"Do wieży zbliżało się dwóch osobliwie wyglądających jeźdźców."

Po przeczytaniu ma się wrażenie, że autorem jest pracownik korporacji, który nie znalazł pracy w fachu, gdy skończył filologię klasyczną (albo nie skończył: kto odmienia ekwitów jako aequitesów?!). Dlaczego? Brak tu jakichkolwiek porywów wyobraźni: stereotypowy zestaw nie-ludzi, magia ma wyłącznie znaczenie praktyczne, miłość - płatna lub ograniczona czasowo, emocje kontrolowane. Korpo. Wszystko jest praktyczne w tym świecie, prócz kilku młodych, którzy właśnie rozbijają sobie dziób przez swoje śmieszne (postronni pokpiwają sobie z nich), romantyczne porywy, by wkrótce po upadku również zostać praktycznym i zgodzić się na swój los. Główny bohater, mag Klavres - postać z natury swej poboczna, pewnie dlatego tu w centrum opowieści - nudzi się w wieży. Ma objawy wypalenia zawodowego i merkantylny stosunek do rzeczywistości (najbardziej interesuje go pieniądz), dba też pilnie o swój wizerunek... To jeden charakterystyczny element przedstawionej w powieści rzeczywistości. Drugi to uparte posługiwanie się łacińskimi imionami i nazwiskami, łacińskimi nazwami broni i garderoby, łacińskimi nazwami bogów i świąt. Można nieźle poznać różne typy gladiatorów a krasnoludy zachowują elementy mitologii...Etrusków. Przy czym nie wiedzieć czemu cały boski panteon mniej wiąże się Rzymem, niż ze starożytną Grecją - również miejscowe nazwy dotyczą bardziej tego kraju. Być może wiąże się to z upodobania autora do przymiotnika "koryncki" (dobrze mu się kojarzą córy Koryntu?). Jedynym - czyżby oryginalnym? - pomysłem Tuchorskiego jest wmieszanie do dwu opowiadań "magii opowieści" - rodzaju papierowego przeznaczenia (straszy tu trochę tak, jak "duch Wigilii" u Dickensa), które kieruje niechybnym powodzeniem głównego bohatera. Wiadomo: nie wolno go zabić przed końcem historii, gdyż akcja również by zdechła. A opowieść trzeba przecież dociągnąć do jakiegoś końca...
Mimo wszystko rzecz czyta się nieźle (lubię zgryźliwy humor) a czytelnik ma chęć zapoznać się z ciągiem dalszym. Czyli duch opowieści jednak istnieje.

"Do wieży zbliżało się dwóch osobliwie wyglądających jeźdźców."

Po przeczytaniu ma się wrażenie, że autorem jest pracownik korporacji, który nie znalazł pracy w fachu, gdy skończył filologię klasyczną (albo nie skończył: kto odmienia ekwitów jako aequitesów?!). Dlaczego? Brak tu jakichkolwiek porywów wyobraźni: stereotypowy zestaw nie-ludzi, magia ma wyłącznie znaczenie...