"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach, postanowiłam wrócić do tych powieści. Zaczęłam od "Ptaśka", bo to ta książka ( tuż przed " W księżycową, jasną noc") najbardziej zapadła mi w pamięć. Trochę bałam się tego powrotu, gdyż zawsze istnieje obawa, że taki powrót nie będzie udany. W tym przypadku nie było to jednak potrzebne, gdyż książka nadal robi duże wrażenie i pomimo setek przeczytanych po niej powieści - nadal jest wyjątkowa.
Narracja prowadzona jest dwutorowo - ze strony tytułowego Ptaśka i ze strony jego przyjaciela, Ala. Z tym pierwszym coraz bardziej zagłębiamy się w jego obłęd. Ptasiek bowiem pragnie być ptakiem. Dodatkowo jego sny tak przeplatają się z jawą, że ani on, ani my nie wiemy co jest prawdą, a co snem. Opowieści Ala są za to miejscami przejmujące (relacja z frontu), a miejscami zabawne (rozmowa z psychiatrą - genialna!).
Oprócz tych bohaterów bardzo spodobały mi się jeszcze dwie postacie: czarnoskórego pana Lincolna, który jest rasistą i chce wyhodować czarnego kanarka, oraz matki Ptaśka, która kradnie dzieciakom piłki do gry w golfa, chowa je nie wiadomo gdzie, a po wielu latach zwraca je w celach terapeutycznych.
Po skończonej lekturze naszła mnie refleksja, że ludzie są dziwni, gdyż za chorobę psychiczną uważają Ptaśkową chęć bycia ptakiem (czym nikomu przecież nie wyrządza krzywdy), natomiast wysyłanie żołnierzy na wojnę, by się tam wzajemnie zabijali - jest już ok. Tym bardziej, że w książce jest jeden z najbardziej makabrycznych opisów wojennych - Al próbujący naciągnąć rannemu koledze skórę na twarz. Tej sceny nijak zapomnieć się nie da...
Podsumowując: "Ptasiek" to książka wyjątkowa, przejmująca i ponadczasowa.
Lubię. Bardzo.

"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach,...