Druga część Dziewcząt z Nowolipek, równie dobra jak poprzednia. Doskonale pokazane relacje damsko-męskie w warunkach, kiedy kobiety były jeszcze zazwyczaj zależne od mężczyzn. Szczególnie ciekawe i niebanalne są postaci Bronki i Kwiryny. Pierwsza trudna do zdiagnozowania, poruszająca się przez powieść jak mgła ("kobieto, puchu marny, ty wietrzna istoto"), dająca dużo do myślenia. Druga ściśle określona przez gorset zaborczości i chciwości, pod wplywem dobrotliwego, niemal świętego męża zaczyna przechodzić przemianę.

Pojawiają się też kwestie społeczne, krytyczne podejście do pracy społecznej elit, w której szczytne idee często ustępują chęci pokazania się i wykazania, czczym deklaracjom i po prostu okazjom do kolejnego rautu i samopotwierdzenia. Forma i słowo, słowo i forma. (Zapadł mi w pamięci taki szczegół, że siedziba jakiegoś stowarzyszenia miała łazienkę, ale nikomu nie przychodziło do glowy, żeby z niej korzystały brudne podopieczne, które nie miały gdzie się porządnie umyć).

Całość skrojona na tyle sprawnie, że człek łatwo i naturalnie wciąga się w powieściowe losy, ulega realistycznej iluzji i zapewne niekiedy utożsamieniu z któryms z bohaterów. A przy tym dla mnie zaletą dawnej literatury są stonowane barwy, bliższe codzienności, w przeciwieństwie do współczesnych wysilków, by czytelnika trzymać ciągle w napięciu, oczekiwaniu kolejnych jaskrawych i niezwyklych zdarzeń (czego najpopularniejszym przejawem jest chyba Twardoch).

Druga część Dziewcząt z Nowolipek, równie dobra jak poprzednia. Doskonale pokazane relacje damsko-męskie w warunkach, kiedy kobiety były jeszcze zazwyczaj zależne od mężczyzn. Szczególnie ciekawe i niebanalne są postaci Bronki i Kwiryny. Pierwsza trudna do zdiagnozowania, poruszająca się przez powieść jak mgła ("kobieto, puchu marny, ty wietrzna istoto"), dająca dużo do...