Joanna jest postacią legendarną, a historia jej życia, papieskiej kariery i tragicznej śmierci, oparta na legendzie zanotowanej przez kroniki, stanowi dla Roidisa jedynie punkt wyjścia do ukazania fragmentu dziejów feudalnego średnioweicza i historii papiestwa. A na tle średniowiecza, poza kryształowymi drzwiami papieskiej sypialni, Roidis widzi czasy sobie współczesne.

Książka "Papież Joanna" spadła na Ateny jak grom z jasnego nieba. Błyskawicznie zniknęła z półek księgarskich, publiczność łapczywie pochłaniała pikantne perypetie Joanny, gdy oficjalna krytyka, kompletnie zaskoczona tym dziełem, początkowo nie wiedziała, co pisać, a potem rozpoczęła ogień huraganowy. Wielu krytyków literackich musiało przyznaczać "Joannie" niezaprzeczalny walor artystyczny, gwałtownie jednak atakowali i pisarza, i dzieło, zarzucając, że chce zburzyć moralne i religijne podstawy życia społecznego, że stanowi groźbę dla ładu socjalnego itd. Równocześnie postępowe umysły sfer intelektualnych powitały "Joannę" okrzykami radości i stanęły po stronie Roidisa.
Kościół, rzecz prosta, nie pozostał obojętny. Święty Synod Kościoła Grecji ogłosił encyklikę "O zakazie obelżywej i złośliwej książki", domagając się równocześnie od rządu, by zakazał rozpowszechniania "Papieża Joanny", a od prokuratora, by wszczął kroki sądowe przeciw jej autorowi. Książka zostaje wyklęta, lecz mimo wszystkich tych gromów nieustannie na nią miotanych "Joanna" kontynuuje swój triumfalny pochód z rąk do rąk, z miasta do miasta.
Fakt, że przez wiek cały książka ta jest czytana z niesłabnącym zainteresowaniem i my sami czytamy ją, jakby była napisana dzisiaj, stanowi chyba najbardziej przekonywujące świadectwo wartości dzieła Roidisa.