Mnie tam się podobała. Fakt, jest inna niż typowa książka o seryjnym zabójcy. Więcej tu przemyśleń autorki.

Mnie tam się podobała. Fakt, jest inna niż typowa książka o seryjnym zabójcy. Więcej tu przemyśleń autorki.

Reporterka, seryjny morderca i znaczenie zbrodni...

- jednak co do znaczenia zbrodni, to raczej niewiele reporterka odkryła (przynajmniej co do tej konkretnej zbrodni, o której mowa).

Odkryła za to, rzekomo, coś na własny temat - jednak co właściwie, to trudno powiedzieć...

To co przejrzyste to, jak mi się wydaje, fakt iż "pogawędziła" sobie z seryjnym mordercą, nie bardzo wiedząc co następnie z tym dalej zrobić... aż na koniec, po latach, wpadła na pomysł, żeby to jednak wydrukować - tak, jak jest. Po co? Chyba po prostu dla kasy...

Aha, gdzieś tam po drodze, porzuciła całkowicie swojego rozmówcę, bez żadnego wyjaśnienia. Po latach przyszło jej jednak do głowy, żeby mu jakiegoś wyjaśnienia udzielić, więc napisała do niego jeszcze jeden list. I to by było na tyle...

Mam nadzieję, że kasę chociaż jakąś konkretną zarobiła. A co do pana mordercy, to już nie żyje. I to już koniec. :)

Reporterka, seryjny morderca i znaczenie zbrodni...

- jednak co do znaczenia zbrodni, to raczej niewiele reporterka odkryła (przynajmniej co do tej konkretnej zbrodni, o której mowa).

Odkryła za to, rzekomo, coś na własny temat - jednak co właściwie, to trudno powiedzieć...

To co przejrzyste to, jak mi się wydaje, fakt iż "pogawędziła" sobie z seryjnym mordercą, nie...

Historia dziennikarki, która koresponduje najpierw listownie, potem telefonicznie z seryjnym mordercą. Książka jest wspomnieniami owej dziennikarki. Jak sama przyznała zajęło jej dziesięć lat by ogarnąć temat. Według mnie mogła jeszcze z rok zająć się tym ogarnianiem. Książka jest chaotyczna. Skacze od mordercy i jego życia do dziennikarki i jej walką ze swoimi demonami. Ocena byłaby niższa, ale dwie rzeczy mi się spodobały, a jeszcze trzecia zasługuje na pochwałę. Ta trzecia to udokumentowanie książki faktograficzne. Jest solidnie, wypowiedzi ludzi z różnych dziedzin i z różnych okresów życia seryjnego mordercy – pod tym względem dobra robota dziennikarska. Podobało mi się sportretowanie samego mordercy, nie jako geniusza zbrodni, który planuje swoje poczynania w najdrobniejszych szczegółach, ani zła wcielonego, które krzywdzi innych dla zabawy, ale jako zwierzęcia, którym kierują impulsy, które zostało tak ukształtowane, że nie jest w stanie nad sobą zapanować. I to co było najlepsze w książce. Przeświadczenie autorki, że tak naprawdę niewiele się różniła od mordercy, że na wczesnym etapie jego życia był w miarę normalnym dzieckiem w nienormalnej rodzinie, że i później był normalny przez większość czasu, tak, że jego znajomi nie odkrywali tego mroku, który w nim tkwił. Nawet policjanci, którzy uważali go za przestępcę seksualnego nie podejrzewali, że może być mordercą ośmiu kobiet.

Historia dziennikarki, która koresponduje najpierw listownie, potem telefonicznie z seryjnym mordercą. Książka jest wspomnieniami owej dziennikarki. Jak sama przyznała zajęło jej dziesięć lat by ogarnąć temat. Według mnie mogła jeszcze z rok zająć się tym ogarnianiem. Książka jest chaotyczna. Skacze od mordercy i jego życia do dziennikarki i jej walką ze swoimi demonami....

