Święty Jan Maria Vianney, proboszcz maleńkiej parafii w Ars w południowej Francji, modlitwą i pokutą dokonał cudu nawrócenia ogromnej liczby ludzi, w tym także intelektualistów i polityków swego czasu.
Pochodzący z ubogiej rodziny i pozbawiony łatwości do nauki, z trudem ukończył seminarium. Był człowiekiem wielkiej wiary i pokory, a także heroicznej służby bliźniemu. Bliska więź ze Stwórcą i Zbawicielem uzdolniła go do przekraczania własnych ograniczeń, tak że dzięki Jezusowi stał się wielkim świętym swoich czasów. Mówił: "Tylko Chrystus może pomnożyć w nieskończoność nasze talenty, jeśli pozwolimy Mu działać".
Jan Maria Vianney urodził się 8 maja 1786 roku umarł w Ars w dniu 4 sierpnia 1859 roku, po czterdziestu przeszło latach wyczerpującego posługiwania. Miał wówczas siedemdziesiąt trzy lata. Św. Pius X dokonał jego beatyfikacji w roku 1905, Pius XI kanonizował go w roku 1925, a w roku 1929 ogłosił go patronem proboszczów całego świata.
Niewielu pasterzy posiada tak wielką świadomość swojej odpowiedzialności i tak wielkie pragnienie wyrwania powierzonych im dusz z niewoli grzechu czy ze stanu oziębłości.
Niewielu jest takich, którzy idą służyć biednym i żyją tak jak oni.
Znacznie więcej jest tych, którzy s ł o w a m i walczą o dobro, wyzwolenie, szczęście innych, w żaden sposób nie rezygnując z wygodnego i dostatniego życia.
Którzy mówią wiele o b i e d z i e, jakiej nigdy nie zaznali, o ciężkiej pracy i mozolnym życiu, którego nawet nie dotknęli.
Ta książka wzrusza do łez, a kiedy się czyta takie książki człowiek na nowo wzmacnia w sobie wiarę, nadzieję a przede wszystkim miłość.

Cyt: „Jak się miewa Jan Maria? - zapytywał czasami księdza Balley Andrzej Provin, towarzysz ks. Vianney'a z Dardilly. - Ksiądz Vianney zawsze ten sam – odpowiadał proboszcz z Ecully - wszystko, co ma, rozdaje”.

Książka stanowi wartościową lekturę godną polecenia.

Święty Jan Maria Vianney, proboszcz maleńkiej parafii w Ars w południowej Francji, modlitwą i pokutą dokonał cudu nawrócenia ogromnej liczby ludzi, w tym także intelektualistów i polityków swego czasu.
Pochodzący z ubogiej rodziny i pozbawiony łatwości do nauki, z trudem ukończył seminarium. Był człowiekiem wielkiej wiary i pokory, a także heroicznej służby bliźniemu....

Wybitnie ciekawa pozycja, biorąc chociażby pod uwagę, że umożliwia spojrzenie na historię Francji z przełomu XVIII i XIX wieku w trochę inny sposób. Można się z niej na przykład dowiedzieć, że Jan Maria Vianney został uznany (i nie tak całkiem bezpodstawnie) za dezertera z armii napoleońskiej, i że dezercja była w owych czasach prawdziwą plagą.

Samo życie proboszcza (a wcześniej chłopca, młodzieńca, młodego kapłana) pełne było uroczych wzlotów i upadków, o które zazwyczaj nie podejrzewa się ludzi tego pokroju. Na dowód wymienię niemal komediowy wątek wielokrotnie przez niego podejmowanych prób porzucenia parafii, aby – jak przystało na świętego z prawdziwego zdarzenia – wieść życie pustelnicze. Kończyły się one spektakularną klapą, dzięki czujności i fortelom wiernych, którzy nie zamierzali pozwolić mu "zbiec".

Z kolei jako śmieszno-straszną określiłabym przygodę związaną z przybyciem do parafii wikarego, który nareszcie miał odciążyć przepracowanego i podeszłego już w latach proboszcza. Okazał się nim młody kapłan, któremu ciągle się wydawało – i doprawdy nic nie mógł na to poradzić – że to on jest „gwiazdą Ars”, a biedny staruszek ks. Vianney jest od tego, aby świadczyć mu różne usługi. Gdyby nie interwencja wiernych zapatrzony w siebie ksiądz wyeksmitowałby zwierzchnika na strych i sam zajął jego lokum 😉

Podsumowując, to gęsta i wielowątkowa biografia wielkiego człowieka, niewolnego wszakże od pewnych złudnych nadziei czy kłopotliwych krzyży. Żeby oddać tu także jego wyjątkowość, napiszę, że miał dar czytania w ludzkich sercach i to spowodowało, że z czasem spędzał w konfesjonale po kilkanaście godzin na dobę. Stał się prawdziwym więźniem, żeby nie powiedzieć – męczennikiem tego miejsca, tak bardzo jego kościół oblegany był przez penitentów z całego kraju. Wielu z nich zabiera głos na kartach tej książki, co także dodaje jej smaku.

