Nie spodziewałem się, że tak poważne wydawnictwo wyda książkę z taką ilością błędów, literówek itp.
A sama treść? Dawid Mustaine pisze o uzależnieniach (w taki sposób, że w ogóle nie wydaje się to wiarygodne, raczej chce żebyśmy go żałowali). Pisze też o tym jaki on świetny gitarmen, jaki 'pan i władca' i jak wszyscy są przeciwko niemu. A samouwielbienia to mu akurat nie brakuje ('ja!', 'ja!', 'ja!' - bez przerwy, no koszmar). Aha, bo jeszcze przecież jest ten nieziemski ból dupy o Metallikę. Chłopie! Grałeś z nimi tylko rok! Brałeś udział w komponowaniu (nawet nie nagrywaniu) zaledwie sześciu utworów! I 'straszne rzeczy, bo mnie wyrzucili i gdyby nie to, to miałbym wszystko! Jak mi bardzo źle jest teraz!'. Co chwilę pisze 'chciałem dogonić Metallikę, chciałem być lepszy'.
No cóż, przez Megasa przewinęło się ponad dwudziestu muzyków, to chyba nie świadczy najlepiej o 'jednym z najlepszych gitarzystów metalowych' - o jego osobowości (taki spokojny cytat: 'miałem świadomość, że jestem bardzo dobry').

Książki nie polecam. Nie dlatego, że wolę Metallikę (jak to w polskiej polityce - nie lubisz PO, to jesteś PISIOREM). Po prostu nic ciekawego nie można z niej wynieść. Nawet oddany fan Megadeth niewiele nowego znajdzie.

No nie odmówię sobie... Te podpisy pod zdjęciami typu 'spójrzcie na moją rękę podczas gry, widzicie te żyły?!' - w domyśle - 'patrzcie jak potrafię szybko!'

Nie spodziewałem się, że tak poważne wydawnictwo wyda książkę z taką ilością błędów, literówek itp.
A sama treść? Dawid Mustaine pisze o uzależnieniach (w taki sposób, że w ogóle nie wydaje się to wiarygodne, raczej chce żebyśmy go żałowali). Pisze też o tym jaki on świetny gitarmen, jaki 'pan i władca' i jak wszyscy są przeciwko niemu. A samouwielbienia to mu akurat nie...