Czy to dobrze, że piłkarze nie piszą swoich biografii sami? Zdecydowanie! Często nie po drodze im było do szkoły, więc nie ma czego od nich wymagać. Najważniejsze, żeby byli wirtuozami na boisku, albo chociaż tak przeżyli swoją karierę, aby było o czym pisać.

Radosław Kałużny, tytułowy bohater książki "Powrót Taty", w latach mojej młodości był (przynajmniej według mnie) piłkarzem europejskiego formatu. Czytając jego książkę, aż bierze mnie dziw, że sam uważa siebie za typowego drewniaka, ale i (na pocieszenie) walczaka.

Mistrzostwa Świata z 2002 roku, to mój ulubiony turniej piłkarski. Żyłem tą imprezą, znałem każdy niuans. Każdy, który trafiał do obiegu publicznego. Dziś, po latach, mogę dowiedzieć się, jak to wyglądało od kuchni. Dzięki Radek. To jedna z większych zalet tej książki, acz jest to moja bardzo subiektywna opinia.

Co w tej książce może spodobać się przeciętnemu zjadaczowi chleba? Opinie od kulis o poszczególnych trenerach, czy piłkarzach, nocne życie ludzi, którzy wykonują ten fach i... przede wszystkim smutna historia, opowiadająca o ludzkiej tragedii.

Najpierw tragiczne dzieciństwo, problemy rodzinne, brak miłości, czy po prostu fizyczne znęcanie się (bo tak to interpretuję). Później wyrzucenie z domu, tuż po 18tych urodzinach. Stawianie pierwszych kroków w piłce, ciężka przeprawa ze starszyzną zawodników, którzy gnębili młodych. Korupcja, problemy finansowe, nietrafieni agenci. Później kariera, podróże, duże pieniądze i... problemy rodzinne. Na koniec problemy ze zdrowiem, brak pieniędzy i perspektyw, a także... problemy rodzinne.

Ludzie chyba lubią czytać o ludzkiej tragedii. Niektórzy lubią też poczytać o sukcesie i wystawnym życiu. Tu możemy natknąć się na oba wątki.

Nie chcę oceniać Kałużnego, jako człowieka. Uważam, że wiele złego w jego życiu wydarzyło się na jego własne życzenie. Sam zaserwował sobie takie życie, podejmując czasem dziwne decyzje, zachowując się niewłaściwie. Ale to jego życie.

Najtrudniej czytało mi się o jego problemach rodzinnych. Brak okazywania miłości ze strony rodziców, a później pozew o alimenty - pal go licho. Rozwody i utrata ogromnego majątku - trudno. Ale brak kontaktu z dziećmi - to musi być tragedia.

Mam nadzieję, że Radosław Kałużny w końcu ułoży sobie życie. Pomimo tego, że chyba największą niechęcią pała akurat do mojego klubu 😉 Oczywiście nie bez przyczyny 😄

Historia sama w sobie jest ciekawa, ale... mam trochę pretensji do autora/redaktora. Mateusz Karoń niestety nie zabłysnął tą książką. Nie zachwycił swoim warsztatem, zniechęcił mąceniem w chronologii. Obroniło go tylko barwne życie Radosława Kałużnego. Być może, gdyby te losy zredagował ktoś inny, książkę oceniłbym lepiej, niż po prostu, jako przeciętną.

W związku z faktem, iż jest to już któraś biografia sportowca z rzędu, którą uważam po prostu za średnią, postanowiłem zrobić sobie przerwę o literatury tego rodzaju. Ale spokojnie, jeszcze kiedyś wrócę 😉😄

Czy to dobrze, że piłkarze nie piszą swoich biografii sami? Zdecydowanie! Często nie po drodze im było do szkoły, więc nie ma czego od nich wymagać. Najważniejsze, żeby byli wirtuozami na boisku, albo chociaż tak przeżyli swoją karierę, aby było o czym pisać.

Radosław Kałużny, tytułowy bohater książki "Powrót Taty", w latach mojej młodości był (przynajmniej według mnie)...