Zaryzykowałam. Pomyślałam, że może jednak romans do mnie przemówi, może się przekonam do formy, a treść zainteresuje mnie na tyle, że będzie to miła i przyjemna odskocznia od literatury cięższego kalibru. Chciałabym powiedzieć, że to spotkanie było udane, że literatura kobieca zyskała kolejnego czytelnika, a raczej czytelniczkę, którą miłosne uniesienia bohaterów pozytywnie natchnęły albo po prostu odprężyły, dając chwilę wytchnienia. Niestety, z przykrością stwierdzam, że tak nie było, a ja albo nie rozumiem fenomenu tego gatunku, albo nie trafiłam jeszcze na tytuł, który moje podejście, by zmienił.
Nie uczyniły tego z pewnością "Pozory szczęścia" autorstwa Andżeliki Horbowicz, która choć podbija serca czytelników wysokimi ocenami, mojego nie podbija, przeciwnie, wzbudziła zdziwienie, co wywołało ten zachwyt. Zaczynało się nawet obiecująco. Młoda, debiutująca pisarka otrzymuje szansę na rozwinięcie swojej kariery i opublikowanie swej pierwszej powieści. Okazja intratna, możliwość rozwinięcia skrzydeł i zaistnienia w środowisku, tylko, że za ową możliwością stoi wydawca, z którym nasza debiutantka wydaje się nie mieć nici porozumienia. Chociaż mężczyzna początkowo sprawia wrażenie gbura i nieokrzesanego aroganta, czułymi słówkami, kolacją przy dobrym winie czy też bukietem kwiatów podbija serce dziewczyny, a kiedy ta trafia w wyniku wypadku do szpitala, wręcz nie odstępuje jej na krok, wiernie warując u boku jej łóżka. Cóż chcieć więcej? Sielanka i bajka usłana różami, tylko że jak to w bajkach pojawić się musi i zła czarownica, czyli zazdrosna kobieta o złych intencjach, jak i sam książę może okazać się jedynie zwykłym przebierańcem. W konsekwencji dziewczyna szybko się przekona, że jej szansa na miłość, jest znacznie bardziej skomplikowana niż mogłaby przypuszczać.
To co dla mnie w tej książce kuleje to rozwinięcie poszczególnych wątków. Gdyby przyjąć, że 128 stron w których zamyka się ta opowieść to zarys historii i rozbudować je dla większej czytelności, może ta opowieść miałaby ręce i nogi. Niestety jak dla mnie kolejno wprowadzane elementy fabuły są ze sobą słabo powiązane, brak w nich szerszego kontekstu, a akcja sprawia wrażenie pourywanej. Jeszcze jedna kwestia nie została rozwinięta, a już wprowadzana jest następna, chociaż nie wiadomo z czego ona wynika.
Nie przemawia do mnie też główna bohaterka Michalina Dąbrowska. Chociaż na początku wydaje się, że ma ona w sobie jakiś pazur, jest świadoma swojej wartości to szybko okazuje się, że jest naiwnym dziewczęciem, które jak mucha wpada w sieć pająka. Brak jej wyrazistości, staje się bezwolną mimozą, łatwowierną panienką, którą okrągłe słówka i zapewnienia o miłości jak z bajki kosztować będą bolesne złamanie serca. Jej decyzje są irracjonalne i czasami trudno zrozumieć, dlaczego podejmuje pewne działania.
Wreszcie postać wybranka jej serca jest niewiarygodna, tak co do jego motywacji, jak i dalszego postępowania. Brak tu logiki i uzasadnienia dla motywów jego postępowania. Być może ja już jestem za stara na ckliwe opowieści, być może jestem zbyt dużą realistką, ale nawet jako chwytająca za serce opowieść romantyczna ta historia mnie do siebie nie przekonała.
Niestety zatem, mimo bardzo pozytywnego nastawienia do tej historii, nie mogę jej polecić, gdyż z każdą kolejną stroną wytrawny czytelnik dostrzeże słabość tej książki. Autorka powierzchownie prowadząc wątek główny i rozbudowując go o liczne wątki poboczne, które nie przyczyniają się do rozwinięcia głównej historii sprawia, że ta książka staje się chaotyczna i przewidywalna. Wydarzenia, które powinny być momentami pełnymi napięcia i emocji, są wręcz nudne i pozbawione wyrazu.
Dodatkowo, styl pisania Autorki pozostawia wiele do życzenia. Narracja jest płytka i pozbawiona głębi. Brakuje również wnikliwego opisu scen i emocji, które są niezbędne w tego typu romansach. Czytelnik nie odczuwa żadnego zaangażowania w historię i nie jest w stanie wczuć się w uczucia bohaterów.
Jak dla mnie "Pozory szczęścia" Andżeliki Horbowicz są rozczarowującym romansidłem. Choć zaczyna się obiecująco, powieść szybko traci na jakości i gubi swój wyraz. Słaba fabuła, nieprzekonujące postacie oraz płytki styl pisania sprawiają, że lektura staje się męcząca i pozbawiona emocji. Ja nie polecam.

Zaryzykowałam. Pomyślałam, że może jednak romans do mnie przemówi, może się przekonam do formy, a treść zainteresuje mnie na tyle, że będzie to miła i przyjemna odskocznia od literatury cięższego kalibru. Chciałabym powiedzieć, że to spotkanie było udane, że literatura kobieca zyskała kolejnego czytelnika, a raczej czytelniczkę, którą miłosne uniesienia bohaterów pozytywnie...