Jak rasowy filozof Walzer przywraca pojęciom ich właściwe znaczenie. Tolerancja, jak nam przypomina, polega na stworzeniu warunków do pokojowego współistnienia różnych grup religijnych, kulturowych czy etnicznych w jednym społeczeństwie. Nie jest więc, jak się dziś często o tym myśli, akceptacją jakiejkolwiek odmienności, ani też aprobowaniem różnorodności dla niej samej (gdyż jak mogę mówić, że coś toleruję, gdy w rzeczywistości to popieram?). Wg Walzera, dla tak klasycznie pojętej tolerancji ponowoczesność, która ustami np. Kristevy głosi, że wszyscy jesteśmy obcymi, jawi się jako niebezpieczeństwo. Tolerancja zakłada bowiem silną tożsamość kulturową, która następnie dogaduje się z tożsamościami mniejszościowymi, by żyć razem w pokoju. Tymczasem tożsamość połatana nie ma w punkcie wyjścia czego negocjować. Czy wobec tego zamiast tolerancji względem innych nie zostaną jej wyłącznie osobiste awersje i sympatie? I czy nie będzie to koniec rządów tolerancji, zastanawia się w swej książce Walzer.

Jak rasowy filozof Walzer przywraca pojęciom ich właściwe znaczenie. Tolerancja, jak nam przypomina, polega na stworzeniu warunków do pokojowego współistnienia różnych grup religijnych, kulturowych czy etnicznych w jednym społeczeństwie. Nie jest więc, jak się dziś często o tym myśli, akceptacją jakiejkolwiek odmienności, ani też aprobowaniem różnorodności dla niej samej...