Pamiętam, gdy po raz pierwszy przeczytałam „Rok 1984” Orwella. Nie byłam już taka najmłodsza, bo jako osoba, która nie miała tego w spisie lektur, nie czułam większej potrzeby, żeby po to sięgnąć. Byłam wtedy na takim etapie życia, że czytałam głównie kryminały, a klasyka i literatura piękna kojarzyły mi się głównie z lekturami. No ale jak przyjaciółka książkę poleca, to przyjaciółce się nie odmawia. Przeczytałam, zachwyciłam się i mur między mną a literaturą inną niż kryminały został zburzony. Można wręcz powiedzieć, że to był początek ery, gdy zaczęłam czytać wszystko.

I może stąd wziął się mój sentyment do tego tytułu, bo w końcu otworzył w literackim życiu pewną furtkę. Dlatego gdy w poszukiwaniu ciekawych zapowiedzi na nowy rok natrafiłam na „Ministerstwo Prawdy”, to zaświeciły mi się oczy. I to dosłownie. Czy to udany hołd dla kultowej już powieści Orwella? I czy jednocześnie wnosi do literatury coś nowego?

W roku 2030 świat jest już w zupełnie innym miejscu. Na ulicach można zobaczyć elektryczne samochody, a takie rzeczy jak paczki, listy odeszły w zapomnienie. Internet przejął kontrolę nad ludźmi. Książki odeszły w zapomnienie. Natomiast nad harmonią w nowym bycie czuwa Ministerstwo Prawdy, które z poziomu pokoju 101 kontroluje wszystko i wszystkich. Niebezpieczne jednostki są od razu lokalizowane i likwidowane. Młoda studentka dziennikarstwa Julia Romero po śmierci ojca podejmuje próbę rozwikłania jego zabójstwa. Bo choć oficjalnie Gabriel Romero popełnił samobójstwo, Julia nie ma wątpliwości, że ojcu ktoś pomógł. Lata wcześniej Gabriel sam pisał do gazet i opublikował serię artykułów o Ministerstwie Prawdy, próbując udowodnić, że coś, co przez młodych było postrzegane jako błogosławieństwo, tak naprawdę było śmiertelnym zagrożeniem.

Nie będę ukrywać, naprawdę mi się ta książka podobała. Miałam oczywiście parę zgrzytów, trochę zbyt nachalne wydało mi się pokazywanie, że młodzi ludzie nie zwracają uwagi na protesty w obronie wolności, i ich wręcz uzależniające oddanie się internetowi, ale ostatecznie na tyle wciągnęłam się w akcję, że byłam w stanie przymknąć na to oko. Zwłaszcza że ostatecznie autor opisywał wszystko oczami młodej bohaterki. Carlos Augusto Casas rozkręca się dość powoli, ale gdy już wciśnie gaz do dechy, nie sposób go zatrzymać. Gdy akcja pędzi na łeb na szyję, gwarantuję wam, że nie będziecie w stanie odłożyć tej książki.

Jedna z ciekawszych pozycji, pokazująca, że można zrobić coś ciekawego, czerpiąc z innych dzieł literatury, nie tworząc przy okazji czegoś wtórnego. Ogromnie polecam tę książkę nie tylko fanom Orwella, ale też tym, którzy lubią poczuć dreszcz niepokoju przy okazji czytania dystopii. Bo w końcu o to chodzi, żeby literacka wizja przyszłości dała radę nas ostrzec, gdy jeszcze będziemy w stanie jako ludzkość zmienić kierunek jazdy.

Kinga Kolenda