Kendall Francois został uznany winnym zamordowania ośmiu kobiet. Sam zgłosił się na policję i opowiedział o swoich zbrodniach - miało to miejsce w 1998 roku. Ciała ofiar (wszystkie były prostytutkami) przechowywał w piwnicy swego domu, który dzielił z rodzicami i młodszą siostrą. Szczątki umieszczone w dziecięcym baseniku rozkładały się latami, a żaden z domowników nigdy nie zorientował się co tak naprawdę działo sie tuż pod ich nosem. Mieszkająca w pobliżu reporterka Claudia Rowe postanawia przyjrzeć się bliżej tej sprawie i w tym celu wysyła list do mordercy, przebywającego w owym czasie w areszcie. Kendall decyduje się odpowiedzieć, co daje początek intensywnej znajomości, trwającej przez wiele lat. "Pająk i mucha" jest świadectwem i kroniką tego dziwnego związku.
Sprawa morderstw w małym amerykańskim miasteczku Poughkeepsie nie należy do najgłośniejszych. Obiła mi się o uszy, jednak przed lekturą nie znałam jej szczegółów. Otwarcie przyznaję, że ciężko było mi przebrnąć przez tę książkę. Gdy sięgam po literaturę faktu, liczę na FAKTY, jak najwięcej faktów. Lubię sama je analizować i wyrabiać sobie własne zdanie na dany temat. Tymczasem tutaj faktów jest niewiele, a większość treści stanowią przemyślenia i refleksje autorki. Może łatwiej byłoby mi je przyjąć, gdybym dostrzegała w reporterce choć odrobinę siebie. Tak jednak nie było i te wywody zwyczajnie mnie nudziły. Poza tym, w książce nie znajdziemy ani jednej ilustracji, ani zdjęcia - to spory mankament, mówimy przecież o prawdziwej historii. W czasie lektury co chwilę googlowałam nazwiska poszczególnych postaci - dla mnie to ważne by widzieć wszystko oczami wyobraźni. Autorka utrzymuje, że posiada stosy korespondencji nadesłanej przez seryjnego mordercę - myślę, że skan choćby fragmentu jednego z tych listów znacznie wzbogaciłby tę publikację.
Podsumowując, książka niewątpliwie może sie podobać, ma jednak sporo wad. Jeśli chcecie po prostu dowiedzieć sie jak najwięcej o sprawie, to raczej bym jej nie polecała - niewiele w niej faktów. To bardziej propozycja dla fascynatów sprawy.

Kendall Francois został uznany winnym zamordowania ośmiu kobiet. Sam zgłosił się na policję i opowiedział o swoich zbrodniach - miało to miejsce w 1998 roku. Ciała ofiar (wszystkie były prostytutkami) przechowywał w piwnicy swego domu, który dzielił z rodzicami i młodszą siostrą. Szczątki umieszczone w dziecięcym baseniku rozkładały się latami, a żaden z domowników nigdy...

Beznadziejna.

Beznadziejna.

Opisy dokonanych przez Kendalla czynów wzbudzają grozę, a próby dotarcia do niego przez listy i rozmowy intrygują i rodzą sporo refleksji, ale jako całość „Pająk i mucha” pozostawia jednak pewien niedosyt. Nie dlatego, że nie dostarcza wszystkich odpowiedzi, ale dlatego, że nie w pełni przekonał mnie sposób, w jaki Claudia Rowe postanowiła o wydarzeniach z Poughkeepsie i o Kendallu opowiedzieć. Może nieco naiwnie liczyłam na uporządkowanie wszystkiego, czego autorka się dowiedziała, przeprowadzenie czytelnika krok po kroku przez wszystkie elementy tej układanki, a otrzymałam coś zdecydowanie mniej zamkniętego w przejrzystych ramach. Claudia Rowe dryfuje między wybranymi fragmentami listów, rozmowami, własnymi refleksjami i nie trzyma się ściśle chronologii wydarzeń. Nie jestem jakoś mocno zawiedziona lekturą jej książki, ale też nie mogę napisać, że czuję się nią usatysfakcjonowana.

http://www.k-czyta.pl/2017/11/claudia-rowe-pajak-i-mucha.html

Opisy dokonanych przez Kendalla czynów wzbudzają grozę, a próby dotarcia do niego przez listy i rozmowy intrygują i rodzą sporo refleksji, ale jako całość „Pająk i mucha” pozostawia jednak pewien niedosyt. Nie dlatego, że nie dostarcza wszystkich odpowiedzi, ale dlatego, że nie w pełni przekonał mnie sposób, w jaki Claudia Rowe postanowiła o wydarzeniach z Poughkeepsie i o...

Ciężko uwierzyć, że to książka z gatunku ,,na faktach" Autorka rozmawia z seryjnym mordercą, który zamordował 8 kobiet. Jaki wpływ na nią miały te rozmowy i jakim cudem rodzice i siostra Kendalla Francoisa byli niczego nie świadomi żyjąc obok rozkładających się ciał ? Zdecydowanie warto ...

Ciężko uwierzyć, że to książka z gatunku ,,na faktach" Autorka rozmawia z seryjnym mordercą, który zamordował 8 kobiet. Jaki wpływ na nią miały te rozmowy i jakim cudem rodzice i siostra Kendalla Francoisa byli niczego nie świadomi żyjąc obok rozkładających się ciał ? Zdecydowanie warto ...

Jak dla mnie, za sucha narracja, chaotyczna i zupełnie nie utrzymująca kontaktu z czytelnikiem, czyli ze mną.
Kolejna ciekawa historia, opowiedziana nieciekawie. A można przecież opowiadać ciekawie historie, które wydarzyły się naprawdę...

Jak dla mnie, za sucha narracja, chaotyczna i zupełnie nie utrzymująca kontaktu z czytelnikiem, czyli ze mną.
Kolejna ciekawa historia, opowiedziana nieciekawie. A można przecież opowiadać ciekawie historie, które wydarzyły się naprawdę...