Książka zaczyna się od zdania: "Powołanie pisarskie zrodziło się we mnie jako bezpośredni skutek nieudanej kariery superbohatera".
Brzmi więc obiecująco i faktycznie kilkadziesiąt pierwszych stron czyta się z uśmiechem na ustach, bo główny bohater jest takim trochę Don Kichotem, który żyje w świecie własnej wyobraźni. Przekonany, że został powołany do bycia WIELKIM PISARZEM, nie zwraca uwagi na kolejne porażki, które ponosi na arenie literackiej (czy to się ulega w końcu zmianie, czy nie, nie będę zdradzać;) - co więcej, traktuje to jako dobry znak, gdyż całe gro utalentowanych twórców na przestrzeni wieków, miało równie niełatwą drogę do sławy i chwały.
Jednak przyznam szczerze, że w pewnym momencie właśnie z tego powodu, książka zaczęła mnie denerwować. Mimo że świetnie napisana i czyta się (a przynajmniej powinno się czytać) jednym tchem, u mnie na jakiś czas wylądowała na półce. Miałam dość donkiszoterii Pchila i tego, że jest taki oderwany od rzeczywistości. Jego, nazwijmy to, życiowe nieuświadomienie, zaczęło się niemiłosiernie ciągnąć i dlatego mniej więcej od połowy, można powiedzieć, że "wymęczyłam" tę powieść do końca.
Mimo tego autor konstruuje świat w ciekawy sposób, a przy tym posługuje się świetnym językiem, dlatego w wolnej chwili można sięgnąć po tę lekturę.

Książka zaczyna się od zdania: "Powołanie pisarskie zrodziło się we mnie jako bezpośredni skutek nieudanej kariery superbohatera".
Brzmi więc obiecująco i faktycznie kilkadziesiąt pierwszych stron czyta się z uśmiechem na ustach, bo główny bohater jest takim trochę Don Kichotem, który żyje w świecie własnej wyobraźni. Przekonany, że został powołany do bycia WIELKIM...