Pokuta

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam się do siebie uśmiechać - nie bez powodu, bowiem styl, jakim operuje autor, jest mi bardzo bliski i uwielbiany. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Ian McEwan to współczesna Jane Austen - że czerpał z niej garściami, pisząc swoje szeroko zakrojone opisy, obszerne analizy i przemyślenia bohaterów. Nie ukrywam, że jestem ich fanką, choć zdaję sobie sprawę, że grono takich osób nie jest zbyt wielkie (ale mam nadzieję, że się mylę).

Wątek miłości, na drodze której stanęła okrutna wojna, był wałkowany przez wielu pisarzy i pisarki, z różnym skutkiem. Jedni kierowali się utartym szablonem, inni naprawdę się postarali i napisali coś prawdziwie poruszającego i zapadającego w pamięć. McEwan należy bezsprzecznie do tej drugiej kategorii. Cecilia i Robbie, pomimo tego, iż wywodzili się z różnych warstw społecznych, znali się i przyjaźnili od dzieciństwa. W miarę upływu czasu połączyło ich ogromne uczucie, które jednak ukrywali przed sobą nawzajem. Jeden list o niepożądanej treści doręczony Cecilii przełamał lody. Ich pierwsze i najważniejsze miłosne spotkanie odbyło się w bibliotece w rodzinnym domu dziewczyny, jednak zostało brutalnie ono przerwane przez młodszą siostrę Cecilii, Briony. Zła interpretacja tego, co widziała dziewczynka, doprowadziła do lawiny tragicznych wydarzeń, w wyniku których Robbie trafia za kraty, a Cecilia zrywa wszelkie kontakty ze swoją rodziną. Na domiar złego, cztery lata później wybucha druga wojna światowa. Robbie trafia na front, a Cecillia zdobywa dyplom pielęgniarki i pracuje z dala od domu, w szpitalu, który jest pierwszą linią pomocy rannym żołnierzom.
Przyznam się, że gdzieś po cichu liczyłam na typowe rozstrzygnięcie ich losów, jednak finał trochę wbił mnie w fotel. I tutaj pojawia się ten aspekt, który zachwycił mnie najbardziej - rozstrzygnięcie losów Cecilii i Robbiego dopiero na dwóch ostatnich stronach powieści. Idealne zwieńczenie, dokładnie takie, jakiego życzę sobie podczas każdej lektury.

Nad kreacjami bohaterów nie będę się zbytnio rozwijać - chylę czoła, ponieważ nie jest łatwo stworzyć tyle różnych i bardzo złożonych portretów postaci, które nie będą jednocześnie przerysowani i sztuczni. Niewielu jest pisarzy, którzy to potrafią.

Jeśli chodzi o minusy - ten jeden akurat dla mnie nie jest minusem, ale wiem, że wiele osób nie lubi tego typu "rozpraszaczy" - z pewnością są nim obszerne opisy obiektów, które odgrywały tylko instrumentalną rolę w powieści, np. opisy domu Tallisów czy przylegającego do niego parku. Owszem, dzięki temu można było z łatwością przenieść się do tamtego miejsca i do tamtych czasów, ale ciężko jest przez nie przebrnąć, zwłaszcza tym czytelnikom, którzy są przyzwyczajeni do lekkich i łatwych w odbiorze powieści. Pokuta jest zdecydowanie pozycją z wyższej półki, z której nie każdy będzie czerpał przyjemność. Drugą sprawą jest nieco spłycenie samego wątku wojny i pobytu Robbiego na froncie. Zawsze uważałam, że wątek wojny - mimo iż bolesny, trudny i wymagający - ma bardzo duży potencjał i tutaj zabrakło mi trochę tego rozwinięcia. Więcej szczegółów, więcej smaczków. Taki lekki niedosyt.

Jakby nie patrzeć, jest to jedna z lepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam i z pewnością zostanie ze mną na bardzo długo. Nie mam zbyt wielu lektur, do których chcę wracać - a ta jest właśnie tą, po którą sięgnę niejeden raz.

Polecam wszystkim, jednak nie wszystkim obiecuję takie wrażenia, jakie ja odniosłam. Do Pokuty trzeba po prostu dorosnąć.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ok jednak dla mnie za dużo opisów.

Książka ok jednak dla mnie za dużo opisów.

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam się do siebie uśmiechać - nie bez powodu, bowiem styl, jakim operuje autor, jest mi bardzo bliski i uwielbiany. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Ian McEwan to współczesna Jane Austen - że czerpał z niej garściami, pisząc swoje szeroko zakrojone opisy, obszerne analizy i przemyślenia bohaterów. Nie ukrywam, że jestem ich fanką, choć zdaję sobie sprawę, że grono takich osób nie jest zbyt wielkie (ale mam nadzieję, że się mylę).

