Ponad rok temu dotarły do naszego kraju pierwsze informacje, że gdzieś tam daleko pojawiła się choroba, która nie była do tej pory znana. Wtedy nikt nie przewidywał, że ta informacja tak bardzo zmieni życie właściwie każdego z nas.
Do tej pory na temat covid 19 napisano wiele bardziej lub mniej trafnych artykułów i książek. Ta na którą obecnie trafiłam pokazuje zetknięcie z tą chorobą ludzi z pierwszej linii frontu czyli począwszy od pierwszego polskiego pacjenta w szpitalu w Zielonej Górze, który tak naprawdę był mocno oczekiwany przez wszystkich do rozmowy z szefową Powiatowej Stacji Epidemiologicznej w Słubicach, na którą wylano wiadro pomyj za podjęte lub nie podjęte działania.
To spotkanie na kartach książki z lekarzem rezydentem przymusowo wysłanym do szpitala powiatowego gdzie tak naprawdę nie zastosowano żadnych procedur zakaźnych, a jeszcze obecni tam pracownicy utrudniali niejednokrotnie ogarnięcie bałaganu.
No i chyba najbardziej wstrząsająca dla mnie relacja pielęgniarki ze szpitala MSWiA , który stał się szpitalem jednoimiennym dla chorych. Pani Marzena widziała na swoich dyżurach ludzi młodych, bez obciążeń w postaci dodatkowych chorób, którzy umierali , u których pojawiały się objawy neurologiczne, u których zatrzymywało się krążenie lub płuca nie przypominały w ogóle płuc.
Ale chyba najgorsze relacje to te o odchodzeniu ludzi w samotności, bez bliskich, bez kontaktu, bez pożegnania....

Ponad rok temu dotarły do naszego kraju pierwsze informacje, że gdzieś tam daleko pojawiła się choroba, która nie była do tej pory znana. Wtedy nikt nie przewidywał, że ta informacja tak bardzo zmieni życie właściwie każdego z nas.
Do tej pory na temat covid 19 napisano wiele bardziej lub mniej trafnych artykułów i książek. Ta na którą obecnie trafiłam pokazuje zetknięcie z...