Ostatnie Dni Władimira P. to książka wbrew pozorom nie taka zabawna. Owszem, spojrzenie na jakikolwiek naród przez krzywe zwierciadło może wywołać śmiech, jednak przedstawiona historia pokazuje bardzo poważne problemy. Bohaterowie - oprócz tego jednego oczywiście - są fikcyjni, ale ich troski już nie. Nie jest to książka którą czytało mi się lekko. Owszem, uśmiech się zdarzał, paradoksy codzienności na daczy są rozpisane doskonale i w duchu jakże słowiańskim. Z drugiej strony brnęłam przez tą historię wiedząc, że tak naprawdę jest tragiczna, a człowiek którego przedstawiono o schyłku swojego życia jeszcze dziś rządzi ciężką krwawą ręką. Myślę, że niełatwo będzie pojąć sens przedstawionych sprzeczności czytelnikom narodowości, które nie miały nic wspólnego z komunizmem. Może i nie jestem urodzona i wychowana w tamtych czasach, ale ich echa do dziś pobrzmiewają w wielu dziedzinach życia, wciąż sporo ludzi myśli tamtymi kategoriami. Tym straszniejsze wydaje mi się widmo komunistycznej szarzyzny, nie życzyłabym sobie powrotu radzieckich idei. A w tej książce jasno widać, że one wciąż świetnie się trzymają w Rosji i szybko nie odejdą.
Długo czytałam pozycję Michaela Honiga, ale uważam że warto po nią sięgnąć. Trochę dla zabawnych wstawek, trochę dla karykatury Władimira Putina(osobiście uważam że autor świetnie wstrzelił się w stan umysłu prezydenta, który z dnia na dzień trzyma się coraz gorzej, co widzimy w mediach), ale przede wszystkim ku przestrodze.

Ostatnie Dni Władimira P. to książka wbrew pozorom nie taka zabawna. Owszem, spojrzenie na jakikolwiek naród przez krzywe zwierciadło może wywołać śmiech, jednak przedstawiona historia pokazuje bardzo poważne problemy. Bohaterowie - oprócz tego jednego oczywiście - są fikcyjni, ale ich troski już nie. Nie jest to książka którą czytało mi się lekko. Owszem, uśmiech się...