Od razu zaznaczam, że nie przeczytałam tej książki w całości, opinię więc wystawiam jedynie na podstawie fragmentów. Książka znudziła mnie po kilkudziesięciu stronach, przeczytałam więc tylko rozdziały 1-3 oraz 5.
Sądząc po tytule, spodziewałam się, że weganizm i nieweganizm zostaną przedstawione jako równorzędne sposoby odżywiania, z których każdy ma swoje argumenty za i przeciw, a żaden nie jest lepszy bądź gorszy. Tymczasem autorka opisuje mięsożerców jako tych złych, pozbawionych empatii, współczucia i wrażliwości na krzywdę zwierząt, zaś wegan jako tych dobrych, którzy chcą uczynić świat lepszym, a spotyka ich za to ostracyzm, szyderstwa, nietolerancja i kompletny brak zrozumienia. Ponadto kwestia jedzenia lub niejedzenia mięsa została sprowadzona jedynie do zgody bądź niezgody na zabijanie zwierząt, a przecież jest wiele innych argumentów decydujących o tym, że ktoś wybiera taki czy inny sposób odżywiania.
Ja w tej książce nie znalazłam nic dla siebie, może dlatego, że nie jestem weganką, ani nie mam wegan w swoim najbliższym otoczeniu. Może więc ktoś inny dostrzeże tu wartościowe treści. Ja jednak szybko odłożyłam tę książkę z powrotem na półkę i zaliczyłam ją do kategorii "niedoczytane".

Od razu zaznaczam, że nie przeczytałam tej książki w całości, opinię więc wystawiam jedynie na podstawie fragmentów. Książka znudziła mnie po kilkudziesięciu stronach, przeczytałam więc tylko rozdziały 1-3 oraz 5.
Sądząc po tytule, spodziewałam się, że weganizm i nieweganizm zostaną przedstawione jako równorzędne sposoby odżywiania, z których każdy ma swoje argumenty za i...