Piękna śmierć

Bardzo dobra pozycja - szczególnie w okresie świątecznym (wtedy też toczy się akcja), gdzie jakby naturalnie mamy większą skłonność do refleksji. Po lekturze, warto przyjrzeć się własnej rodzinie, a w szczególności (jeśli się ma taką możliwość) własnym rodzicom i temu czy naprawdę są szczęśliwi, czy aby to my, nie chcemy uszczęśliwić ich na siłę...

Bardzo dobra pozycja - szczególnie w okresie świątecznym (wtedy też toczy się akcja), gdzie jakby naturalnie mamy większą skłonność do refleksji. Po lekturze, warto przyjrzeć się własnej rodzinie, a w szczególności (jeśli się ma taką możliwość) własnym rodzicom i temu czy naprawdę są szczęśliwi, czy aby to my, nie chcemy uszczęśliwić ich na siłę...

Dlaczego, dlaczego i jeszcze raz – dlaczego? Czemuż ta cudna książka nie cieszy się zainteresowaniem? Żadnym! A powinna, bo daje do myślenia, och, daje!

Przede wszystkim apeluję o nowe wydanie książki! O nową okładkę, przyciągające uwagę hasło promocyjne, opinię kogoś ważnego i mądrego! Pragnę, by ktoś zwrócił uwagę na tę pozycję literacką, by ktoś dał jej drugie życie, by – jak to się stało w moim przypadku – zbudziła wiele emocji i skłoniła do refleksji wielu czytelników.

Autor książki to kanadyjski dziennikarz Gil Courtemanche. Jest on współczesnym pisarzem i jednocześnie ekologiem, biorącym czynny udział w polityce trzeciego świata. Interesują go trudne tematy, które dla przeciętnego Europejczyka czy Amerykanina zdają się być odległe i go nie dotyczą. Stąd też Gil Courtemanche współtworzy filmy dokumentalne o ludobójstwie w Rwandzie, o AIDS, o trądzie na Haiti, o edukacji dzieci i niepełnosprawnych mieszkańców Tajlandii. Cierpienie, ból, choroby, niemoc wobec tego, co przynosi los – oto tematy, których dotyka pisarz.

„Piękna śmierć” to króciutka historia o umieraniu. Do wigilijnego stołu zasiada rodzina, składająca się z wielu członków. Narratorem powieści jest najstarszy syn William, który obserwuje swoich krewnych i snuje refleksje. Jego ojciec jest śmiertelnie chory. Choroba Parkinsona zawładnęła jego ciałem. Człowiek, który przed laty był despotą siejącym postrach rodziny, który nigdy nie okazywał uczuć, który zawsze był silny i dumny, dziś jest staruszkiem nie mogącym sprawnie wstać z krzesła, rozpiąć koszuli, wypowiedzieć płynnie jednego zdania. Choroba ogranicza jego ruchy, powoduje straszliwą niemoc. Chory wymaga opieki i pomocy, której udziela mu zawsze wierna i posłuszna żona, jakże zmęczona życiem staruszka.

Książka jest bardzo refleksyjna, dosyć smutna. Powoduje, że jest mi żal starców, boję się starości. Schyłek życia powinien dawać radość, spokój i zasłużony odpoczynek, a tymczasem bardzo często to męka i zmaganie duszy z ciałem. To przykre, że przychodzi czas, gdy człowiek staje się ciężarem dla bliskich. Gdy choroba wyniszcza cały organizm, chory chce już tylko jednego – przynoszącej ulgę śmierci.

„Akceptowaliśmy nieuchronność bliskiej śmierci, ale nie domyślaliśmy się jej brzydoty, a przede wszystkim tego, że poprzedzi ją nieustająca agonia, zagrażająca życiu mamy. Myśleliśmy, że tata umrze jak przystoi, nie zawracając nikomu głowy, najlepiej we śnie, albo zgodnie z tym, co podają roczniki statystyczne, w wyniku trzeciego zawału; że spędzi parę dni w szpitalu, po czym pewnego dnia wczesnym rankiem ktoś stamtąd zadzwoni, niedługo potem odbędzie się pogrzeb, ten i ów uroni parę łez, a wszyscy będą mieli poczucie spełnionego obowiązku. Liczyliśmy w głębi duszy, że śmierć zakradnie się i ulotni po cichu jak złodziej. Ale na nieszczęście taty, mamy i w pewnym sensie reszty rodziny złodziej, zamiast uciec z łupem, zadomowił się u nas na dobre”.

Książka jest pełna kontrastów. Boże Narodzenie, rodzi się Bóg, a w przeciętnej rodzinie umiera zwykły człowiek. Przy wigilijnym stole panuje radosny harmider, a w sercach strach, smutek i obawa. Niedomagający starcy, których ruchy są ograniczone i radość, beztroska niczego nieświadomych jeszcze wnucząt. A czytelnik czyta i co kilka stron zastanawia się i duma o istocie życia, o tym, do czego się ono sprowadza.

Mimo, że powieść wiernie ukazuje, jak ciężkie jest umieranie, to jednak zatytułowana została „Piękna śmierć”. Przecież nie było tu mowy o pięknie śmierci, wręcz przeciwnie. Zatem, czy w tej sytuacji śmierć może być piękna? Niech czytelnik przekona się sam.

Dlaczego, dlaczego i jeszcze raz – dlaczego? Czemuż ta cudna książka nie cieszy się zainteresowaniem? Żadnym! A powinna, bo daje do myślenia, och, daje!

Przede wszystkim apeluję o nowe wydanie książki! O nową okładkę, przyciągające uwagę hasło promocyjne, opinię kogoś ważnego i mądrego! Pragnę, by ktoś zwrócił uwagę na tę pozycję literacką, by ktoś dał jej drugie życie,...

Mocna i dobrze napisana historia, będąca opowieścią o charakterze baśni zawierającej druzgocące elementy codzienności.

http://chlopodkultury.blogspot.com/2015/09/piekna-smierc-g-courtemanche.html

Mocna i dobrze napisana historia, będąca opowieścią o charakterze baśni zawierającej druzgocące elementy codzienności.

http://chlopodkultury.blogspot.com/2015/09/piekna-smierc-g-courtemanche.html