Pokuta

Podchodzę do książek McEwana, jak do książek Munro. Według mnie styl ich pisania jest bardzo podobny. Mnóstwo dlugich opisów, które nie zawsze wnoszą coś do fabuły, a dialogów bardzo mało. "Pokuta" podzielona jest na cztery częsci. Z pierwszą częścią dość się męczyłam, a Brionny nie przypadła mi do gustu. Była dość rozkapryszoną dziewczyną, która chciała być w centrum uwagi i może dlatego też pisała. Czekałam też na moment, w którym nakryje swoją siostrę w niedwuznacznej sytuacji. Pojawiła się sadzawka, myślałam, że to już, ale nie. Zdarzyło się to później, w bibliotece, jednakże z tego opisu nie wiem czy 13-latka mogła tak pochopnie ocenić, co tak naprawdę się tam wydarzyło. Kolejna część opowiada o Robbiem i jego przejściach podczas II wojny światowej. Te strony podobały mi się najbardziej, i też dowiadujemy się, co tam tak naprawdę się wydarzyło. Także, jak dla mnie książka od tego momentu stała się ciekawsza. Częśc trzecia dotyczy już starszej Brionny, która zostaje pielęgniarką. Szczerze mówiąc, nic ten okres w jej życiu nie wnosi niczego wartościowego do fabuły. Można przeczytać jedynie opisy rannych i jak się zajmowano żołnierzami podczas wojny. Częśc czwarta to w zasadzie epilog, Brionny opisuje swoje stare lata, a także dowiadujemy się o jej chorobie. Samo zakończenie, ostatnia strona, jest zakończeniem otwartym, a ja takich nie lubię. Co tak naprawdę stało się z Cecelią? Czy była z Robbiem jak to wynikało z treciej części? Czy może były to tylko pobożne życzenia. Czy przeżyli wojnę? A może zginęli w niewiadomych okolicznościach? Zabrakło mi odpowiedzi na te pytania. Mimo wszystko, oceniam na 7. Jeśli ktoś lubi tematykę wojenną, to ta pozycja powinna przypaść mu do gustu.

Podchodzę do książek McEwana, jak do książek Munro. Według mnie styl ich pisania jest bardzo podobny. Mnóstwo dlugich opisów, które nie zawsze wnoszą coś do fabuły, a dialogów bardzo mało. "Pokuta" podzielona jest na cztery częsci. Z pierwszą częścią dość się męczyłam, a Brionny nie przypadła mi do gustu. Była dość rozkapryszoną dziewczyną, która chciała być w centrum uwagi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

„POKUTA” to nie łatwa książka, dlatego warto czytać ja bez pośpiechu, aby lepiej zrozumieć jej przesłanie. Powieść podzielona jest na cztery części, każda z nich charakteryzuje nam inną rzeczywistość i ukazuje dramatyczne losy trójki bohaterów. Ogólnie rzecz ujmując opowiada o niespełnieniu, przemijaniu, braku poczucia sprawiedliwości, czyli odwiecznych tematach z którymi mamy do czynienia od wieków w życiu człowieka.

Żeby czytać tę powieść trzeba wybrać odpowiedni pozytywny moment i nastój który w danej chwili towarzyszyć będzie nam, ponieważ książka porusza trudne tematy z którymi przyjdzie nam się zmierzyć. Ta szarość i smutek która emanuje z kart tej historii, wymaga od czytelnika odwagi a przede wszystkim pewności, że chce wybrać się w tę przykrą podróż i przeżyć na swój sposób te dramatyczne wydarzenia, o których opowiada ta historia.

