Sam konserwatywny sznyt Scrutona i jego obrona międzyosobowego pożądania oraz małżeństwa jako sacrum (oraz krytyka freudyzmu) nie były dla mnie szczególnym zaskoczeniem, natomiast jej uzasadnienie jest cokolwiek mętne. Nie za bardzo mam poczucie, żeby autor faktycznie uzasadniał jakąś konkretną tezę (co szczególnie było widać w „Dodatkach”); raczej jest to wywód filozoficzny „o wszystkim”, w którym argumenty sprawiają wrażenie dość swobodnie dobranych. Fenomen seksualności – społeczny przecież – analizowany przy użyciu filozofii języka to chyba nie jest dobry pomysł; zresztą w ogóle tutaj raz się pojawia filozofia dialogu, innym razem nowożytna filozofia niemiecka, nie wiadomo, jak to się wszystko razem trzyma. W każdym razie nie wiem, co autor chciał osiągnąć tą filozoficzną gadaniną i mam wrażenie, że podstawowe tezy (zresztą niekiedy nawet interesujące) z podstawowym uzasadnieniem zmieściłyby się na około 20 stronach, a strata byłaby niewielka.

Sam konserwatywny sznyt Scrutona i jego obrona międzyosobowego pożądania oraz małżeństwa jako sacrum (oraz krytyka freudyzmu) nie były dla mnie szczególnym zaskoczeniem, natomiast jej uzasadnienie jest cokolwiek mętne. Nie za bardzo mam poczucie, żeby autor faktycznie uzasadniał jakąś konkretną tezę (co szczególnie było widać w „Dodatkach”); raczej jest to wywód...