Jest to książka specyficzna.. Myślę że nie każdemu może ona przypaść do gustu - przede wszystkim została ona napisana przez prostego człowieka, zagrodowego szlachcica dialektem języka polskiego z polskich Kresów. Nie jest to literacki język polski, który znamy np. z prozy Sienkiewicza, Orzeszkowej czy Rodziewiczówny, ale język używany przez prostych ludzi, "lud", w którym pełno jest wtrąceń w języku białoruskim i różnych wyrażeń gwarowych - które dla współczesnego czytelnika są już całkowicie niezrozumiałe (wydawnictwo wykonało dobrą robotę edytorską zapewniając ich wyjaśnienia w przypisach). Przyznam się, że z początku książka nie przekonała mnie - na szczęście jednak wytrwałem i przeczytałem ją do końca, i co tu dużo mówić - całkowicie zmieniłem co do niej zdanie. Jest to przede wszystkim pamiętnik, zakonspirowana biografia autora (pierwowzorem jednego z głównych bohaterów - Stasia Bałaszewicza jest autor), zresztą sugeruje to sam podtytuł książki ("osnuta na tle prawdziwych wydarzeń"). Po przeczytaniu całości - książka robi wrażenie naprawdę wstrząsające.. jest to swojego rodzaju testament ludzi, Polaków, którzy mieszkali nad Berezyną - opisywane są najpierw ich zmagania z caratem, walka o zachowanie polskości, własnej narodowej tożsamości i religii katolickiej, potem wielka nadzieja na to że Polska odzyska niepodległość i do nich znowu zawita, wreszcie opisywany jest terror bolszewicki, jak próbowano go przetrwać i też jak skromnymi środkami próbowano z nim walczyć (choćby na własnym podwórku). Jest to książka o zwykłych, prostych ludziach - ich codziennej pracy, problemach, marzeniach, nadziejach, miłościach. Przedstawione postacie są bardzo plastyczne, ewoluują w powieści - i to zarówno w stronę dobrą jak i złą (opisywani są z jednej strony prawdziwi lokalni bohaterowie, gotowi ponieść największą ofiarę w obronie własnej społeczności i zachowania polskości, z drugiej - zdrajcy i szubrawcy, którzy nie wahają się zaszkodzić, wystąpić przeciw własnym sąsiadom, czy nawet bliskim). Nie bez powodu książka ta jest porównywana do takich epopei jak "Wojna i pokój", czy "Cichy Don", coś w tym jest.. używany język jest tutaj zupełnie inny, prosty, wręcz potoczny - ale sam wydźwięk, opisywane wydarzenia - mienią się takim samym ciężarem, wagą.. Po przeczytaniu - mogę jedynie złożyć hołd tym wielu dzielnym Polakom, bezimiennym bohaterom, którzy tak wiele poświęcili, a zostali przez Polskę, ukochany przez nich kraj pozostawieni, jeśli nie powiedzieć że zdradzeni.. świat i jego geopolityka są okrutne i bezduszne..

Jest to książka specyficzna.. Myślę że nie każdemu może ona przypaść do gustu - przede wszystkim została ona napisana przez prostego człowieka, zagrodowego szlachcica dialektem języka polskiego z polskich Kresów. Nie jest to literacki język polski, który znamy np. z prozy Sienkiewicza, Orzeszkowej czy Rodziewiczówny, ale język używany przez prostych ludzi, "lud",...