Nikotyna, Alkohol, Kokaina, Peyotl, Morfina, Eter + Appendix + Niemyte dusze

Dokończyć "Niemyte dusze", gdyż było to fiasko i dramat.

Dokończyć "Niemyte dusze", gdyż było to fiasko i dramat.

Pokaż mimo to

Dzięki tej książce zdałam maturę ustną na 100% i zdałam na 5 Redakcję tekstu naukowego na studiach, więc myślę, że ta pozycja często sprawia, że udaje mi się w życiu. Ta książka to moje małe szczęście, pomimo swoich wad.

Dzięki tej książce zdałam maturę ustną na 100% i zdałam na 5 Redakcję tekstu naukowego na studiach, więc myślę, że ta pozycja często sprawia, że udaje mi się w życiu. Ta książka to moje małe szczęście, pomimo swoich wad.

Pokaż mimo to

Szalony i mądry człowiek. Z tej pozycji można dowiedzieć się dużo ciekawych i prawdziwych rzeczy odnośnie takich błahych (pozornie!) czynności jak: golenie, makijaż, kąpiele czy traktowanie zwierząt (trzymanie psów na łańcuchu, czego Pan Witkiewicz nie pochwalał). Interesujące jest również opisywanie reakcji organizmu po różnych używkach, czego sam autor nie pochwala:-D Książka warta przeczytania (wysłuchania).
Ja zapoznałam się z audiobookiem w dwóch częściach, które były nieźle nagrane - a czytający lektorzy kojarzyli mi się z samym Witkiewiczem.

Szalony i mądry człowiek. Z tej pozycji można dowiedzieć się dużo ciekawych i prawdziwych rzeczy odnośnie takich błahych (pozornie!) czynności jak: golenie, makijaż, kąpiele czy traktowanie zwierząt (trzymanie psów na łańcuchu, czego Pan Witkiewicz nie pochwalał). Interesujące jest również opisywanie reakcji organizmu po różnych używkach, czego sam autor nie pochwala:-D...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kto chociaż raz poznał działanie narkotyku ten wie, w jak wielkim stopniu jest w stanie spotęgować emocje to potężne narzędzie degeneracji ludzkiej psychiki. Szalony nawał obrazów i odczuć, tylko pozornie wydaje się błogą wizją rozkosznego szczęścia. Jednak skutki jego działania są o wiele bardziej dalekosiężne, niż można by sobie wyobrazić. Niszcząc silną wolę i dehumanizując życie, zatapiają w odmętach ulotnych fatamorgan. Zauważam pewne podobieństwo pomiędzy tym, co wynika z mojego opisu narkotyków a Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. Trzeba przyznać, że polski pisarz uzależnia ale nie doprowadza do wyczerpania sił witalnych. Podobnie do środków odurzających, dokonuje w świadomości czytelnika pewnego rodzaju eksperymentu. Jednak jego zabieg nie zabija a tylko wzmacnia poczucie człowieczeństwa, przebijając się przez gęstwinę niezbadanej przecież do końca ludzkiej duszy. Ten mający humorystyczne skłonności eksplorator umysłów, sam poddaje się próbie aby przestrzec nas przed złymi skutkami nieobliczalnego dżina wypuszczonego z butelki.

Kto czytał "Sztuczne raje" Charlesa Baudelaire'a, ten przypomina sobie mentorski ton z jakim francuski poeta piętnuje używki. Tak samo postępuje w swoim dziele Witkiewicz. Jednak w przeciwieństwie do klasyka poezji, nie robi tego w gorzko umoralniającym stylu. Jego spostrzeżenia i porady, podane są w wesołym i dosyć luźnym sosie, a okraszone osobistymi wynurzeniami, stają się poradnikiem niezbędnym dla ludzi potrzebujących przestrogi przed wchodzeniem na ścieżkę nałogu. Wydaje mi się, że ta pełna dygresji książka Witkacego jest wyśmienitym odbiciem jego niepozbawionego wątpliwości istnienia, które docelowo zostało doprowadzone do samobójstwa.

Stanisław Ignacy Witkiewicz umiejętnie potrafił wsączyć we mnie odrobinę "przyjemnego jadu", dzięki któremu poznałem, co może się stać z ludźmi rzuconymi na pastwę narkotyków. Esencja egzystencji i spotęgowanie wyobraźni. Niesamowitość rzeczywistości i jednoczesne występowanie subtelnych lub brutalnych, halucynogennych doznań. To kwintesencja dzieła po które powinni sięgnąć wszyscy wielbiciele polskiego twórcy. Witkacy to nie tylko pouczenia przed zażywaniem "białego obłędu" ale też próba rozdrapania społecznych "nieczystości" w "Niemytych duszach". Wiem, jak uznanym malarzem jest Witkiewicz. Będę pamiętać też o tym, że został być może jeszcze lepszym psychologicznym portrecistą, niż niejeden dyplomowany specjalista od ludzkiej osobowości.