Trzeba przyznać że autor Ian McEwan nazywany czasami „Ian Makabra”, ma niezwykły talent do pisania dramatycznych powieści, robi to po mistrzowsku, dogłębnie, wykorzystując do tego interesującą narrację z typem polifonicznym w której ukazane są różne punkty widzenia bohaterów w odniesieniu do tej samej sytuacji. Książka godna przeczytania i warta poświęconego czasu. Tym którzy wolą tę historię poznać w telegraficznym skrócie i nie chcą poświęcić kliku dni na jej przeczytanie polecam film w reżyserii Joe Wrighta pod tym samym tytułem. Pozdrawiam. Jack_

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

„POKUTA” to nie łatwa książka, dlatego warto czytać ja bez pośpiechu, aby lepiej zrozumieć jej przesłanie. Powieść podzielona jest na cztery części, każda z nich charakteryzuje nam inną rzeczywistość i ukazuje dramatyczne losy trójki bohaterów. Ogólnie rzecz ujmując opowiada o niespełnieniu, przemijaniu, braku poczucia sprawiedliwości, czyli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Będąc po lekturze książki Pani Brookes, zdecydowałam się przypomnieć sobie powieść Iana McEwana, która jako pierwsza rozgrzała moje serce i przekonała je do książek o tematyce wojennej.
Myślę, że większość z was może kojarzyć historię nie tyle co z książki, a filmu powstałym w 2007 roku z Keirą Knightley w roli głównej. To właśnie wtedy sięgnęłam po książkę, ponieważ jak na każdego molika przystało – najpierw musiałam przeczytać powieść, a dopiero później pozwoliłam sobie obejrzeć film na jej podstawie ; )
Narracja odbywa się w trzeciej osobie, więc możemy poznać analizy i przemyślenia obydwu stron. I gdy ten zabieg okazał się na plus, zbyt obszerne opisy już na niego nie zasługiwały. Książka ta była wyjątkiem właśnie pod tym względem, że mimo ociężałego i nużącego stylu autora, przewracałam kartki ze zniecierpliwieniem, ponieważ fabuła tak mnie zaciekawiła, iż nie było innej opcji i po prostu musiałam dowiedzieć się, co wydarzy się dalej.
Fakt. Początek może nie obfitował w wartką akcję, a niektóre sceny były po prostu niepotrzebne, lecz dalsza część książki wręcz wbiła mnie w fotel. Wiem, że temat nieszczęśliwej miłości może wydawać się oklepany, ale uwierzcie mi - nie w tym przypadku. A najbardziej utwierdzi was w tym zakończenie. Zakończenie, które jeszcze długo po przeczytanej lekturze będzie o sobie przypominało.
Należy też wspomnieć, iż nie jest to lekka lektura i naprawdę trzeba się skupić, by zrozumieć jej sens i przesłanie. Dlatego, jeśli ktoś z was jest miłośnikiem pióra Jane Austen – polecam : )

Będąc po lekturze książki Pani Brookes, zdecydowałam się przypomnieć sobie powieść Iana McEwana, która jako pierwsza rozgrzała moje serce i przekonała je do książek o tematyce wojennej.
Myślę, że większość z was może kojarzyć historię nie tyle co z książki, a filmu powstałym w 2007 roku z Keirą Knightley w roli głównej. To właśnie wtedy sięgnęłam po książkę, ponieważ jak na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka niesie to lekcja dla mnie, aby nie skreślać pozycji po przeczytaniu pierwszych stron. Jeśli czytacie opinie zanim po nią sięgniecie - po stokroć warto! To nie tylko piękna opowieść o miłości, wojnie, czekaniu, to przede wszystkim obraz człowieka, rozłożenie go na czynniki pierwsze, obnażenie tego, co każdy z nas może chować w środku.
Doskonała pozycja!

Ta książka niesie to lekcja dla mnie, aby nie skreślać pozycji po przeczytaniu pierwszych stron. Jeśli czytacie opinie zanim po nią sięgniecie - po stokroć warto! To nie tylko piękna opowieść o miłości, wojnie, czekaniu, to przede wszystkim obraz człowieka, rozłożenie go na czynniki pierwsze, obnażenie tego, co każdy z nas może chować w środku.
Doskonała pozycja!

