Kto mnie zna, ten wie, że literaturę skandynawską łykam jak pelikan. Im więcej, tym lepiej. Ale po krótkim rachunku sumienia wyszło, że 2024 rok zaczęłam bez literatury norweskiej, która od dłuższego czasu w moich osobistych rankingach pojawiała się najwyżej. Jak już się zawzięłam, tak wpadły trzy doskonałe powieści. I „Półbrat” jest jedną z nich.

Christensen na ponad 700 stronach jednej ze swoich najsłynniejszych powieści próbuje przeprowadzić czytelnika przez niemal całe życie bohatera, który zmaga się z niewygodnym życiem twórcy, ojca, syna i półbrata właśnie. To dzięki niemu poznajemy nie tylko jego losy, ale też skomplikowane życia otaczających go innych ludzi, którzy, chcąc nie chcąc, mieli na niego ogromny wpływ. Dodatkowo autor przeprowadza nas przez trudne dzieje Norwegii w trakcie i tuż po II wojnie światowej. I tak jak powoli toczy się życie, tak powoli pokonujemy z głównym bohaterem kolejne etapy jego życia, nieubłaganie zbliżając się do teraźniejszości.

Jest to niezwykle skrupulatnie spisana saga rodzinna, na moje szczęście zamknięta w jednej powieści. Christensen podrzuca nam tu całą galerię postaci, od najstarszej kobiety z rodu przez babkę i matkę głównego bohatera. To razem z nimi śledzimy zmiany zachodzące w świecie, jak i w małych czterech ścianach, które dla Barnuma są całym światem. A także skomplikowaną relację między braćmi przyrodnimi, która będzie rzutować na całe ich życia.

Monumentalna, ogromna, pełna chaosu, a jednocześnie łamiąca serce powieść Christensena to nie jest dzieło, które przeczytacie w jeden dzień i zapomnicie równie szybko. O nie, nie. To książka, przez którą będziecie brnąć powoli, dla postronnego obserwatora jak po grudzie, a tak naprawdę będziecie specjalnie przedłużać jej lekturę, by pozostać między tymi zdaniami jak najdłużej.

Ta książka to całe spektrum emocji. Od bólu, złości, niezrozumienia, przez przebłyski miłości, chęć zamknięcia danych chwil w szczelnym uścisku, współczucie i desperację. Dawno nie czytałam tak kompletnej powieści, która pochłonęłaby mnie w lekturze na całe dnie. Nie było opcji, żeby czytanie przerwać na inne powieści. Kolejka się zwiększała, a ja i tak każdego dnia wracałam i musiałam przeczytać chociaż 50 stron – choć, jak wiadomo, wsiąkałam na całe rozdziały.

Jeśli już dawno nie udało wam się zatonąć w lekturze, to sięgnijcie po „Półbrata”. Jeśli jesteście w kryzysie czytelniczym i szukacie czegoś oryginalnego, to sięgnijcie po „Półbrata”. Jeśli szukacie doskonałej norweskiej prozy, to sięgnijcie po „Półbrata”. Zresztą po prostu przeczytajcie, a po przewróceniu ostatniej strony zrozumiecie. Będziecie żałować, że już nigdy nie przeczytacie tej książki po raz pierwszy.

Kinga Kolenda