Dość swobodnie traktuję ten specyficzny traktat o ludzkich słabościach. Zdaję sobie sprawę ze szkodliwości nałogów i dobrze wiem, że ta książka nie przekona tych, którzy są uzależnieni od narkotyków. Gdyby chociaż ci, którzy nie zostali do tej pory skalani "wywrotowym" działaniem środków odurzających, zastanowili się sto razy nad skorzystaniem z nich, to już będzie sukcesem. Chwała Witkiewiczowi, który ze swych artystycznych wyżyn podjął się próby przekonania kogoś do swoich poglądów. Chwała mu za to, że swoje demoniczne eksploracje wykorzystał nie tylko w malarskiej twórczości. Zachęcam tych z Was, którzy chcą doznać szalonych prób spustoszenia umysłu w tej niepozbawionej krytycyzmu książce, do jej przeczytania.

Kto chociaż raz poznał działanie narkotyku ten wie, w jak wielkim stopniu jest w stanie spotęgować emocje to potężne narzędzie degeneracji ludzkiej psychiki. Szalony nawał obrazów i odczuć, tylko pozornie wydaje się błogą wizją rozkosznego szczęścia. Jednak skutki jego działania są o wiele bardziej dalekosiężne, niż można by sobie wyobrazić. Niszcząc silną wolę i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapraszam na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Twórcy początku XX wieku charakteryzują się pewną tendencją. Tworzyli najczęściej po zażyciu różnego rodzaju środków, narkotyków każdej maści. Alkohol, nikotyna, kokaina, peyotl… Co, jeśli taki artysta zdecyduje się rzucić to wszystko w cholerę?

Stanisław Ignacy Witkiewicz, znany nam jako Witkacy, był polskim pisarzem, malarzem, dramaturgiem… W okresie międzywojennym należał do grupy „formistów”, którą charakteryzuje ekspresjonizm, futuryzm i zamiłowanie do sztuki ludowej.

Dzieło „Narkotyki” to konflikt artysty i jego słabości. Otwiera on się przed nami, przelewa wszystkie swoje myśli na papier, dzieli się doświadczonymi przeżyciami, byśmy my – ludzie każdego pokolenia, których ochronić trzeba od zgubnych skutków nadużywania pewnych substancji.

Rozprawa podzielona jest na następujące rozdziały; nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter i appendix. Każdy z nich, co oczywiście łatwo się domyślić, traktuje o konkretnej substancji. Witkacy próbuje z całych sił przekonać czytelnika do całkowitej abstynencji, traktując używki jako największe zło, któremu także kiedyś się podał. Większość z Was może się z dziwić, bo kłóci się to z popularnym obrazem tego polskiego artysty.

„Ocknijcie się, palacze i pijacy, i inni narkomani, póki czas! Precz z nikotyną, alkoholem i wszelkimi «białymi obłędami». Jeśli peyotl okaże się ogólną odtrutką na tamte wszystkie świństwa, to w takim i tylko w takim razie: niech żyje peyotl!”

Państwowy Instytut Wydawniczy w jednym tomie podarował nam także inne dzieło Witkiewicza – „Niemyte dusze”, czyli polskie grzechy główne. Autor prezentuje dogłębną psychoanalizę społeczeństwa, kierując się freudowskimi mądrościami. To wielka prośba o „umycie” duszy, czyli uwolnienie się od zła, które nas spowija.

Ogromnym atutem jest swoboda językowa autora, tak często w tamtych czasach i niesamowicie ciekawa jednocześnie. Pojawiają się neologizmy, zabawa słowem, żonglerka metaforami. Tylko człowiek o duży talencie pisarskim mógł tak tworzyć.

Nie jest to zwykła książka, mogę przysiąc z ręką na sercu. To dzieło wyjątkowe, które daje nam możliwość poznania artysty od środka. Artysty, któremu przede wszystkim zależy na higienie wewnętrznej i czystym umyśle. Jest to także niesamowity popis plastyczności języka i esencja stylu Witkacego. Kto czytał „Szewców”, ten wiem, o czym mówię.

Zapraszam na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Twórcy początku XX wieku charakteryzują się pewną tendencją. Tworzyli najczęściej po zażyciu różnego rodzaju środków, narkotyków każdej maści. Alkohol, nikotyna, kokaina, peyotl… Co, jeśli taki artysta zdecyduje się rzucić to wszystko w cholerę?

