Pokuta

Książka o winie i odkupieniu. Ale czy można naprawić nienaprawialne ? Miał być zwykły romans a wyszła świetna powieść.

Książka o winie i odkupieniu. Ale czy można naprawić nienaprawialne ? Miał być zwykły romans a wyszła świetna powieść.

Tragicznie piękna.

Tragicznie piękna.

Kiedyś myślałem, że to jest zła książka. Ale teraz tak nie myślę. Jest świetna. O winie, o odkupieniu, lub o złudzeniu

Kiedyś myślałem, że to jest zła książka. Ale teraz tak nie myślę. Jest świetna. O winie, o odkupieniu, lub o złudzeniu

Znając same pochlebne opinie na temat książki czuję się bardzo, bardzo rozczarowana.
Po pierwsze - książkę można by było skrócić o jakieś 100 stron opisów, które może i owszem są napisane pięknym językiem, ale kompletnie nic nie wnoszą do fabuły. Warto byłoby to zamienić na wewnętrzne opisy postaci, dzięki którym mogłabym lepiej poznać bohaterów, bo niestety było tego za mało...
Po drugie - miałam wrażenie, że czytam strzępy książki i najważniejsze elementy, które miałyby łączyć ze sobą części, zostały pominięte (braki fabularne) i zastąpione kolejnymi opisami :)
Po trzecie - całkowicie i absolutnie nie czułam tytułowej pokuty ze strony Briony. Czułam tylko ciągle drzemiącą we mnie złość do bohaterów i ich lekkomyślnego postępowania, które zmieniło życie Cecylii i Robbiego. Złość za to, że wyrządzili 'ot, tak sobie' tyle nieszczęścia nic sobie z tego nie robiąc. Przez całą książkę byłam po prostu zła, zła za taką niesprawiedliwość.

Znając same pochlebne opinie na temat książki czuję się bardzo, bardzo rozczarowana.
Po pierwsze - książkę można by było skrócić o jakieś 100 stron opisów, które może i owszem są napisane pięknym językiem, ale kompletnie nic nie wnoszą do fabuły. Warto byłoby to zamienić na wewnętrzne opisy postaci, dzięki którym mogłabym lepiej poznać bohaterów, bo niestety było tego za...

Przeczytałam "Pokutę" ponownie 10 latach. Wtedy uznałam ją za jedną z książek mojego życia, za arcydzieło. Po upływie lat nie wywarła na mnie aż takiego zachwytu, daję jej 9 gwiazdek zamiast 10. To oznacza, że nie należy już dla mnie do grona arcydzieł, ale jest blisko nich. Cały czas uważam, że jest to kawał świetnej literatury i zasłużenie znajduje się na liście 100 książek BBC.

Jest to powieść o tytułowej pokucie, o winie i karze. O tym, jak łatwo bezpodstawnie kogoś skrzywdzić z różnych względów i jaki ma to wpływ na resztę życia osoby oskarżonej i jej bliskich, a także tej, która to spowodowała. Język książki wymaga czasu i uwagi, styl nie należy do najprostszych. Jest w tej powieści mnóstwo opisów, zwłaszcza przeżyć wewnętrznych bohaterów, ale także scenerii i innych detali, które mają wpływ na to, jak czują się bohaterowie. Na pewno warto dać tej książce szansę i nie zrażać się przez około pierwsze 100 stron, kiedy tak naprawdę nic się nie dzieje. Ale to wszystko ma związek z tym, co będzie się działo potem.

Przeczytałam "Pokutę" ponownie 10 latach. Wtedy uznałam ją za jedną z książek mojego życia, za arcydzieło. Po upływie lat nie wywarła na mnie aż takiego zachwytu, daję jej 9 gwiazdek zamiast 10. To oznacza, że nie należy już dla mnie do grona arcydzieł, ale jest blisko nich. Cały czas uważam, że jest to kawał świetnej literatury i zasłużenie znajduje się na liście 100...

Ostatnie strony pozostawiły pewne rozczarowanie.

Ostatnie strony pozostawiły pewne rozczarowanie.