Pokaż mimo to

Okropnie męcząca książka. Pierwsze 150 stron to istne flaki z olejem. W zasadzie akcja stoi w miejscu. Autor za to raczy czytelnika nużącymi opisami oraz zupełnie nijakimi bohaterami. Briony mogę z czystym sercem zaliczyć do grona najbardziej irytujących postaci książkowych. Resztę książki przekartkowałam i przeczytałam fragmentarycznie i czuję, że zbyt wiele nie straciłam. Sama historia miłosna nie kupiła mnie kompletnie. Cóż, okropnie zawiodłam się, ponieważ od takich ochów i achów nad prozą McEwana spodziewałam się czegoś więcej. Na mojej liście książek czekających w kolejce do przeczytania znajduje się jeszcze parę tytułów tegoż autora, ale na ten moment ,,Pokuta” sukcesywnie zniechęciła mnie do jego twórczości.

Okropnie męcząca książka. Pierwsze 150 stron to istne flaki z olejem. W zasadzie akcja stoi w miejscu. Autor za to raczy czytelnika nużącymi opisami oraz zupełnie nijakimi bohaterami. Briony mogę z czystym sercem zaliczyć do grona najbardziej irytujących postaci książkowych. Resztę książki przekartkowałam i przeczytałam fragmentarycznie i czuję, że zbyt wiele nie straciłam....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezbyt fascynująca ale się czyta, choćby po to, aby się utwierdzić czy zasługuje na tyle dobrych opinii ;) I część - jako tako, tajemnicza. II i III - słaba, bez emocji mimo, że opisuje wojnę i czas po, ale w taki sposób jakby ta wojna nie odcisnęła piętna na bohaterach. Ogółem fabuła nie jest zła ale wykonanie nieudane.

Niezbyt fascynująca ale się czyta, choćby po to, aby się utwierdzić czy zasługuje na tyle dobrych opinii ;) I część - jako tako, tajemnicza. II i III - słaba, bez emocji mimo, że opisuje wojnę i czas po, ale w taki sposób jakby ta wojna nie odcisnęła piętna na bohaterach. Ogółem fabuła nie jest zła ale wykonanie nieudane.

Pokaż mimo to

Ciężka książka do czytania. Trzeba naprawdę dużo uwagi i koncentracji, żeby ją zrozumieć. Dużo opisów, jedna scena opisywana przez każdego bohatera z osobna. Koniec pomieszany. Ja tego typu książki lubię i polecam.

Ciężka książka do czytania. Trzeba naprawdę dużo uwagi i koncentracji, żeby ją zrozumieć. Dużo opisów, jedna scena opisywana przez każdego bohatera z osobna. Koniec pomieszany. Ja tego typu książki lubię i polecam.

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam się do siebie uśmiechać - nie bez powodu, bowiem styl, jakim operuje autor, jest mi bardzo bliski i uwielbiany. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Ian McEwan to współczesna Jane Austen - że czerpał z niej garściami, pisząc swoje szeroko zakrojone opisy, obszerne analizy i przemyślenia bohaterów. Nie ukrywam, że jestem ich fanką, choć zdaję sobie sprawę, że grono takich osób nie jest zbyt wielkie (ale mam nadzieję, że się mylę).

