Styl, dowcip i pogoda ducha - te przymioty Sterne'a sprawiają, iż nawet książkę kucharską skreśloną jego piórem czytałbym z nieskrępowaną przyjemnością. I choć "Podróż sentymentalna" nie dorównuje moim zdaniem "Tristramowi Shandy'emu", jednej z najlepszych powieści w historii literatury, gdyż jest momentami - cóż za zaskoczenie - zbyt sentymentalna, a jej bohater - efekt nierównego kompromisu między przemyceniem na papier osoby autora a pisarską kreacją - zapomina się chwilami w uwielbieniu dla siebie, to walory literackie i wyjątkowość stylu Sterne'a każą mi umieścić jego ukończone krótko przed śmiercią dzieło w tych partiach domowej biblioteki, które sytuują się blisko sufitu.
Może i zresztą nazwanie "Podróży sentymentalnej" ukończoną jest z mojej strony nadużyciem, skoro urywa się ona, nim nasz podróżnik osiąga słoneczną Italię; sytuacja, w której się urywa, najlepsza z możliwych, stanowi jednak godziwą rekompensatę za niespełnienie tytułowej obietnicy oraz kilka pomniejszych grzeszków Sterne'a, wśród których wcale nie najpośledniejszym będzie przykra żywemu umysłowi ckliwość bezpośrednio poprzedzająca przywołane powyżej nader sprzyjające okoliczności.
I jakże miłe oraz pochlebiające miłości własnej czytelnika jest w końcu przekonanie autora, iż jego odbiorca posiada wyobraźnię niewiele ustępującą jego własnej, pozwalającą odpowiednio te właśnie okoliczności wyzyskać ku chwale bóstw hołubionych skrycie, lecz bardzo namiętnie.

Styl, dowcip i pogoda ducha - te przymioty Sterne'a sprawiają, iż nawet książkę kucharską skreśloną jego piórem czytałbym z nieskrępowaną przyjemnością. I choć "Podróż sentymentalna" nie dorównuje moim zdaniem "Tristramowi Shandy'emu", jednej z najlepszych powieści w historii literatury, gdyż jest momentami - cóż za zaskoczenie - zbyt sentymentalna, a jej bohater - efekt...