Briony Tallis jest trzynastoletnią bujającą w obłokach dziewczynką, która nie poznała jeszcze świata dorosłych. Historia zaczyna się w 1935 roku, kiedy pomiędzy jej siostra Cecilią, a Robbiem, które jest synem ich sprzątaczki rodzi się miłość. Młodsza z dziewczyn jest wszędzie tam gdzie jej być nie powinno. Nachodząc ich w niedwuznacznej sytuacji zaczyna wyobrażać sobie wiele rzeczy, które nie miały miejsca. Za jej sprawą wieczór zamienia się w koszmar, bo czego Briony nie widziała zawsze może sobie dopowiedzieć. Za jej sprawą zakochani zostają rozdzieleni. Po wielu latach kiedy trwa II wojna światowa panna Tallis uzmyslawia sobie, że popełniła błąd, który jest cierniem na jej duszy. Chce wyjaśnić to nieporozumienie. Tylko czy to coś zmieni?
Stwierdzić mogę, że w pewnym momencie sama zdałam sobie sprawę z tego kto tak na prawdę powinien trafić do więzienia. Zastanawia mnie fakt jak można być tak zaślepionym nie tylko w miłości do drugiego człowieka ale również w krzywdzeniu przez to innych... zawsze powtarzam.. punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i tutaj idealnie się to sprawdza. Nigdy nie wiemy co dzieje się tam gdzie nas nie ma i nie zawsze nasze wyobrażenia się z tym pokrywają.

Briony Tallis jest trzynastoletnią bujającą w obłokach dziewczynką, która nie poznała jeszcze świata dorosłych. Historia zaczyna się w 1935 roku, kiedy pomiędzy jej siostra Cecilią, a Robbiem, które jest synem ich sprzątaczki rodzi się miłość. Młodsza z dziewczyn jest wszędzie tam gdzie jej być nie powinno. Nachodząc ich w niedwuznacznej sytuacji zaczyna wyobrażać sobie...

https://zahorkruksowana.pl/2021/12/27/pokuta-ian-mcewan-recenzja/
Pokuta to moje drugie spotkanie z twórczością McEwana. I jestem nią oczarowana. Książka jest bardzo dobra, skłania do głębszych refleksji i łapie czytelnika za serce.

Powieść przedstawia historię trzech osób: Briony, Cecilii oraz Robbiego. Historia zaczyna się z punktu widzenia trzynastoletniej Briony, która jest świadkiem sceny miłosnej między jej starszą siostrą Cecilią a synem sprzątaczki Robbim. Briony jest początkującą pisarką z olbrzymią wyobraźnią i niestety źle interpretuje, co widziała między dwojgiem młodych kochanków. W trakcie kolacji rodzinnej znikają bliźniacy Pierrot i Jackson, a Lola ich siostra zostaje zaatakowana. Briony dopisuje własną historię tego co się wydarzyło, skazując tym samym niewinnego człowieka na więzienie. Czy Cecilia wybaczy kiedykolwiek siostrze, a rodzina Tallisów będzie jeszcze razem?

Nastaje II wojna światowa. Briony próbuje odpokutować swoje czyny. Zostaje pielęgniarką oraz pisarką. Czy Briony przeleje prawdę na papier? Czy oczyści dobre imię Robbiego?

McEwan oczami Robbiego przedstawia II wojnę światową oraz słynną ewakuację z Dunkierki. W książce pełno jest opisów, które tworzą niesamowity klimat. Czytając tą powieść nie można czuć nudy, a z każdą stroną czytelnik wciąga się coraz bardziej.

„Pokuta” w pełni zasługuje na zdobyte nagrody. Niesamowita książka utalentowanego pisarza. Polecam. Z pewnością nie będzie to moje ostatnie spotkanie z Panem McEwanem.

Po przeczytaniu książki, obejrzałam film, który był dostępny na Netflixie. Film bardzo dobry, niesamowita gra aktorska Keiry Knightley i Jamesa McAvoy’a, ale niestety daleko mu do książki.

https://zahorkruksowana.pl/2021/12/27/pokuta-ian-mcewan-recenzja/
Pokuta to moje drugie spotkanie z twórczością McEwana. I jestem nią oczarowana. Książka jest bardzo dobra, skłania do głębszych refleksji i łapie czytelnika za serce.

