Intymna, choć nieegzaltowana, przechadzka po impresjach Autora. Stylistycznie mocno poetycka. Miałem wrażenie, że gdyby podzielić treść na wersety, to miejscami wyszedłby klasyczny wiersz.

Autor sięga do swoich dawnych wspomnień, często wakacyjnych, rodzinnych, ale też aktualniejszych obserwacji przeważnie wiejskiej codzienności – z plejadą archetypicznych postaci: sąsiadów, kloszardów czy też ukochanego psa. Pisze o nagłej chorobie. Widać, że przemijanie, zmiana, śmierć – nie tyle mu ciążą – co są w nim obecne. Wbrew tytułowi szczęścia w tej prozie nie ma zbyt wiele, nie ma też jednak beznadziei.

Widać także, że książka – co wiem po jednym ze spotkań autorskich – powstawała na przestrzeni lat, stąd brak w niej pewnej spójności, myśli przewodniej czy motywu. Późniejsza tematyka staje się zbyt doraźna, zbyt urlopowo-chwilowa, jakby przesadnie doczesna, co nie koresponduje z początkowymi rozdziałami osadzonymi głęboko w przeszłości i też głęboko urefleksyjnionymi.

Ostatnio czytam mniej literatury pięknej, ale do takiej mogę wracać. Jest swoiście piękna.

Intymna, choć nieegzaltowana, przechadzka po impresjach Autora. Stylistycznie mocno poetycka. Miałem wrażenie, że gdyby podzielić treść na wersety, to miejscami wyszedłby klasyczny wiersz.

Autor sięga do swoich dawnych wspomnień, często wakacyjnych, rodzinnych, ale też aktualniejszych obserwacji przeważnie wiejskiej codzienności – z plejadą archetypicznych postaci:...