Pamiętnik Dawida Rubinowicza
Reszta nie jest milczeniem
Wydanie I
Towarzystwo Dawida Rubinowicza, Bodzentyn 2010


Aż wstyd się przyznac, że odkąd mam w domu tą książkę, a jest to dosyc sporo czasu, nie odważyłam się jej przeczytac wcześniej.
Tak samo jak z książką "Nadzieja umiera ostatnia" zwlekałam długi czas, tak z tą musiałam się oswoic i dojrzec, by ją przeczytac.
Czuję się jednak usprawiedliwiona, gdyż temat wielkiej masakry za którą stoi Hitler jest trudny, ale brawa dla wszystkich, którzy nie boją się przeszłości, chcą ją poznawac i sięgają po takie lektury.

Wszystkie teksty i komentarze (oprócz pamiętnika) są przekazane czytelnikowi ciekawie i przejrzyście, z ogromem faktów.

Jeśli chodzi o sam pamiętnik, nie ma co się rozpisywac. Są to poprostu autentyczne zapiski młodego chłopca, żyjącego w czasie II wojny światowej. Chwytają za serce i zdumiewają.

Takie książki są nam potrzebne. Pokazują prawdę, do której tak wiele z nas przecież się ucieka.

Będąc istotą ciekawską, bo za taką właśnie uważa się człowieka, zastanawiam się, czy Dawidek pisząc swój pamiętnik robił to tak poprostu, odruchowo, z wewnętrznej potrzeby, bo to sprawiało mu ulgę, było może ucieczką od codziennosci, czy zdawał sobie byc może sprawę z tego, że kiedyś, jacyś ludzie będą trzymac jego zapiski w rękach, i czy pisał je w tym właśnie konkretnym celu...
Ten pamiętnik jest szczególnie wyjątkowy, bo napisał go chłopiec, który to wszystko przeżył. To zapisy chłopca, który po tych wszystkich przeżyciach, tak poprostu został jednym z wielu, zabitym Żydem.

Co innego jest czytac książkę osoby ocalałej, która opisała w pełni świadomie co przeżyła, a co innego czytac zapiski kogoś, kto pisał je z dnia na dzień i pewnego dnia zginął z rąk hitlerowców.

***
Dawidek był bardzo mądrym chłopcem. W swoim zeszycie zapisał: "Jedno nieszczęście to jest mało, tylko musi sie zejśc kilka razem, i dopiero wtedy przygniotą człowieka".
Dawid napisał też: "Takie nastały ciężkie czasy co musowo sprzedawac swe własne rzeczy co trza było krwawo pracowac na to ale trudno, dziękuję się Bogu, że jest co sprzedawac".
A my, ludzie XXI wieku, ludzie nowocześni, jak głupcy zabiegamy o iPody, iPhony, smartphony, komórki, plazmy na ścianach. Właśnie tak na to patrzę, i już nie wiem czy mam się śmiac czy płakac...

"18 kwietnia: Dziś jest taka pogoda jaka już dawno nie była. Żeby tylko była wolnośc to by było wszystko dobrze. A tak nie wolno wyjśc nawet za miasto. Jesteśmy teraz uwięzieni jak psy na łańcuchu".
Doceniajmy to co mamy obecnie. Wolnośc jest wszystkim, pozwala na indywidualnośc, za rozwój. Dawid i jego rówieśnicy tego nie mieli. Więc wykorzystujmy szansę, że żyjemy w takich a nie gorszych czasach. Nie narzekajmy, że jest nam źle, podczas gdy prawdziwe cierpienie spotkało innych, którzy znaleźli się w martwym punkcie, w pułapce życia. My mamy możliwośc wyboru. My mamy wolnośc.

***
Bardzo podoba mi się, że autorzy tej książki nie ograniczyli się do umieszczenia w niej samego pamiętnika poprzedzonego wstępem, lecz dołączyli komentarze, studium porównawcze, nieco zdjęc, rozmowy z ludźmi, którzy mogli wiedziec coś więcej o Dawidzie i w ogóle więcej informacji o wojnie, okupacji niemieckiej i życiu w tamtym okresie.

***
Ta książka chwyta za serce. Przyciąga prawdziwością, autentycznością. Nie jest pusta, są w niej emocje tych wszystkich ludzi, a nawet autorów, dla których widac, że historia Dawida była i z pewnością nadal jest niezmiernie ważna.

I choc jest to pozycja z literatury tej "cięższej", zachęcam przyczytac.
Jednocześnie pragnę podziękowac mojej dawnej szkole, której zawdzięczam tak piękny prezent jakim jest Pamiętnik Dawida Rubinowicza "Reszta nie jest milczeniem".

Pamiętnik Dawida Rubinowicza
Reszta nie jest milczeniem
Wydanie I
Towarzystwo Dawida Rubinowicza, Bodzentyn 2010


Aż wstyd się przyznac, że odkąd mam w domu tą książkę, a jest to dosyc sporo czasu, nie odważyłam się jej przeczytac wcześniej.
Tak samo jak z książką "Nadzieja umiera ostatnia" zwlekałam długi czas, tak z tą musiałam się oswoic i dojrzec, by ją...