PO lekturze mam propozycję zmiany tytułu na "Maklak. Okiem (przymkniętym) córki". Nie mam nawet o to pretensji do autorki, gdyż biorąc pod uwagę częstotliwość i jakość jej kontaktów z ojcem, ta książka nie mogła być chyba inna. Ten wątek jest zresztą najbardziej przykry. Z kart wyziera nie dojrzała kobieta, ale osamotnione dziecko. Sporadyczne spotkania z ojcem, krótkie rozmowy podczas przypadkowych spotkań w autobusie i kolejne rozczarowania: ciężko było to czytać. Dopowiedziałabym, że właściwie to w mojej ocenie matka - wbrew pozorom - nie była wcale wiele lepsza. Do tego jej nieporadmość życiowa... Nie aspiruję do roli Perfekcyjnej Pani Domu, ale żeby dorosła kobieta budziła o 4 rano młodą dziewczynę, co by tatusiowi i jego kumplom kanapki zrobiła, bo sama nie umie??? Litości :/
Cała książka jest dla mnie niestety rozczarowująca. O Maklakiewiczu dowiedziałam się niewiele ponad to, co już wiedziałam. Za to otrzymałam mnóstwo informacji o życiu autorki. Byłoby Ok, gdyby nie rażący brak zbieżności z tytułem książki. To miała być książka o Maklakiewiczu, a nie życiu, karierze oraz zwierzętach pani Marty Maklakiewicz.
W pewnym momencie autorka napisała, że odziedziczyła po ojcu spontaniczność i brak zorganizowania. Niestety, ale widać to w ksiażce. Zapis kolejnych rozdziałów jest chaotyczny, kolejność dziwna, co powoduje, że szereg informacji powtarza się. Wrażenie chaosu zwiększa (to jest już uwaga do wydawcy)zabieg dodatkowych zapisków na marginesach, co w założeniu miało pewnie podnieść atrakcyjność książki.

PO lekturze mam propozycję zmiany tytułu na "Maklak. Okiem (przymkniętym) córki". Nie mam nawet o to pretensji do autorki, gdyż biorąc pod uwagę częstotliwość i jakość jej kontaktów z ojcem, ta książka nie mogła być chyba inna. Ten wątek jest zresztą najbardziej przykry. Z kart wyziera nie dojrzała kobieta, ale osamotnione dziecko. Sporadyczne spotkania z ojcem,...