Fanką „Przyjaciół” byłam od pierwszego odcinka. Wtorek, środa, sobota, sezon pierwszy, piąty, dziesiąty – mogłam oglądać na wyrywki. Bawiło, smuciło i denerwowało zawsze tak samo. No po prostu serial, który zapewnia mi kilogramy komfortu i w najgorszy możliwy dzień jestem w stanie poprawić sobie nim humor. Obok niego stoi chyba tylko filmowa i książkowa seria o Harrym Potterze. I jakoś tak wyszło, że moją największą sympatię zawsze wywoływał Chandler. Bohater trochę na boku, a jednak dla mnie zawsze się wyróżniał. Może dlatego, że sama byłam z lekka nieporadna i rozładowywałam sytuację żartami. Wraz z wiekiem rosło przywiązanie do tego bohatera, a także aktora, który odgrywał tę rolę. I choć byłam świadoma jego problemów, to jakoś tak zajął miejsce w moim serduchu. Dlatego gdy okazało się, że zdobył się na napisanie autobiografii, wiedziałam, że kwestią czasu będzie, aż po nią sięgnę.

Ile zarobili aktorzy, którzy przez 10 lat odgrywali rolę kultowych już przyjaciół z Nowego Jorku, wiedzą wszyscy. Powstało o nich mnóstwo artykułów, wciąż zajmują najwyższe miejsca w przeróżnych płacowych zestawieniach. A ile to kosztowało, wiedzą już tylko oni sami. W kilka dni po wyświetleniu pierwszego odcinka świat oszalał na ich punkcie. Śledzono każdy ich krok, kolejne osiągnięcia aktorskie lub ich brak. Nawet teraz, dwadzieścia lat po emisji pilota, dalej pojawiają się na pierwszych stronach z dopiskiem „gwiazda »Przyjaciół«”. Matthew Perry nie miał lekko. O jego uzależnieniu mówiono jeszcze w trakcie kręcenia serialu. Jego walkę z nałogiem obserwowali widzowie na całym świecie. Cały glob widział, jak z sezonu na sezon Perry, wcielający się w Chandlera, raz traci wagę, by za chwilę znów zdobyć więcej kilogramów, i tak w kółko. Tabloidy rozpisywały się na jego temat non stop.

W swojej autobiografii Perry wpuszcza nas za drzwi. Odcina się od tego, co napisały wszelkie magazyny na jego temat, i snuje swoją historię od początku, zastanawiając się jednocześnie, czy nałóg dopadłby go niezależnie od zdobytej sławy. A wszystko to w niezwykle lekkim i przyjaznym tonie, który tak dobrze znamy. Bo Perry mówił już do nas w taki sposób jako Chandler Bing, jako nasz przyjaciel. Przez nieudane związki, relacje rodzinne po nieudane projekty filmowe. Perry nie ukrywa niczego, mówi szczerze i otwarcie.

Zazwyczaj ciężko u mnie słowami wymusić wzruszenie. Rzadko zaszklą mi się oczy nad książką, o rzewnych łzach już nie wspominając. Ale tutaj naprawdę ścisnęło mnie w dołku. Możecie zrzucić to na to, że z jej autorem byłam naprawdę blisko (oczywiście w przenośni), ale jednak scena w szpitalu, gdy Perry po skomplikowanym zabiegu ma nadzieję, że nagłe cierpienia nie są wynikiem jego działań, może złamać nawet największego twardziela bez serca.

To nie jest historia, jak osiągnąć sukces ani jak cudownie żyło mi się po tym, jak zacząłem kasować milion za odcinek. To studium uzależnienia, z którym aktor musiał się zmierzyć. Od alkoholu przez leki po ciężkie narkotyki. Ucieczki przed znajomymi i pracownikami, którzy próbowali mu przeszkodzić w wynajmowaniu specjalnie samolotu do Szwajcarii, żeby dostać pudełeczko leków, i w końcu ciągłej walki o siebie. To nie jest pozycja dla fanów „Przyjaciół”. To książka dla tych, którzy mierzą się z uzależnieniem lub mają w swoim otoczeniu ludzi walczących z nałogiem. Perry uchyla kurtynę i zaprasza do świata, gdzie człowiek musi walczyć z najgorszą wersją samego siebie, mimo że ta nie opuszcza gardy do samego końca. Łamiąca książka, jeśli jeszcze nie sięgnęliście, to ogromnie polecam.

Kinga Kolenda