Wiem dobrze, że o poezji opowiadać nie potrafię, nie mam do tego żadnego „zaplecza” oprócz własnych emocji, odczuć i stopnia wrażliwości soczewki, którą patrzę na świat. Jeśli jednak interesuje Was współczesna poezja, to warto sięgnąć po powyższe wiersze.

Adrian Tujek przykleił się już do mojego czytelniczego serca tomikiem „Niebieskie nie schnie”, o którym wspominałam na profilu już jakiś czas temu. Teraz pojawił się drugi zbiór jego utworów o niezwykłym tytule „Pierwsza wizyta tamburynu w Alpach” i mam wrażenie, że jest równie dobry, jeśli nie lepszy.

Autor patrzy na rzeczy zwykle - na wizytę w ogrodzie, owoc swojej miłości, na codzienne sprawy - w sposób inny. Wpuszcza nas do małego świata, pozwala wodzić po nim wzrokiem. Patrzy na życie, na konflikty które nas dotykają, na naszą moc i niemoc. Uniezwykla rzeczywistość. Moim zdaniem w każdym momencie życia można w poezji znaleźć coś dla siebie. Ja znajduję spokój, znajduje tu nowe nazwy dla znanych mi przedmiotów. I dobrze mi w tej poezji, lubię do niej wracać.

„Pierwsza wizyta tamburynu w Alpach” to nie tylko słowa, ale i obrazy. Opracowaniem graficznym zajął się Artur Skowroński i przyznaję, że całość jest bardzo spójna. Cieszę się ogromnie, że za sprawą samego autora ten tomik do mnie trafił. Dziękuję raz jeszcze!

Wiem dobrze, że o poezji opowiadać nie potrafię, nie mam do tego żadnego „zaplecza” oprócz własnych emocji, odczuć i stopnia wrażliwości soczewki, którą patrzę na świat. Jeśli jednak interesuje Was współczesna poezja, to warto sięgnąć po powyższe wiersze.

Adrian Tujek przykleił się już do mojego czytelniczego serca tomikiem „Niebieskie nie schnie”, o którym wspominałam na...