Powieść "Córki gór" napisana trudnym w odbiorze językiem opowiada dzieje rodzeństwa na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Chwilami schematyczna, oszczędna w słowach, każe nam domyślać się przeżyć i emocji, jakich doświadczają Kirstin, Sofia, Emilia, Otto i Edwin. Końcówka powieści trochę wg mnie napisana "po łebkach", ale polecam.

Powieść "Córki gór" napisana trudnym w odbiorze językiem opowiada dzieje rodzeństwa na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Chwilami schematyczna, oszczędna w słowach, każe nam domyślać się przeżyć i emocji, jakich doświadczają Kirstin, Sofia, Emilia, Otto i Edwin. Końcówka powieści trochę wg mnie napisana "po łebkach", ale polecam.

Najbardziej przeszkadzała mi w tej książce narracja. Myślałam, że w trakcie czytania przyzwyczaję się do niej, ale tak się nie stało. Z każdą kartką było coraz gorzej połapać się czy to fikcja czy rzeczywistość, przeszłość czy przyszłość. Jeżeli taki był zamiar autorki to spoko, ale z pragmatycznego punktu widzenia było ciężko przebrnąć przez taki typ narracji.

Najbardziej przeszkadzała mi w tej książce narracja. Myślałam, że w trakcie czytania przyzwyczaję się do niej, ale tak się nie stało. Z każdą kartką było coraz gorzej połapać się czy to fikcja czy rzeczywistość, przeszłość czy przyszłość. Jeżeli taki był zamiar autorki to spoko, ale z pragmatycznego punktu widzenia było ciężko przebrnąć przez taki typ narracji.

Historia rodzeństwa, różne wybory życiowe, tak bliscy sobie ludzie, a tak odlegli. Ale będę szczera, książka jest ciężka do czytania, chociaż doceniam jej wartość, to solidnie mnie wymęczyła.

Historia rodzeństwa, różne wybory życiowe, tak bliscy sobie ludzie, a tak odlegli. Ale będę szczera, książka jest ciężka do czytania, chociaż doceniam jej wartość, to solidnie mnie wymęczyła.

Powiedziałabym, że to opowieść o rodzeństwie. Piątce dzieci, z jednych rodziców, z jednego domu, a tak zupełnie różnych od siebie, z różnymi marzeniami i pragnieniami. Czasami myślę jakie to dziwne, że ludzie wychowujący się razem, później tak bardzo się od siebie oddalają, tak bardzo są sobie obcy i doświadczają samotności o różnych obliczach. Wszyscy tu są bardzo zamknięci, niewylewni (może poza Irmą),tajemnice pozostają tajemnicami, a każdy może sobie dopowiedzieć co mu się wydaje. Trudno mi się czytało tę książkę, momentami bez zrozumienia, ale to za sprawą, że zdarzenia w niej są opisane poprzez emocje i uczucia bohaterów. A te czasami są zrozumiałe tylko dla tych, od których wypływają. Bardzo to ciekawe w taki sposób opisać życie.
Pozostaje mi jednak takie poczucie smutku, lekkiego przygnębienia, że tak bardzo rozczarowujące może być życie.

Powiedziałabym, że to opowieść o rodzeństwie. Piątce dzieci, z jednych rodziców, z jednego domu, a tak zupełnie różnych od siebie, z różnymi marzeniami i pragnieniami. Czasami myślę jakie to dziwne, że ludzie wychowujący się razem, później tak bardzo się od siebie oddalają, tak bardzo są sobie obcy i doświadczają samotności o różnych obliczach. Wszyscy tu są bardzo...

Ciężko się czyta...

Ciężko się czyta...

Ostatnio postanowiłam zaznajomić się trochę z literaturą skandynawską.
Spotkania te uważam za udane, jednakże "Córki gór" kompletnie do mnie nie przemówiły.
Styl pisarski autorki również; czytając książkę miałam wrażenie, że autorka pisze tak jakby mechanicznie, zimno.
Dodatkowo dialogi wplecione w tekst sprawiły, że wszystko zlało się w jedną całość.
Cóż, jednym słowem książka mnie zmęczyła.
Plus tylko i wyłącznie za piękną okładkę.

Ostatnio postanowiłam zaznajomić się trochę z literaturą skandynawską.
Spotkania te uważam za udane, jednakże "Córki gór" kompletnie do mnie nie przemówiły.
Styl pisarski autorki również; czytając książkę miałam wrażenie, że autorka pisze tak jakby mechanicznie, zimno.
Dodatkowo dialogi wplecione w tekst sprawiły, że wszystko zlało się w jedną całość.
Cóż, jednym słowem...

Prawdziwie kobieca książka. Historie piątki rodzeństwa, które układa swoje życie. Najdłużej w pamięci zostaną mi chwile, w których Sofia i Emilia wyobrażały sobie swoje relacje społeczne (i to umiłowanie porządku...). Początkowo dość trudno się wdrożyć w sposób pisania autorki, po trzydziestu stronach mijają wszelkie niejasności i możemy się rozkoszować i współczuć postaciom ich najpiękniejszych lat przeżytych w cieniu wojny.

Prawdziwie kobieca książka. Historie piątki rodzeństwa, które układa swoje życie. Najdłużej w pamięci zostaną mi chwile, w których Sofia i Emilia wyobrażały sobie swoje relacje społeczne (i to umiłowanie porządku...). Początkowo dość trudno się wdrożyć w sposób pisania autorki, po trzydziestu stronach mijają wszelkie niejasności i możemy się rozkoszować i współczuć...

Przerażająco nudna książka. O ile historie bohaterów same w sobie nie były złe, o tyle sposób ich opowiadania pozostawia wiele do życzenia. Ciężko się zainteresować, wciągnąć czy nawet próbować utożsamiać z jakąś postacią. Zmarnowany potencjał.

Przerażająco nudna książka. O ile historie bohaterów same w sobie nie były złe, o tyle sposób ich opowiadania pozostawia wiele do życzenia. Ciężko się zainteresować, wciągnąć czy nawet próbować utożsamiać z jakąś postacią. Zmarnowany potencjał.

Trafio mi się okropnie zredagowane wydanie :/

Trafio mi się okropnie zredagowane wydanie :/

Trudna powieść, która mnie strasznie wymęczyła i wynudziła, a także dłuzyła. Czytając miałam wrazenie, ze nigdy nie dobrne do końca, a gdy juz to zrobiłam poczułam ulge jak nigdy, a bardzo rzadko mi sie to zdarza. klimat tej powiesci wg nie w moim stylu i mnie nie porwał, z bohaterami rowniez się nie żżyłam, byli mi obojetni.

Trudna powieść, która mnie strasznie wymęczyła i wynudziła, a także dłuzyła. Czytając miałam wrazenie, ze nigdy nie dobrne do końca, a gdy juz to zrobiłam poczułam ulge jak nigdy, a bardzo rzadko mi sie to zdarza. klimat tej powiesci wg nie w moim stylu i mnie nie porwał, z bohaterami rowniez się nie żżyłam, byli mi obojetni.