Informacje o tym, że Witkacy tworzył swoje portrety przy pomocy różnego rodzaju „wspomagaczy" nie są trudno dostępne. „Narkotyki" pozwalają nam przestudiować oddziaływania najpopularniejszych używek, z jakimi zetknął się w swoim życiu autor. Liczący na epopeje na cześć środków odurzających, gorzko się rozczarują, sięgając po książkę. Witkacy dokonuje głębokiej autorefleksji, celnie wypunktowując dzisiaj już nam szeroko znane negatywne skutki uboczne narkotyków, opisuje zmiany, które zachodziły w nim samym, proces rzucania i powrotów do nałogu. Robi to, jak sam stwierdza, ku przestrodze, a przy tym przestroga ta , jak to bywa z Witkacym, jest wyjątkowo bezpośrednia, brutalna, niezwykle celna, ale i okraszona niepowtarzalnym humorem. „Narkotyki" bawią i zmuszają do refleksji.

„Niemyte dusze" i „Appendix" to już utwory, które przypominają wyjątkowo gorzką pigułkę do przełknięcia dla nas, narodu. Witkacy ujawnia się nam, jako człowiek niezwykle przenikliwy, znający psychikę oraz naturę ludzką, a także bolączki, z jakimi mierzą się Polacy. Wystawia narodowi diagnozę bolesną, tym bardziej, że wciąż nie traci ona na aktualności po prawie 100 latach od napisania dzieła. Narodowe wady zdają się kwitnąć w nas najlepsze, a sposobem na ich rozwiązanie według autora zdaje się zaczęcia od siebie samego. Ktoś może powiedzieć, kimże był Witkacy, aby pouczać kogokolwiek o zmianie swojego życia? Niezależnie jaka jest nasza opinia na temat autora, po „Niemyte dusze" warto sięgnąć, a być może refleksja wyniesiona po lekturze pozwoli umyć brudną duszyczkę.

Informacje o tym, że Witkacy tworzył swoje portrety przy pomocy różnego rodzaju „wspomagaczy" nie są trudno dostępne. „Narkotyki" pozwalają nam przestudiować oddziaływania najpopularniejszych używek, z jakimi zetknął się w swoim życiu autor. Liczący na epopeje na cześć środków odurzających, gorzko się rozczarują, sięgając po książkę. Witkacy dokonuje głębokiej...