Przykład księdza proboszcza z Ars, świadczy że nie wiedza jest najważniejsza a prawdziwa pobożność. I że kapłanem można zostać wbrew przeciwieństwom. Dorastał w ciekawym okresie, gdy w kościołach pojawili się zaprzysiężeni księża-rewolucjoniści a osoby pobożne zaczęły z nich znikać. Ich miejsce zastąpiły te które wcześniej tam nie chodziły - zajmując pierwsze miejsca. Obowiązywał kalendarz republikański. Niedzielę zastąpił dzień dziesiąty - decadi. Obchody świąt kościelnych zastępowano nowymi jak np. świętem Teofilantropii. Nasz święty do Pierwszej Komunii przystąpił więc w ukryciu. Dezerter z wojska. Później zastąpiony w odbyciu służby wojskowej przez brata - Franciszka młodszego (nie ukrywam, że interesuje mnie jego los). Razem ze swoim dobroczyńcą, księdzem Balleyem ułożyli Koronkę do Niepokalanego Poczęcia - w 1816 roku. Dwa lata później przybywa do Ars - 35 km od Lyonu, gdzie będzie proboszczem przez 41 lat w parafii świętego Sykstusa. Parafia była wyjątkowo zapuszczona. Dzięki księdzu stopniowo się nawraca. Słabość i pokora - by powalić moc pychy. Ksiądz był łagodną osobą acz dla grzechu nie miał litości. Sam też dawał przykład żyjąc bardzo skromnie, biczując się (nie wiem, czy któryś duchowny dzisiaj to stosuje - może poza Opus Dei), niewiele śpiąc, nieustannie spowiadając. Jest to przykład służebnego kapłaństwa. Ciekawa jest walka z przekleństwami, szczególnie tymi zawierającymi Imię Boże (ciekawe, że prawie nikt nie mówi - Bogu niech będzie chwała!). Pracę w niedziele - proboszcz z Ars nazywał ją wręcz kradzieżą. Walczył też z tańcami (były one wstępem do innych grzechów). Córki, które wyszukanym i nieskromnym strojem głoszą, że są narzędziem, którym posługuje się piekło na zgubę dusz (a dzisiaj?). Krynoliny też mu się nie podobały (ja je dla odmiany lubię). Ksiądz żył skromnie, ale kościół musiał być zadbany. Posiadał wytartą sutannę i piękny ornat. Oczywiście też musiał się zmagać z pomówieniami i zniewagami. Z upływem czasu Ars staje się obiektem pielgrzymek, gdzie dzieją się cuda - przy wsparciu świętej Filomeny, której kult ksiądz z Ars gorliwie sprawował. Pielgrzymi powracający z Ars do wrzawy i zgiełku miejskiego życia - czuli wręcz niesmak. Widzę tu jakąś symbolikę - zrujnowany kościół i zapuszczona parafia odnawia się i rozkwita dzięki prawdziwie pobożnemu proboszczowi (jakieś skojarzenia ?). Beatyfikowany w 1905 roku, kanonizowany w 1925. Patron proboszczów. Książka trochę w formie raportu (opracowanego na podstawie akt procesu kanonizacyjnego), ale jak najbardziej ją polecam. Poprzedzona listem świętego Jana Pawła II.

Przykład księdza proboszcza z Ars, świadczy że nie wiedza jest najważniejsza a prawdziwa pobożność. I że kapłanem można zostać wbrew przeciwieństwom. Dorastał w ciekawym okresie, gdy w kościołach pojawili się zaprzysiężeni księża-rewolucjoniści a osoby pobożne zaczęły z nich znikać. Ich miejsce zastąpiły te które wcześniej tam nie chodziły - zajmując pierwsze miejsca....