Wątek miłości, na drodze której stanęła okrutna wojna, był wałkowany przez wielu pisarzy i pisarki, z różnym skutkiem. Jedni kierowali się utartym szablonem, inni naprawdę się postarali i napisali coś prawdziwie poruszającego i zapadającego w pamięć. McEwan należy bezsprzecznie do tej drugiej kategorii. Cecilia i Robbie, pomimo tego, iż wywodzili się z różnych warstw społecznych, znali się i przyjaźnili od dzieciństwa. W miarę upływu czasu połączyło ich ogromne uczucie, które jednak ukrywali przed sobą nawzajem. Jeden list o niepożądanej treści doręczony Cecilii przełamał lody. Ich pierwsze i najważniejsze miłosne spotkanie odbyło się w bibliotece w rodzinnym domu dziewczyny, jednak zostało brutalnie ono przerwane przez młodszą siostrę Cecilii, Briony. Zła interpretacja tego, co widziała dziewczynka, doprowadziła do lawiny tragicznych wydarzeń, w wyniku których Robbie trafia za kraty, a Cecilia zrywa wszelkie kontakty ze swoją rodziną. Na domiar złego, cztery lata później wybucha druga wojna światowa. Robbie trafia na front, a Cecillia zdobywa dyplom pielęgniarki i pracuje z dala od domu, w szpitalu, który jest pierwszą linią pomocy rannym żołnierzom.
Przyznam się, że gdzieś po cichu liczyłam na typowe rozstrzygnięcie ich losów, jednak finał trochę wbił mnie w fotel. I tutaj pojawia się ten aspekt, który zachwycił mnie najbardziej - rozstrzygnięcie losów Cecilii i Robbiego dopiero na dwóch ostatnich stronach powieści. Idealne zwieńczenie, dokładnie takie, jakiego życzę sobie podczas każdej lektury.

Nad kreacjami bohaterów nie będę się zbytnio rozwijać - chylę czoła, ponieważ nie jest łatwo stworzyć tyle różnych i bardzo złożonych portretów postaci, które nie będą jednocześnie przerysowani i sztuczni. Niewielu jest pisarzy, którzy to potrafią.

Jeśli chodzi o minusy - ten jeden akurat dla mnie nie jest minusem, ale wiem, że wiele osób nie lubi tego typu "rozpraszaczy" - z pewnością są nim obszerne opisy obiektów, które odgrywały tylko instrumentalną rolę w powieści, np. opisy domu Tallisów czy przylegającego do niego parku. Owszem, dzięki temu można było z łatwością przenieść się do tamtego miejsca i do tamtych czasów, ale ciężko jest przez nie przebrnąć, zwłaszcza tym czytelnikom, którzy są przyzwyczajeni do lekkich i łatwych w odbiorze powieści. Pokuta jest zdecydowanie pozycją z wyższej półki, z której nie każdy będzie czerpał przyjemność. Drugą sprawą jest nieco spłycenie samego wątku wojny i pobytu Robbiego na froncie. Zawsze uważałam, że wątek wojny - mimo iż bolesny, trudny i wymagający - ma bardzo duży potencjał i tutaj zabrakło mi trochę tego rozwinięcia. Więcej szczegółów, więcej smaczków. Taki lekki niedosyt.

Jakby nie patrzeć, jest to jedna z lepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam i z pewnością zostanie ze mną na bardzo długo. Nie mam zbyt wielu lektur, do których chcę wracać - a ta jest właśnie tą, po którą sięgnę niejeden raz.

Polecam wszystkim, jednak nie wszystkim obiecuję takie wrażenia, jakie ja odniosłam. Do Pokuty trzeba po prostu dorosnąć.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

momentami nużąca, jak chyba każda książka McEwana ale zdecydowanie najlepsza ze wszystkich jego pozycji. Przede wszystkim trochę gorzki klimat (który lubię) i zakończenie, dające do myślenia

momentami nużąca, jak chyba każda książka McEwana ale zdecydowanie najlepsza ze wszystkich jego pozycji. Przede wszystkim trochę gorzki klimat (który lubię) i zakończenie, dające do myślenia

Pokaż mimo to

Nużący początek, za dużo rozwlekłych opisów i scen, które niewiele wnosiły do fabuły. Ciekawie robi się, kiedy Briony dowiaduje się więcej niż powinna. Druga część na wojnie znacznie lepsza, choć mogła być dłuższa. Pokuta też jako ostatnia część i to dość krótko opisana. Gorzki koniec na plus. Ale ta książka jest przykładem, że bardzo rzadko, ale może się zdarzyć, że film będzie lepszy.

Nużący początek, za dużo rozwlekłych opisów i scen, które niewiele wnosiły do fabuły. Ciekawie robi się, kiedy Briony dowiaduje się więcej niż powinna. Druga część na wojnie znacznie lepsza, choć mogła być dłuższa. Pokuta też jako ostatnia część i to dość krótko opisana. Gorzki koniec na plus. Ale ta książka jest przykładem, że bardzo rzadko, ale może się zdarzyć, że film...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przydługie opisy, analizy, które nic nie wnosiły. Choć ciekawy temat i mógł się fajnie rozwinąć, było męcząco. Myślałam, że choć zakończenie będzie wynagrodzeniem, ale było niedopowiedziana. Słabo.