Wątek miłości, na drodze której stanęła okrutna wojna, był wałkowany przez wielu pisarzy i pisarki, z różnym skutkiem. Jedni kierowali się utartym szablonem, inni naprawdę się postarali i napisali coś prawdziwie poruszającego i zapadającego w pamięć. McEwan należy bezsprzecznie do tej drugiej kategorii. Cecilia i Robbie, pomimo tego, iż wywodzili się z różnych warstw społecznych, znali się i przyjaźnili od dzieciństwa. W miarę upływu czasu połączyło ich ogromne uczucie, które jednak ukrywali przed sobą nawzajem. Jeden list o niepożądanej treści doręczony Cecilii przełamał lody. Ich pierwsze i najważniejsze miłosne spotkanie odbyło się w bibliotece w rodzinnym domu dziewczyny, jednak zostało brutalnie ono przerwane przez młodszą siostrę Cecilii, Briony. Zła interpretacja tego, co widziała dziewczynka, doprowadziła do lawiny tragicznych wydarzeń, w wyniku których Robbie trafia za kraty, a Cecilia zrywa wszelkie kontakty ze swoją rodziną. Na domiar złego, cztery lata później wybucha druga wojna światowa. Robbie trafia na front, a Cecillia zdobywa dyplom pielęgniarki i pracuje z dala od domu, w szpitalu, który jest pierwszą linią pomocy rannym żołnierzom.
Przyznam się, że gdzieś po cichu liczyłam na typowe rozstrzygnięcie ich losów, jednak finał trochę wbił mnie w fotel. I tutaj pojawia się ten aspekt, który zachwycił mnie najbardziej - rozstrzygnięcie losów Cecilii i Robbiego dopiero na dwóch ostatnich stronach powieści. Idealne zwieńczenie, dokładnie takie, jakiego życzę sobie podczas każdej lektury.

Nad kreacjami bohaterów nie będę się zbytnio rozwijać - chylę czoła, ponieważ nie jest łatwo stworzyć tyle różnych i bardzo złożonych portretów postaci, które nie będą jednocześnie przerysowani i sztuczni. Niewielu jest pisarzy, którzy to potrafią.

Jeśli chodzi o minusy - ten jeden akurat dla mnie nie jest minusem, ale wiem, że wiele osób nie lubi tego typu "rozpraszaczy" - z pewnością są nim obszerne opisy obiektów, które odgrywały tylko instrumentalną rolę w powieści, np. opisy domu Tallisów czy przylegającego do niego parku. Owszem, dzięki temu można było z łatwością przenieść się do tamtego miejsca i do tamtych czasów, ale ciężko jest przez nie przebrnąć, zwłaszcza tym czytelnikom, którzy są przyzwyczajeni do lekkich i łatwych w odbiorze powieści. Pokuta jest zdecydowanie pozycją z wyższej półki, z której nie każdy będzie czerpał przyjemność. Drugą sprawą jest nieco spłycenie samego wątku wojny i pobytu Robbiego na froncie. Zawsze uważałam, że wątek wojny - mimo iż bolesny, trudny i wymagający - ma bardzo duży potencjał i tutaj zabrakło mi trochę tego rozwinięcia. Więcej szczegółów, więcej smaczków. Taki lekki niedosyt.

Jakby nie patrzeć, jest to jedna z lepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam i z pewnością zostanie ze mną na bardzo długo. Nie mam zbyt wielu lektur, do których chcę wracać - a ta jest właśnie tą, po którą sięgnę niejeden raz.

Polecam wszystkim, jednak nie wszystkim obiecuję takie wrażenia, jakie ja odniosłam. Do Pokuty trzeba po prostu dorosnąć.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ok jednak dla mnie za dużo opisów.

Książka ok jednak dla mnie za dużo opisów.

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam się do siebie uśmiechać - nie bez powodu, bowiem styl, jakim operuje autor, jest mi bardzo bliski i uwielbiany. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Ian McEwan to współczesna Jane Austen - że czerpał z niej garściami, pisząc swoje szeroko zakrojone opisy, obszerne analizy i przemyślenia bohaterów. Nie ukrywam, że jestem ich fanką, choć zdaję sobie sprawę, że grono takich osób nie jest zbyt wielkie (ale mam nadzieję, że się mylę).

