawdziwe oblicze Christiana. Charlotte wie, że popełniła błąd. Czy uda jej się wyrwać z nieudanego małżeństwa?

Charlotte zawsze marzyła, jej myśli wybiegały daleko, dalej niż obowiązujące normy społeczne. Obserwujemy ją, jak dorasta, widzimy, jak się zmienia. Staje się młodą kobietą, rajskim ptakiem, który pragnie wolności. Nie umie i nie potrafi żyć w zamknięciu, a tego oczekuje od niej mąż. I wtedy podejmuje decyzję, stawia wszystko na jedną kartę. Szukanie swojego miejsca na ziemi, nowe miejsce, nowi ludzie, zupełnie inne realia, które przyciągają i wzbudzają obawy. Świat zdominowany przez mężczyzn, kobiety i ich trudna codzienność. Ciasne, uciskające ramy konwenansów, brak możliwości podejmowania decyzji, nauki, stanowienia o sobie. Autorka zajmująco i wnikliwie ukazuje problem niewolnictwa, kolonializmu — do dzisiaj jest to wstydliwa część naszej historii. To jak traktowano niewolników, dla swoich właścicieli byli częścią wyposażenia, nie myślącymi, nieczującymi istoty. Jak okazy, które mają spełniać polecenia i przynosić zyski. Na uwagę zasługują przepiękne, barwne opisy otaczającego świata, natury.

Piękna opowieść, porwała mnie i zachwyciła. O silnej, odważnej kobiecie, o spełnianiu marzeń, o próbie życia po swojemu, o miłości. Daje do myślenia, zmusza do refleksji, zostawia nas z wieloma pytaniami. Mam nadzieję, że będzie ciąg dalszy. Bardzo, bardzo polecam.

https://tatiaszaaleksiej.pl/sen-o-kilimandzaro/

“Wszyscy jesteśmy jak ta wyspa. Niewinni, zdolni do szlachetnych czynów, ale też grzeczni, bojaźliwi, samolubni. Nie powinniśmy nienawidzić ani siebie, ani tej wyspy, ale kochać ją pomimo wszelkich niedoskonałości”.

Niemcy u schyłku XIX wieku, Charlotte Dirksen pochodzi z rodziny z tradycjami i tak została wychowana. Jako dziecko straciła bliskich, trafiła do krewnych, u...