Przydługie opisy, analizy, które nic nie wnosiły. Choć ciekawy temat i mógł się fajnie rozwinąć, było męcząco. Myślałam, że choć zakończenie będzie wynagrodzeniem, ale było niedopowiedziana. Słabo.

Pokaż mimo to

Książka całkiem mi się podobała (chociaż opis ucieczki z Francji mnie trochę momentami nużył). Cała sprawa z fałszywym oskarżeniem wydała mi się też dyskusyjna: trudno mi było całkowicie winić Briony, gdyż całej sprawy dałoby się uniknąć gdyby Cecilia po prostu porozmawiała z Briony, wytłumaczyła jej wszystko i poprosiła o milczenie. Wydaje mi się też nienaturalne, że Cecilia nie miała nawet cienia wątpliwości co do Robbiego, uznała go bardziej godnego zaufania niż własną siostrę, nie rozumiała jej oskarżeń mimo iż Briony twierdziła, że go widziała a sama próbowała oskarżyć jakiegoś syna służącego chociaż nie miała żadnych przesłanek, że to mógł być on. Za to sytuacja Loli poślubiającej swojego gwałciciela wydała mi się boleśnie prawdopodobna, patrząc na czasy i sytuację finansową Paula Marshalla.
Jeszcze nie oglądałam filmu, ale na pewno obejrzę.

Książka całkiem mi się podobała (chociaż opis ucieczki z Francji mnie trochę momentami nużył). Cała sprawa z fałszywym oskarżeniem wydała mi się też dyskusyjna: trudno mi było całkowicie winić Briony, gdyż całej sprawy dałoby się uniknąć gdyby Cecilia po prostu porozmawiała z Briony, wytłumaczyła jej wszystko i poprosiła o milczenie. Wydaje mi się też nienaturalne, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nieoczywista, początek i zakończenie idealnie splatają się ze sobą, do połowy jednak niewiele się dzieje, znacznie bardziej zainteresowała mnie druga część, niewiele mniej część trzecia. Trzeba przeczytać całość, by przekonać się o kunszcie autora.

Książka nieoczywista, początek i zakończenie idealnie splatają się ze sobą, do połowy jednak niewiele się dzieje, znacznie bardziej zainteresowała mnie druga część, niewiele mniej część trzecia. Trzeba przeczytać całość, by przekonać się o kunszcie autora.

Pokaż mimo to

To moje drugie spotkanie z autorem, pierwszym było całkiem ciekawe "Na plaży Chesil". Chętnie zatem sięgnąłem po "Pokutę" zwłaszcza, że mam zamiar obejrzeć film na podstawie tejże powieści. I jakież było moje zdziwienie gdy okazało się, że "Pokuta" zupełnie mi się nie podoba. Nie wiem w sumie dlaczego, wszak autor pisać interesująco potrafi, czego dowodem było wspomniane już "Na plaży Chesil". Tym razem nic nie zaskoczyło.

Nie ujęła mnie ani fabuła ani wykonanie. Nic nie przykuło mojego zainteresowania a wręcz przeciwnie, im dalej w las tym większe było moje zniecierpliwienie. Zastanawiałem się długo co mogło być tego przyczyną, że mój odbiór tej powieści jest jaki jest i w sumie nie wiem. Po prostu nie chwyciło.

Autorowi w takim razie podziękuję, dalszych prób czynił nie będę. Ryzyko bowiem, że trafię na kolejną jego powieść, która też "nie chwyci" jest spore a jednak szkoda mi czasu by sprawdzać czy tak by było.

To moje drugie spotkanie z autorem, pierwszym było całkiem ciekawe "Na plaży Chesil". Chętnie zatem sięgnąłem po "Pokutę" zwłaszcza, że mam zamiar obejrzeć film na podstawie tejże powieści. I jakież było moje zdziwienie gdy okazało się, że "Pokuta" zupełnie mi się nie podoba. Nie wiem w sumie dlaczego, wszak autor pisać interesująco potrafi, czego dowodem było wspomniane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek dla mnie monotonny, książka niesie ze sobą dużo emocji, ostatecznie się nie rozczarowałem, fabuła może wciągnąć, choć osobiście miałem kilka słabszych momentów, kiedy z trudem przechodziłem przez kolejne "rozkminy" głównej bohaterki, która irytuje i intryguje jednocześnie. Sporo naturalizmu i szczegółowych opisów. Dlatego mocna szóstka.

Początek dla mnie monotonny, książka niesie ze sobą dużo emocji, ostatecznie się nie rozczarowałem, fabuła może wciągnąć, choć osobiście miałem kilka słabszych momentów, kiedy z trudem przechodziłem przez kolejne "rozkminy" głównej bohaterki, która irytuje i intryguje jednocześnie. Sporo naturalizmu i szczegółowych opisów. Dlatego mocna szóstka.

Pokaż mimo to