Niesłychanie drobiazgowa i dokładna biografia ukazująca Bernadettę i w środowisku rodzinnym, i w zakonnym. Nie jest to cukierkowata laurka, bo też przedstawia niezwykłą kobietę, dojrzewającą do doskonałości przez cierpienie. Nie jest to dziś popularne ani nawet chwytliwe - pisać o pięknie prostoty, pokory, zakonnego posłuszeństwa traktowanego jako głos Boga. Książkę wydano dawno i może warto by ją wznowić na przekór "modom".

Niesłychanie drobiazgowa i dokładna biografia ukazująca Bernadettę i w środowisku rodzinnym, i w zakonnym. Nie jest to cukierkowata laurka, bo też przedstawia niezwykłą kobietę, dojrzewającą do doskonałości przez cierpienie. Nie jest to dziś popularne ani nawet chwytliwe - pisać o pięknie prostoty, pokory, zakonnego posłuszeństwa traktowanego jako głos Boga. Książkę wydano...

Warto, bo już na początku (piszę z pamięci) autor czyni solenne zapewnienie, że nie dodał do tej historii niczego od siebie. Przyznajmy: sama w sobie jest ona tego rodzaju białym krukiem, że najlepsze, co można dla niej zrobić, to przyglądać się jej z bliska, a nawet z bardzo bliska, niczego od siebie nie dodając. Ks. Trochu powołuje się zatem na rozliczne źródła, zestawia pozyskane z nich wiadomości, przywołuje mało znane anegdoty. Oddaje głos zarówno przekonanym, jak i wątpiącym, a nawet zatwardziałym przeciwnikom Kościoła – zasadniczo jednak naocznym świadkom wydarzeń w Lourdes (i późniejszych),którzy wnoszą do jego książki własną unikalną perspektywę. Są to naukowcy badający Bernadettę, przesłuchujący ją policjanci, nastolatkowie przybywający do Lourdes dla draki… mnóstwo tego. Pozycja ta jest w rezultacie prawdziwą kopalnią wiedzy o słynnych objawieniach i św. Bernadecie.

Aż dziwne, że pomimo tego zagęszczenia treści autor utrzymał opowieść w ryzach i z dobrym skutkiem zrealizował pewien kompozycyjny zamysł. Wydaje mi się, że nawet lepiej mu to wyszło niż w przypadku "Proboszcza z Ars", choć oba te tytuły reprezentują równie zasługujące na uwagę podejście do biografii świętych ludzi.

Gdybym miała opisać dominujące wrażenie tuż po zakończonej lekturze, ujęłabym je tak: Wszystko to było inne i przebiegało zupełnie inaczej, a i Bernadetta Soubirous była zupełnie inna i miała innego rodzaju życie, niż sądziłam. Zwłaszcza ostatni jego rozdział w zakonie w Nevers – skądinąd mało znany i naznaczony nieżyczliwością ze strony przełożonej zgromadzenia – był dla mnie dużym zaskoczeniem. Przybliżenie go uważam za ogromny, jeśli nie największy atut książki.

Czytając ją, poznajemy również realia ówczesnej Francji: powszechną nędzę i walkę o byt, mentalność oraz obyczaje ludności, a także okoliczności wojny z Prusami (wybuchła, kiedy Bernadetta żyła już w zakonie). Przede wszystkim jednak konfrontujemy się nieustannie z tym, co ponadnaturalne. I w rezultacie naprawdę trudno przejść obok tej książki obojętnie – mi się to nie udało.

* Czytałam inne wydanie.

Warto, bo już na początku (piszę z pamięci) autor czyni solenne zapewnienie, że nie dodał do tej historii niczego od siebie. Przyznajmy: sama w sobie jest ona tego rodzaju białym krukiem, że najlepsze, co można dla niej zrobić, to przyglądać się jej z bliska, a nawet z bardzo bliska, niczego od siebie nie dodając. Ks. Trochu powołuje się zatem na rozliczne źródła, zestawia...