Już od pewnego czasu planowałam sięgnąć po tą pozycję i gdy zobaczyłam ją na półce w bibliotece pomyślałam, że to najwyższy czas. Niestety był to błąd. Zmarnowałam tylko kilka (lub kilkanaście, sama nie wiem) dobrych godzin.
Nie ma tu wielu bohaterów, których da się lubić, a jeśli nawet jacyś się pojawiają, to na tyle rzadko, że nie dodaje to plusów książce. Sam tytułowy bohater jest natomiast bardzo irytujący. Były moment, kiedy przerywałam czytanie w połowie rozdziału, bo miałam go dość. Być może to ja go tak odbieram, ale uważam że jest niezwykle egoistyczny. Nie ważne w jakiej znajdzie się sytuacji, jako czytelnicy znamy z narracji jego myśli i w pierwszej kolejności zawsze dążą do jego samego. Jakby nie umiał okazać nawet za grosz empatii i wrażliwości. NIE WSZYSTKO KRĘCI SIĘ WOKÓL CIEBIE NOAH!!! Ponadto ma on podobno prawie 16 lat, ale gdybym miała zgadywać po jego zachowaniu, to powiedziałabym, że to małe, rozpieszczone dziecko. Jego sytuacja w domu (zresztą w szkole też) nie jest najwspanialsza i nie mam zamiaru usprawiedliwiać matki, która momentami zachowuje się gorzej niż on, ale jako prawie dorosły chłopak mógłby też chociaż trochę ją zrozumieć, a nie wpieprzać się w jej życie osobiste (na początku nie zna sytuacji, więc jeszcze nie wie czy robi dobre, czy źle w tej kwestii, ale i tak postanawia wejść z butami z życie miłosne matki). Zwłaszcza, że jego relacje rodzinne to nie jest coś co się wydarzyło nagle przed chwilą, tylko minęło już sporo dobrych lat. Jeśli autor chciał w ten sposób ucharakteryzować podejście do sytuacje przez bohatera powinien zrobić go dużo młodszym. Chociaż czasem czytając to dochodziłam do wniosku, że wiek bohatera nie jest niższy tylko i wyłącznie po to, aby cały czas móc pisać o seksie. Normalnie by mi to nawet nie przeszkadzało, gdyby nie to w jak żenujący sposób książka opisuje wszystko związane z tym tematem.
Ostatnią rzeczą, o której chcę wspomnieć, to relacja bohatera z Harrym, która wnioskując z opisu powinna być przewodnim motywem tej książki. Cóż ,,powinna być”, to słowa klucz. Jak dla mnie ta relacja nie istnieje. Niby od początku wiemy, że są najlepszymi przyjaciółmi, ale szczerze powiedziawszy, absolutnie nic na to nie wskazuje. Samą postać Harry'ego polubiłam, szkoda tylko, że jako czytelnik praktycznie go nie znam. Jego prawie w tej książce nie ma. Nawet jak się pojawia, to na krótko i szczerze mówiąc nie widzę wówczas między nimi jakiejkolwiek chemii. Czy to romantycznej, czy po prostu przyjacielskiej. Nic a nic. Jakby posadzić razem dwójkę ludzi w podobnym wieku, którzy w zasadzie się nie znają, ale też nie mają nic przeciwko żeby pogadać od czasu do czasu, bo akurat nie mają co robić. Zdaje mi się, że głębsze rozmowy miewałam ze starszymi paniami na przystanku autobusowym, niż oni jako przyjaciele. Zresztą oni praktycznie w ogóle nie rozmawiają, jak mi się zdaje. Ciężko więc mi w zasadzie powiedzieć, czemu Harry lubi Noah. Noah natomiast przedstawiany jako najlepszy przyjaciel Harry'ego (podkreślam to ponownie, bo książka też to podkreśla, chociaż nic na to nie wskazuje jak już wspomniałam) zdaje się mieć kompletnie gdzieś jego potrzeby i uczucia. To oczywiste, że może myśleć, czuć i zachowywać się inaczej, ale powinien też zdawać sobie sprawę, że inni też mają do tego prawo. Cóż, jak napisałam wcześniej, Noah jest cholernym egoistą i myśli tylko o sobie, więc przez większość książki zdaje się nie zważać kompletnie na to jak czuje się jego przyjaciel. Nie ważne co bym robiła, nie jestem po prostu w stanie polubić tego bohatera.
Nie umiem też zrozumieć zakończenia, bo nie mamy w tej książce za dużo głębokich przemyśleń Noah na temat jego orientacji. Powiedziałabym, ze prawie w ogóle ich nie mamy. Autor najwyraźniej wolał zająć się wszystkimi pozostałymi wątkami, a na koniec bez najmniejszego poparcia treścią nadal udawać, że ta lektura, to w jakiś sposób romans.
Co więcej, do końca miałam nadzieję, że bohater specjalnie jest tak przedstawiany, aby mógł przejść pewnego rodzaju przemianę w trakcie. Myliłam się. To raczej wszystko wokół przeszło przemianę pod potrzeby stworzonego charakteru, a nie odwrotnie.
Co do pozytywów, to Babcia Millie. (Jako jedyna zasługuje na napisanie jej dużą literą.) Kocham Panią Babcię. Prawdopodobnie moja ulubiona bohaterka. Sceny z nią były momentami jedynym co trzymało mnie przy tej książce. Ciężko czyta się fragmenty, gdy gubi ona fakty i ewidentnie nie jest już dawną sobą przez chorobę, ale mimo to były to chyba najbardziej wyczekiwane przeze mnie chwiley. Jest ona po prostu pocieszna.
Kolejnym pozytywem byłaby tu zdecydowanie fabuła. Pomijając jak bardzo nie podoba mi się świat przedstawiony, przed wszystkim bohaterowie, sama fabuła jest w moim odczuciu naprawdę dobra, jak na książkę młodzieżową i gdyby tylko autor zechciał podejść do niej nieco inaczej, zamiast tworzyć tą żenującą abominację, uważam że książka mogłaby wylądować nawet w gronie moich ulubionych. Niestety tak nie będzie. Wątki z tajemnicą nie są na tyle rozwinięte, aby faktycznie ich rozwiązanie przynosiło satysfakcję, a o reszcie już rozpisałam się, aż nadto. Wciąż boli mnie również, że główna fabuła z opisu jest ledwo tknięta.
Podsumowując, chociaż miałam przeczucie, że ta pozycja wpadnie w moje gusta, mocno się przeliczyłam. Nie podobała mi się. Szybko się to czyta, ale i tak czułam, jak się męczę. Nawet najlepszą fabułę przyćmi bohater jaki jest Noah. Co innego gdyby był napisany specjalnie jako ktoś, kogo mamy nie lubić, ale zamierzenie autora było zdecydowanie inne. Czy sięgnę po kolejny tom? Nie mam takiego planu, ale zobaczymy co życie przyniesie. Jednak jeśli ktoś spyta mnie o tą książkę, zdecydowanie mu jej nie polecę.

Już od pewnego czasu planowałam sięgnąć po tą pozycję i gdy zobaczyłam ją na półce w bibliotece pomyślałam, że to najwyższy czas. Niestety był to błąd. Zmarnowałam tylko kilka (lub kilkanaście, sama nie wiem) dobrych godzin.
Nie ma tu wielu bohaterów, których da się lubić, a jeśli nawet jacyś się pojawiają, to na tyle rzadko, że nie dodaje to plusów książce. Sam tytułowy...