Powieść przedstawia historię trzech osób: Briony, Cecilii oraz Robbiego. Historia zaczyna się z punktu widzenia trzynastoletniej Briony, która...

Adorację ku chwale kunsztu Autora macie w opinii o Plaży w Chesil.
Tu jej nie będzie bo aktualnie nienawidzę typa.

Czuję się oszukana.
Upalne lato. Jesteśmy piękni, młodzi, bogaci, a nawet jeśli nie to niedługo będziemy. Dni są duszne i parne, sprzyjające romansom, prawdziwym i zmyślonym. Upływają na zabawie, pływaniu w basenie, dekadenckiej sjeście w oparach papierosowego dymy, w towarzystwie przeintelektualizowanych książek. To wszystko ujęte w ramach poetycko ukwieconego języka autora.
Co może pójść nie tak?

Briony - trzynastolatka obdarzona niezwykle lekkim piórem, usiłuje wystawić swoją pierwszą sztukę.
Cecilia wściekle układa kwiatki w wazonie prowadząc wewnętrzny monolog o tym jak nienawidzi mijanego ogrodnika.
Ogrodnik, Robbie skręca dla niej fajka i zastanawia się jak ziemia może nosić taką wredotę jak Cee.
Ale okay. Są cywilizowani. Dadzą radę przez 5 minut rozmawiać jak ludzie.
Acha, jasne.

Już po chwili odbywa się moja ulubiona scena od nienawiści do miłości. Oni jeszcze o tym nie wiedzą, ale my tak. Cee jest zadziorna i impulsywna, Robby usiłuje zachować powagę, a my uwielbiamy ich słodką nieporadność.
Potem akcja z listem. Jest śmiesznie i przypałowo. Nic nie podejrzewamy.
W końcu trafiamy do biblioteki. Odbywa się tam mokry sen książkary. Miłość rośnie wokół nas Pchełki.
I tak przez 200 stron. Śmiejemy się, marzymy i zazdrościmy tym dwum pięknym popaprańcom…

… żeby przez kolejne 200 nurzać się w fałszywych oskarżeniach, gwałcicielach na wolności, okrucieństwie wojny, narracji oddanej bohaterce której szczerze nienawidzimy, by ostatecznie dobić się na przedostatniej stronie
Gratuluje Ian. Po raz kolejny udało ci się złamać mi serce. 10/10

Briony, wiem że to nie twoja wina, ale FU.

Film jest cudny i wyjątkowo wierny książce
Czy tylko ja udaję że po scenie w bibliotece historia się urywa?

Adorację ku chwale kunsztu Autora macie w opinii o Plaży w Chesil.
Tu jej nie będzie bo aktualnie nienawidzę typa.

Czuję się oszukana.
Upalne lato. Jesteśmy piękni, młodzi, bogaci, a nawet jeśli nie to niedługo będziemy. Dni są duszne i parne, sprzyjające romansom, prawdziwym i zmyślonym. Upływają na zabawie, pływaniu w basenie, dekadenckiej sjeście w oparach papierosowego...

Spodobał mi się motyw dwuznaczności, który został przedstawiony w książce. Sytuacja pomiędzy Cecylią a Robbiem opisana z punktu widzenia Briony pozwala prawdziwe zatopić się w jej myślach, uwierzyć, że stało się coś złego. Następnie zapoznajemy się z konsekwencjami tego nieporozumienia. Autor przekonał mnie, że Briony to małoletnia dziewczyna, która nie rozumie spraw dorosłych - to atut książki. Często mimo pozornych różnic między bohaterami czy to ze względu na wiek, wykształcenie czy pochodzenie w narracji tego nie widzimy. Gwiazdka w dół za fragmenty o wojnie, bo to nie moja bajka, więc mi się dłużyły.

Spodobał mi się motyw dwuznaczności, który został przedstawiony w książce. Sytuacja pomiędzy Cecylią a Robbiem opisana z punktu widzenia Briony pozwala prawdziwe zatopić się w jej myślach, uwierzyć, że stało się coś złego. Następnie zapoznajemy się z konsekwencjami tego nieporozumienia. Autor przekonał mnie, że Briony to małoletnia dziewczyna, która nie rozumie spraw...