Michał Gołkowski – Kinoteatr „Przyjaźń”

Znajduję tylko jeden powód, dla którego ten tekst trafił na łamy – fani autora kupią i przeczytają. Innych powodów nie widzę.
To właściwie nawet nie jest opowiadanie. To mógłby być rozdział większej całości. Jako samodzielny utwór, tekst się nie broni. Pretekstowy akcyjniak pod równie pretekstowym tytułem z pretekstową warstwą fantastyczną.
A szkoda, bo autor ma pióro i umie opowiadać.
Musiałby jeszcze mieć o czym.

Piotr Zawada – Wieża siedmiu

Podobny problem, co u Gołkowskiego. Tekst właściwie o niczym.
Język przeciętny, opowieść żadna. Protagoniści snują się z kąta w kąt, nie mają większego wpływu na nic, są obiektywami, przez które obserwujemy wydarzenia. W tekście jest sporo postaci (arcymistrz, cesarz, Adelice), które lepiej nadawałyby się na protagonistów niż marzący jedynie o oddaniu dowództwa pułkownik i czarodziej, którego jedynym sensownym czynem jest kandydowanie na arcymistrza.
Najgorsze jest jednak to, że z tej opowieści nic nie wynika. Mamy konflikt, nie zostaje on właściwie rozwiązany, w konsekwencji coś się dzieje i koniec. Nie wiem po co ten tekst powstał, nie wiem, co autor chciał mi opowiedzieć, prócz tego skrawka fabuły.
Ech.

Paweł Matuszek – Rostrum

Może i niezbyt odkrywcze, ale zręcznie napisane. W zakończeniu zabrakło czegoś, klucza, który pozwoliłby czytelnikowi wyciągnąć z tekstu większy sens. A to dlatego, że w finalnych akapitach autor postawił na spiętrzoną metaforykę i zostawił czytelnika z nie do końca wiadomo czym.

John Crowley – Krzemień i zwierciadło

Opowieść snuta z kronikarskim zacięciem. Jest to zarówno plus jak i minus tego tekstu. Na pewno trudno tu o immersję, zżycie się z bohaterami, bo obserwujemy ich ze sporego oddalenia.
Czy są to wady? Niekoniecznie. Ot, konwencja.
To nie jest zły tekst.
Trochę jednak przechodzi obok czytelnika.

Kelly Robson – Interwencja

Plusy – świat przedstawiony, tematyka.
Minus – brak interesujących relacji pomiędzy bohaterami. To, co mogłoby być ciekawym punktem wyjścia dla tej opowieści – relacja wiekowej kobiety i jej podopiecznych – nie zafrapowało autorki. Gdzieś pojawiły się próby takiego spojrzenia (postać Tre), ale było tego zdecydowanie zbyt mało.
W rezultacie wyszło dość obojętnie, poprawnie i na temat.

Ogromny minus za warstwę redakcyjną – Szanowna Redakcjo, cuda w tym tekście się działy. Nie te dobre cuda.

Dział prozy polskiej leży na łopatkach i ledwo się porusza (Matuszek). Dział prozy zagranicznej próbuje nadrabiać dobrą miną do złej gry. Numer wygrywa Kelly Robson, za nią John Crowley, a później długo, długo nic.

Michał Gołkowski – Kinoteatr „Przyjaźń”

Znajduję tylko jeden powód, dla którego ten tekst trafił na łamy – fani autora kupią i przeczytają. Innych powodów nie widzę.
To właściwie nawet nie jest opowiadanie. To mógłby być rozdział większej całości. Jako samodzielny utwór, tekst się nie broni. Pretekstowy akcyjniak pod równie pretekstowym tytułem z pretekstową warstwą...