Niesamowite było to, że tak lekko mi się ją czytało. Bywały momenty, że bardzo głównej bohaterce współczułam, a czasami zazdrościłam. Oczywiście chodzi mi o jej dar, który został jej przez kogoś przekazany. Dla niej był przekleństwem, gdyż ludzie go nie rozumieli. Woleli myśleć o niej jako o wariatce, chorej psychicznie lub wiedźmie. Nawet jeśli im z tego powodu pomagała, to i tak zawsze dostawała po nosie. Nawet rodzice mieli przed nią tajemnice. I choć matkę bardzo kochała, to jednak wyjdzie na to, że niekoniecznie znała ją do końca. Ojciec jej za to wciąż nosił pokerową twarz, która nie używała syndromów uśmiechania się. Czasami nawet myślała, że jej nie kocha. Jak sądzicie, czy miała rację?
Jeśli już ktoś by miał powiedzieć, że ma w życiu pecha, to z pewnością byłaby na pierwszym miejscu tych wszystkich nieszczęść. Chłopak, który twierdził, że ją kocha, okazał się być kimś innym niż sądziła. Ludzie na około życzyli jej źle, a w pracy wciąż była poganiana, choć tak naprawdę pracowała za dwóch. Często postępowała według swojego serca, co nie było miłe widziane u przełożonych. Nikt jej nigdy za nic nie podziękował, jakby się bali, że przez to będzie jeszcze lepszą pracownicą. Lubili ją poniżać do czego zdążyła się przyzwyczaić. Wkrótce jednak dostała niesamowitą propozycję, która byłaby pracą jej marzeń. Jak sądzicie, czy potrafiła ją przyjąć? Czy kiedykolwiek natrafi na mężczyznę, który pokaże jej prawdziwą miłość, czy już do końca będzie prześladował ją pech?
To śliczna książka, która pokazuje, że ludzie wolą żyć w zgodzie z podłością, a niżeli dobrocią. Rzadko kto tutaj ma dobre serce, a jeśli już takowe posiada jest za to karany. Problemy namnażały się coraz bardziej, aż zastanawiałam się ile ona jeszcze zniesie? Czy autorka pozwoli jej zaznać choć odrobiny szczęścia? Takie książki można czytać zawsze i wszędzie, gdyż pozwolą zwrócić naszą uwagę na dobra jakie posiadamy. Będziemy doceniać każdy dzień i inaczej spojrzymy na te same rzeczy drugiego dnia. Ja wyciągnęłam z niej wnioski i ciekawa jestem, czy i wam się to uda. Bardzo ją polecam, gdyż przy niej człowiek potrafi się zatrzymać i spojrzeć na swoje życie przez pryzmat szkiełka i oka.

Niesamowite było to, że tak lekko mi się ją czytało. Bywały momenty, że bardzo głównej bohaterce współczułam, a czasami zazdrościłam. Oczywiście chodzi mi o jej dar, który został jej przez kogoś przekazany. Dla niej był przekleństwem, gdyż ludzie go nie rozumieli. Woleli myśleć o niej jako o wariatce, chorej psychicznie lub wiedźmie. Nawet jeśli im z tego powodu pomagała,...