Stanisław Ignacy Witkiewicz, znany nam jako Witkacy, był polskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem niedawno, bo 12 kwietnia miała premierę książka Stanisława Ignacego Witkiewicza o dziwnym, awangardowym, krzykliwym tytule, ukazana pod skrzydłami Państwowego Instytutu Wydawniczego w nowej edycji i oprawie graficznej stylizowanej na pierwsze wydanie z 1932 roku.
Na czym polega swoboda twórcza Witkiewicza? Właśnie na tym, by napisać coś lekko, z przymrużeniem oka, ale przede wszystkim zrozumiale. Dla wszystkich, bez wyjątków!
Nie odkryję tutaj nowych lądów, gdy powiem, że Witkiewicz znany jest szerszemu gronu odbiorców ze szkoły i nie jest zbyt entuzjastycznie odbierany.

Zapraszam na całą recenzję na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/06/8222Narkotyki-appendix-niemyte-dusze8221.html

Całkiem niedawno, bo 12 kwietnia miała premierę książka Stanisława Ignacego Witkiewicza o dziwnym, awangardowym, krzykliwym tytule, ukazana pod skrzydłami Państwowego Instytutu Wydawniczego w nowej edycji i oprawie graficznej stylizowanej na pierwsze wydanie z 1932 roku.
Na czym polega swoboda twórcza Witkiewicza? Właśnie na tym, by napisać coś lekko, z przymrużeniem oka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tylko mi się nie podobało? Rozdział o nikotynie i peyotlu całkiem ok, ale reszty nie da się czytać. Już zdecydowanie wolę Mątwę, Upadki Bunga i teorię Czystej Formy.

Tylko mi się nie podobało? Rozdział o nikotynie i peyotlu całkiem ok, ale reszty nie da się czytać. Już zdecydowanie wolę Mątwę, Upadki Bunga i teorię Czystej Formy.

Pokaż mimo to

Witkacy spisuje efekty używek wszelakich na bazie własnych doświadczeń, nie powstrzymując się przy tym od skierowanej do samego siebie pogardy za słabość, jaką się wykazał. Aż się przekonałem do peyotlu.

Witkacy spisuje efekty używek wszelakich na bazie własnych doświadczeń, nie powstrzymując się przy tym od skierowanej do samego siebie pogardy za słabość, jaką się wykazał. Aż się przekonałem do peyotlu.

Pokaż mimo to

Witkacy zwierza się ogółowi ze swoich poglądów na narkotyki od tytoniu począwszy, kończąc na peyotlu. Zarzeka się, że pisze poważnie, mimo iż ma świadomość, że może być traktowany humorystycznie lub negatywnie z racji, jak pisze, pewnego tonu w sformułowaniu gorzkich prawd.

Przyznam, że u mnie zdecydowanie przeważyło nastawienie humorystyczne. Język Witkacego,świetne słownictwo sprawiło, że mimo braku zainteresowania tematyką delektowałam się tą niewielka książeczką, hm... delektowałam,może to nie najlepsze słowo! Świetne sformułowania użyte w rozdziałach o używkach, zwłaszcza nikotynie i alkoholu, nie straciły nic na swej aktualności. Stany "glątwowe" wciąż nękają uczestników "popojek", a palacze dostrzegają "zszarzenie rzeczywistości".

Znakomity jest też Appendix z rozważaniami na temat m.in. brudu, gimnastyki, hemoroidów czy puszenia się, a nim takie perełki słowne jak np. "niemyjec", "analiza smrodologiczna" czy "stosunki bieliznowo-ubraniowe".

Ubawiłam się szczerze. Pisarz dostrzegając istotne problemy, dziś nie znikły one zupełnie, daje konkretne rady. W kwestii mycia poleca gorąco szczotki firmy Sennebaldt z Bielska-Białej. Podaje tez recepty na kilka specyfików, po łacinie, ale cóż, można spróbować przyrządzić sobie np. maść na "wszelkie wyrzuty", szczególnie dobrą na twarz i miejsca "pokryte nie bardzo jadowitemi wyrzutami".
Są jeszcze opisy wizji narkotycznych i kilka reprodukcji obrazów.
Polecam.

Witkacy zwierza się ogółowi ze swoich poglądów na narkotyki od tytoniu począwszy, kończąc na peyotlu. Zarzeka się, że pisze poważnie, mimo iż ma świadomość, że może być traktowany humorystycznie lub negatywnie z racji, jak pisze, pewnego tonu w sformułowaniu gorzkich prawd.

Przyznam, że u mnie zdecydowanie przeważyło nastawienie humorystyczne. Język Witkacego,świetne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny styl, przeczytałam z przyjemnością, mimo że te tematy średnio mnie interesują. Można znaleźć na Wolnych Lekturach, bardzo polecam :)

Świetny styl, przeczytałam z przyjemnością, mimo że te tematy średnio mnie interesują. Można znaleźć na Wolnych Lekturach, bardzo polecam :)

Pokaż mimo to