Lata 30-te XXw., 13-letnia Briony pragnie zostać pisarką, wszystko co dookoła widzi interpretuje sobie według własnej wyobraźni, m. in. związek swojej siostry Cecilii z Robbiem. W domu przebywa też jej cioteczne rodzeństwo - Lola i bliźniaki, kiedy pewnego wieczoru dochodzi do tragedii Briony rzuca oskarżenie, które niszczy przyszłość wielu osób. Druga część książki dzieje się kilka lat później, w czasie II wś i nieudanej akcji w Dunkierce.
Ale to nie fabuła sprawia, że ta książka jest tak dobra, to chirurgiczna precyzja z jaką autor przybliża nam każdą myśl i intencje bohaterów, wprowadza w ich psychikę. Cenię sobie taką precyzję, kiedy autor, w części gdzie narracja jest z perspektywy dziecka, dość mgliście mówi o sprawach związanych np. z seksem, bo przecież dziecko też tak je postrzega, natomiast w przypadku wojny, cofania się pobitych wojsk, z realizmem oddaje to co ci ludzie widzą i przeżywają. Poza tym książka prezentuje nam zagadkę moralną, Briony w końcu zdaje sobie sprawę jak było, ale co w tej sytuacji zrobi? No i zakończenie, jak grom z jasnego nieba, miażdżące, dawno żadne zakończenie tak mną nie poruszyło. Czy Pokuta to arcydzieło? Dla mnie chyba tak. Ze względu na sposób narracji na pewno. Chociaż wielu powie, że to flaki z olejem, tak też może się zdarzyć :)

Lata 30-te XXw., 13-letnia Briony pragnie zostać pisarką, wszystko co dookoła widzi interpretuje sobie według własnej wyobraźni, m. in. związek swojej siostry Cecilii z Robbiem. W domu przebywa też jej cioteczne rodzeństwo - Lola i bliźniaki, kiedy pewnego wieczoru dochodzi do tragedii Briony rzuca oskarżenie, które niszczy przyszłość wielu osób. Druga część książki dzieje...