Książka "Nie boję się" to swoista konfrontacja dziecięcej niewinności z brutalnym światem dorosłych.

Michele, dziewięcioletni bohater, dokonuje odkrycia, które zmienia całe jego życie. Przypadkowa ciekawość odwiedzenia opuszczonego domu, przeradza się w serię pytań oraz rosnącą dociekliwość. Chłopiec próbuje sobie wytłumaczyć, to czego był świadkiem, nie podejrzewając, że za spotkanym obrazem mogą stać złe intencje innych osób, co się okazuje, wcale mu nieobcych. Cytat „Potwory nie istnieją. Powinieneś bać się ludzi, nie potworów” oddaje przesłanie książki. Najgorsze jest jednak to, że ludzie będący obok, którzy wiodą normalne życie, mają rodziny i dzieci, które kochają, mogą być równocześnie bestiami bez serca wobec innych osób.

Niektóre wątki, czy też motywacje zostają niewyjaśnione. Moim zdaniem niewyjaśnione celowo. Nie ma sensu tłumaczyć brutalności i bezwzględności, bo ich wytłumaczyć się nie da. To nic nie da, niczego nie zmieni. Bestialstwo zostanie złem, nieważne co za nim stoi. Książka nie kończy się w oczywisty sposób, co zostawia nadzieje.

Sam sposób przedstawienia historii widzianej oczyma dziecka oraz rozwój wydarzeń nasuwają silne skojarzenie z Chłopcem w pasiastej piżamie. Jest to książka momentami ciężka, jednak niezmiernie ważna. Tak ważna jak zachowanie w sobie dziecka. I nie tylko w banalnym może kontekście radości z najmniejszych rzeczy, ale przede wszystkim w wymiarze empatii, chęci zrozumienia i pomocy.

Książka "Nie boję się" to swoista konfrontacja dziecięcej niewinności z brutalnym światem dorosłych.

Michele, dziewięcioletni bohater, dokonuje odkrycia, które zmienia całe jego życie. Przypadkowa ciekawość odwiedzenia opuszczonego domu, przeradza się w serię pytań oraz rosnącą dociekliwość. Chłopiec próbuje sobie wytłumaczyć, to czego był świadkiem, nie podejrzewając, że...