Wspaniałą kropką nad i postawioną przez autora na końcu tego dzieła (doprawdy bogatego o wiele-wiele bardziej, niż to zarysowałam) jest opis cudu związanego z objawieniem się – i nie tylko świętemu proboszczowi – NMP. Jest to znakomita scena, dla której samej warto by całość przeczytać, nawet gdyby była strasznie nudna. A przecież nie jest.

Wybitnie ciekawa pozycja, biorąc chociażby pod uwagę, że umożliwia spojrzenie na historię Francji z przełomu XVIII i XIX wieku w trochę inny sposób. Można się z niej na przykład dowiedzieć, że Jan Maria Vianney został uznany (i nie tak całkiem bezpodstawnie) za dezertera z armii napoleońskiej, i że dezercja była w owych czasach prawdziwą plagą.

Samo życie proboszcza (a...

Przepiękna książka. Polecam ją każdemu kto chce poznać wyjątkowego kapłana.
Niechaj poznanie tego Sługi pozwoli upatrywać wzór dla współczesnych kapłanów, a jednocześnie stanie się zaczynem modlitwy o święte, nowe liczne powołanie do Służby Bożej.

Przepiękna książka. Polecam ją każdemu kto chce poznać wyjątkowego kapłana.
Niechaj poznanie tego Sługi pozwoli upatrywać wzór dla współczesnych kapłanów, a jednocześnie stanie się zaczynem modlitwy o święte, nowe liczne powołanie do Służby Bożej.

Przykład księdza proboszcza z Ars, świadczy że nie wiedza jest najważniejsza a prawdziwa pobożność. I że kapłanem można zostać wbrew przeciwieństwom. Dorastał w ciekawym okresie, gdy w kościołach pojawili się zaprzysiężeni księża-rewolucjoniści a osoby pobożne zaczęły z nich znikać. Ich miejsce zastąpiły te które wcześniej tam nie chodziły - zajmując pierwsze miejsca. Obowiązywał kalendarz republikański. Niedzielę zastąpił dzień dziesiąty - decadi. Obchody świąt kościelnych zastępowano nowymi jak np. świętem Teofilantropii. Nasz święty do Pierwszej Komunii przystąpił więc w ukryciu. Dezerter z wojska. Później zastąpiony w odbyciu służby wojskowej przez brata - Franciszka młodszego (nie ukrywam, że interesuje mnie jego los). Razem ze swoim dobroczyńcą, księdzem Balleyem ułożyli Koronkę do Niepokalanego Poczęcia - w 1816 roku. Dwa lata później przybywa do Ars - 35 km od Lyonu, gdzie będzie proboszczem przez 41 lat w parafii świętego Sykstusa. Parafia była wyjątkowo zapuszczona. Dzięki księdzu stopniowo się nawraca. Słabość i pokora - by powalić moc pychy. Ksiądz był łagodną osobą acz dla grzechu nie miał litości. Sam też dawał przykład żyjąc bardzo skromnie, biczując się (nie wiem, czy któryś duchowny dzisiaj to stosuje - może poza Opus Dei),niewiele śpiąc, nieustannie spowiadając. Jest to przykład służebnego kapłaństwa. Ciekawa jest walka z przekleństwami, szczególnie tymi zawierającymi Imię Boże (ciekawe, że prawie nikt nie mówi - Bogu niech będzie chwała!). Pracę w niedziele - proboszcz z Ars nazywał ją wręcz kradzieżą. Walczył też z tańcami (były one wstępem do innych grzechów). Córki, które wyszukanym i nieskromnym strojem głoszą, że są narzędziem, którym posługuje się piekło na zgubę dusz (a dzisiaj?). Krynoliny też mu się nie podobały (ja je dla odmiany lubię). Ksiądz żył skromnie, ale kościół musiał być zadbany. Posiadał wytartą sutannę i piękny ornat. Oczywiście też musiał się zmagać z pomówieniami i zniewagami. Z upływem czasu Ars staje się obiektem pielgrzymek, gdzie dzieją się cuda - przy wsparciu świętej Filomeny, której kult ksiądz z Ars gorliwie sprawował. Pielgrzymi powracający z Ars do wrzawy i zgiełku miejskiego życia - czuli wręcz niesmak. Widzę tu jakąś symbolikę - zrujnowany kościół i zapuszczona parafia odnawia się i rozkwita dzięki prawdziwie pobożnemu proboszczowi (jakieś skojarzenia ?). Beatyfikowany w 1905 roku, kanonizowany w 1925. Patron proboszczów. Książka trochę w formie raportu (opracowanego na podstawie akt procesu kanonizacyjnego),ale jak najbardziej ją polecam. Poprzedzona listem świętego Jana Pawła II.

Przykład księdza proboszcza z Ars, świadczy że nie wiedza jest najważniejsza a prawdziwa pobożność. I że kapłanem można zostać wbrew przeciwieństwom. Dorastał w ciekawym okresie, gdy w kościołach pojawili się zaprzysiężeni księża-rewolucjoniści a osoby pobożne zaczęły z nich znikać. Ich miejsce zastąpiły te które wcześniej tam nie chodziły - zajmując pierwsze miejsca....

Bardzo wartościowa i ciekawa:)

Bardzo wartościowa i ciekawa:)