Historia dziennikarki, która koresponduje najpierw listownie, potem telefonicznie z seryjnym mordercą. Książka jest wspomnieniami owej dziennikarki. Jak sama przyznała zajęło jej dziesięć lat by ogarnąć temat. Według mnie mogła jeszcze z rok zająć się tym ogarnianiem. Książka jest chaotyczna. Skacze od mordercy i jego życia do dziennikarki i jej walką ze swoimi demonami. Ocena byłaby niższa, ale dwie rzeczy mi się spodobały, a jeszcze trzecia zasługuje na pochwałę. Ta trzecia to udokumentowanie książki faktograficzne. Jest solidnie, wypowiedzi ludzi z różnych dziedzin i z różnych okresów życia seryjnego mordercy – pod tym względem dobra robota dziennikarska. Podobało mi się sportretowanie samego mordercy, nie jako geniusza zbrodni, który planuje swoje poczynania w najdrobniejszych szczegółach, ani zła wcielonego, które krzywdzi innych dla zabawy, ale jako zwierzęcia, którym kierują impulsy, które zostało tak ukształtowane, że nie jest w stanie nad sobą zapanować. I to co było najlepsze w książce. Przeświadczenie autorki, że tak naprawdę niewiele się różniła od mordercy, że na wczesnym etapie jego życia był w miarę normalnym dzieckiem w nienormalnej rodzinie, że i później był normalny przez większość czasu, tak, że jego znajomi nie odkrywali tego mroku, który w nim tkwił. Nawet policjanci, którzy uważali go za przestępcę seksualnego nie podejrzewali, że może być mordercą ośmiu kobiet.

Historia dziennikarki, która koresponduje najpierw listownie, potem telefonicznie z seryjnym mordercą. Książka jest wspomnieniami owej dziennikarki. Jak sama przyznała zajęło jej dziesięć lat by ogarnąć temat. Według mnie mogła jeszcze z rok zająć się tym ogarnianiem. Książka jest chaotyczna. Skacze od mordercy i jego życia do dziennikarki i jej walką ze swoimi demonami....