Chciałbym ocalić od niepamięci jak najwięcej zakopanych głęboko w zakurzonych księgozbiorach, skarbów rosyjskiej poezji. Mam wrażenie, że ta aktualnie niedoceniana literatura, ugrzęzła gdzieś w zakamarkach marzeń o lepszym i bardziej subtelnym świecie. Dlatego staram się odszukiwać tych, o których można by napisać, że zostali przysypani osadem czasu i zapomnienia. Dla znawców tematu rosyjska liryka może brzmieć bardzo wyraźnie i prawdopodobnie będzie słyszalna z najdalszych zakątków świata. Jednak pozbawieni wybitnych wzruszeń współcześni czytelnicy, na próżno się będą wysilać aby zobaczyć największe arcydzieła pisane wierszem. Sfera którą mam na myśli, leży odłogiem. Starej poezji wydaje się za mało i niewielką wagę przykłada się do odczytywania jej znaczenia. A to właśnie Anna Achmatowa czeka na ponowne odkrycie. Nie mogłem zwlekać jeszcze dłużej, musiałem ją poznać i docenić.

Aby się dobrze wsłuchać w brzmienie jej wierszy, musiałem sięgnąć do związanych z Carskim Siołem, młodzieńczych lat Achmatowej. Tam rodził się ogromny talent tej nazywanej rosyjską Safoną poetki. Jednak to zaledwie początek, aby poznać jej wielkość przeszedłem przez wydarzenia rosyjskiej wojny domowej i poprzedzającej ją rewolucji październikowej. Nie wolno też zapomnieć o II wojnie światowej, która odcisnęła ogromne piętno na twórczości rosyjskiej poetki. Wszystkie powyższe fakty przeprowadziły poezję Achmatowej przez szlachetną przyjaźń i miłość. Zabarwiły ją goryczą, powstałą w warunkach zawalenia starego świata. Doprowadziły do wyobcowania i ponownego uznania jej talentu w jesieni życia.

"Porzuć grzesznego kraju głuszę,
Na zawsze porzuć Rosji nędzę."

Anna Achmatowa nie usłuchała tego głosu, na zawsze pozostała wierna przywalonym miłością marzeniom o lepszych czasach. Namiętność nie stała się jednak grobową płytą dla tej poezji. Lirycznie wyrażone "sam na sam" oraz następujące po nich ostatnie spotkania, jedynie rozżarzyły czułość pięknych słów. Czasami widać tylko zwykłą ludzką bezsilność wobec potęgi wydarzeń, jakie dokonywały się za jej życia. W poezji Achmatowej można wyraźnie dostrzec tygiel losów milionów ludzi ale to wszystko często ginie w uczuciowości, której poetka się nie wstydziła.

Zapamiętam, że miłość niczym Feniks, zawsze potrafi się wynurzyć z popiołów. Nie zapomnę o tym, że po każdej nocy wraz ze świtem przychodzi nadzieja. Nawet kiedy "skrzydło czarnej śmierci powiało", to i tak warto mieć nadzieję na lepsze jutro. Może wiersze Achmatowej zbyt wiele wyrażają smutku, ale zło wcale nie musi wznosić zawsze pożegnalnego toastu. Dopóki istnieje dobro, to nie warto myśleć tylko o smaku łez. Zmienność losów, jakże wyraźnie ją widać:

"Mnie jak rzece
Surowa epoka zmieniła bieg.
Zamieniono mi życie. Innym nurtem
Obok innego życia popłynęło
I oto nawet nie znam swoich brzegów."

A jednak potrafiła w tym wszystkim odnaleźć się w roli poetki, zadziwiającej tajemniczością i podwójnym dnem swoich lirycznych wynurzeń.

Chciałbym ocalić od niepamięci jak najwięcej zakopanych głęboko w zakurzonych księgozbiorach, skarbów rosyjskiej poezji. Mam wrażenie, że ta aktualnie niedoceniana literatura, ugrzęzła gdzieś w zakamarkach marzeń o lepszym i bardziej subtelnym świecie. Dlatego staram się odszukiwać tych, o których można by napisać, że zostali przysypani osadem czasu i zapomnienia. Dla...