Wątek miłości, na drodze której stanęła okrutna wojna, był wałkowany przez wielu pisarzy i pisarki, z różnym skutkiem. Jedni kierowali się utartym szablonem, inni naprawdę się postarali i napisali coś prawdziwie poruszającego i zapadającego w pamięć. McEwan należy bezsprzecznie do tej drugiej kategorii. Cecilia i Robbie, pomimo tego, iż wywodzili się z różnych warstw społecznych, znali się i przyjaźnili od dzieciństwa. W miarę upływu czasu połączyło ich ogromne uczucie, które jednak ukrywali przed sobą nawzajem. Jeden list o niepożądanej treści doręczony Cecilii przełamał lody. Ich pierwsze i najważniejsze miłosne spotkanie odbyło się w bibliotece w rodzinnym domu dziewczyny, jednak zostało brutalnie ono przerwane przez młodszą siostrę Cecilii, Briony. Zła interpretacja tego, co widziała dziewczynka, doprowadziła do lawiny tragicznych wydarzeń, w wyniku których Robbie trafia za kraty, a Cecilia zrywa wszelkie kontakty ze swoją rodziną. Na domiar złego, cztery lata później wybucha druga wojna światowa. Robbie trafia na front, a Cecillia zdobywa dyplom pielęgniarki i pracuje z dala od domu, w szpitalu, który jest pierwszą linią pomocy rannym żołnierzom.
Przyznam się, że gdzieś po cichu liczyłam na typowe rozstrzygnięcie ich losów, jednak finał trochę wbił mnie w fotel. I tutaj pojawia się ten aspekt, który zachwycił mnie najbardziej - rozstrzygnięcie losów Cecilii i Robbiego dopiero na dwóch ostatnich stronach powieści. Idealne zwieńczenie, dokładnie takie, jakiego życzę sobie podczas każdej lektury.

Nad kreacjami bohaterów nie będę się zbytnio rozwijać - chylę czoła, ponieważ nie jest łatwo stworzyć tyle różnych i bardzo złożonych portretów postaci, które nie będą jednocześnie przerysowani i sztuczni. Niewielu jest pisarzy, którzy to potrafią.

Jeśli chodzi o minusy - ten jeden akurat dla mnie nie jest minusem, ale wiem, że wiele osób nie lubi tego typu "rozpraszaczy" - z pewnością są nim obszerne opisy obiektów, które odgrywały tylko instrumentalną rolę w powieści, np. opisy domu Tallisów czy przylegającego do niego parku. Owszem, dzięki temu można było z łatwością przenieść się do tamtego miejsca i do tamtych czasów, ale ciężko jest przez nie przebrnąć, zwłaszcza tym czytelnikom, którzy są przyzwyczajeni do lekkich i łatwych w odbiorze powieści. Pokuta jest zdecydowanie pozycją z wyższej półki, z której nie każdy będzie czerpał przyjemność. Drugą sprawą jest nieco spłycenie samego wątku wojny i pobytu Robbiego na froncie. Zawsze uważałam, że wątek wojny - mimo iż bolesny, trudny i wymagający - ma bardzo duży potencjał i tutaj zabrakło mi trochę tego rozwinięcia. Więcej szczegółów, więcej smaczków. Taki lekki niedosyt.

Jakby nie patrzeć, jest to jedna z lepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam i z pewnością zostanie ze mną na bardzo długo. Nie mam zbyt wielu lektur, do których chcę wracać - a ta jest właśnie tą, po którą sięgnę niejeden raz.

Polecam wszystkim, jednak nie wszystkim obiecuję takie wrażenia, jakie ja odniosłam. Do Pokuty trzeba po prostu dorosnąć.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Do sięgnięcia po Pokutę zachęciła mnie siostra, która nie mogła przestać zachwycać się nad filmem nakręconym na jej postawie. A że nie jestem zbyt wielką fanką kina i o wiele bliższe są mi książki, postanowiłam sprawdzić, czy te zachwyty udzielą się również mnie.

Wielkie wow i wielkie oczy pojawiły się już po dwóch stronach (mniej więcej dwóch). Po tym czasie też zaczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to