"Pływanie" nie jest powieścią o sporcie, nie ma tu potu i znoju sportowca, jest znój życia. Bohaterka - Philomena Ash - mogłaby być tenisistką, lekkoatletką, sztangistką, nauczycielką... kimkolwiek, bowiem jej problemy nie mają nic wspólnego ze sportem. Wręcz przeciwnie sport jest dla niej panaceum na te problemy, w pływaniu dziewczyna odnosi same sukcesy, które zdają się brać nie z treningu i ciężkiej pracy, ale z powietrza i talentu. Poza pływaniem natomiast jest samotność i lęk i nieumiejętność zmierzenia się z życiem. Co więc dręczy Pip? Ano zwyczajne dorastanie. Philomena z dziecka przekształca się w nastolatkę, a potem dziewczynę i kobietę, a my to obserwujemy. Widzimy jak dziewczyna, jak to nastolatka boryka się z niskim poczuciem własnej wartości, niechęcią do ludzi i do siebie, opóźnionym dojrzewaniem. Jak to nastolatka jest egzaltowana i przewrażliwiona. Później okazuje się, że jako dorosłą osobę ścigają ją obrazy z wieku młodzieńczego, poczucie przemijania. Nic oryginalnego, nic hipnotyzującego, jednak na tym właśnie zbudowana jest cała fabuła.
To wszystko jest potwornie nudne: autorka drobiazgowo opisuje prozę życia codziennego. Każda banalna czynność: robienie zakupów, przygotowywanie śniadania, oglądanie telewizji, jest opisana w wielu szczegółach. Nie ma tu żadnej akcji, napięcia, czegoś, co powoduje, że przewracamy kolejne strony, zastanawiając się, co się zdarzy. A żeby nie było to zbyt prozaiczne, pisarka podlewa to sosem egzystencjalnych niepokojów, jakich doświadczają Philomena i jej siostry.
Keegan kreuje swoją bohaterkę jako dziewczynę nieznośnie wręcz zaabsorbowaną sobą, tak, jakby była jedyną osobą na świecie i tylko ona znała życie, wiedziała, jakie jest ciężkie. Obiektywnie patrząc życie dało Pip niemało: talent, sukcesy, przyjaciół, ale ona wciąż użala się nad sobą, nie potrafi się cieszyć nawet kiedy zdobywa złote medale na olimpiadzie. Żyje pływaniem, niczym innym się nie interesuje, a to że życie to wzloty i upadki odkrywa w wieku około 30 lat! Nic dziwnego, że zakończenie kariery stanowi dla niej bolesne zderzenie z rzeczywistością. Z perspektywy Pip świat wygląda jak w krzywym zwierciadle: w całej książce panuje nastrój depresji i beznadziei, wszystko jest brzydkie, nie takie, jak trzeba. Kompletnie nie odpowiada mi taki styl pisania: epatujący dosadnością, nawet wulgarnością (autorka z upodobaniem pisze o...cipkach), a z drugiej strony jakimiś pseudointelektualnymi i mało oryginalnymi rozważaniami. Momentami powieść zamienia się wręcz w jakiś bełkot – opuszczenie kilku stron niczego nie zmienia i nic się przez to nie traci. Blisko 450 stron narzekania na to, jaki świat jest niefajny – ot co.

"Pływanie" nie jest powieścią o sporcie, nie ma tu potu i znoju sportowca, jest znój życia. Bohaterka - Philomena Ash - mogłaby być tenisistką, lekkoatletką, sztangistką, nauczycielką... kimkolwiek, bowiem jej problemy nie mają nic wspólnego ze sportem. Wręcz przeciwnie sport jest dla niej panaceum na te problemy, w pływaniu dziewczyna odnosi same sukcesy, które zdają się...