Wspomnienia Zbigniewa Buczkowskiego. Ciekawa.

Wspomnienia Zbigniewa Buczkowskiego. Ciekawa.

Spędziłam miłe chwile na słuchaniu wspomnień i anegdotek czytanych przez autora. I przyznam że jego głos wprawił mnie w wyśmienity humor.
Nie jest to jednak książka, literatura, nawet gawędziarskie wpadanie z anegdoty w anegdotę. Prawdę mówiąc jest to jedna z gorzej napisanych pozycji autobiograficznych, absurdalnie nieszczera, wyczyszczona jak biała mąka i równie bez wartości. Treści, nie wiem, czy wybrane byle nikogo nie urazić, po prostu nijakie, jestem przekonana że autor byłby w stanie może przy małej pomocy kolegów literatów wysmażyć nam pełnokrwisty stek i jeszcze go przeczytać!

Spędziłam miłe chwile na słuchaniu wspomnień i anegdotek czytanych przez autora. I przyznam że jego głos wprawił mnie w wyśmienity humor.
Nie jest to jednak książka, literatura, nawet gawędziarskie wpadanie z anegdoty w anegdotę. Prawdę mówiąc jest to jedna z gorzej napisanych pozycji autobiograficznych, absurdalnie nieszczera, wyczyszczona jak biała mąka i równie bez...

Biorąc pod uwagę, że to autobiografia wybaczam autorowi bezkrytyczność. Ton gawędziarski, masa anegdot i tylko trochę za mało o światku aktorskim. Pan Zbyszek jaki jest widzimy w filmach, w których gra.

Biorąc pod uwagę, że to autobiografia wybaczam autorowi bezkrytyczność. Ton gawędziarski, masa anegdot i tylko trochę za mało o światku aktorskim. Pan Zbyszek jaki jest widzimy w filmach, w których gra.

Ciekawie napisana historia z życia pana Buczkowskiego. Jak dla mnie, za dużo w nim warszawskiego cwaniaczka. Ale i tak polecam.

Ciekawie napisana historia z życia pana Buczkowskiego. Jak dla mnie, za dużo w nim warszawskiego cwaniaczka. Ale i tak polecam.

To jeden z moich ulubionych aktorów , teraz już prawie takich nie ma. To lekka przyjemna lektura, dużo ciekawostek, może rzeczywiście trochę za dużo samochwały ze strony Buczkowskiego, ale ... do przeżycia:)

To jeden z moich ulubionych aktorów , teraz już prawie takich nie ma. To lekka przyjemna lektura, dużo ciekawostek, może rzeczywiście trochę za dużo samochwały ze strony Buczkowskiego, ale ... do przeżycia:)

Rewelacja. Dużo ciekawych historii. Książkę czyta się jednym tchem. Pierwszy raz nie skończyłam literatury która mi się podoba, ponieważ zwyczajnie było by mi przykro że już koniec tej pięknej przygody. Pożyczyłam ją teściowej i już mi jej nie zwróciła. Jednak zupełnie się jej nie dziwię. Czytając, słyszałam głos Pana Zbyszka, jakby był koło mnie i o wszystkim mi opowiadał...ze mną wszystko w porządku.

Rewelacja. Dużo ciekawych historii. Książkę czyta się jednym tchem. Pierwszy raz nie skończyłam literatury która mi się podoba, ponieważ zwyczajnie było by mi przykro że już koniec tej pięknej przygody. Pożyczyłam ją teściowej i już mi jej nie zwróciła. Jednak zupełnie się jej nie dziwię. Czytając, słyszałam głos Pana Zbyszka, jakby był koło mnie i o wszystkim mi...

Zbigniew Buczkowski najbardziej znany jest z ról warszawskich cwaniaczków, bandytów, kombinatorów, ewentualnie mundurowych. Takie ma emploi, i z kimś takim go utożsamiamy. A tu, na łamach książki autobiograficznej, maluje się zgoła odmienny portret "pana Zbysia", jak kto zwraca się do niego większość. To bardzo pogodny człowiek, pełen optymizmu. Brak w nim jadu, zawiści, odkładanej latami żółci na wątrobie. To spełniony aktor i spełniony człowiek, mąż, ojciec, dziadek.
Buczkowski przeplata rozdziały o życiu prywatnym rozdziałami o karierze aktorskiej. Jest mistrzem anegdoty, mógłby pewnie tak pisać i pisać, aż powstałyby kolejne książki.
Wszystko ilustrowane zdjęciami z prywatnego archiwum autora, zgrabnie i dobrze wydane.
Panie Zbysiu, pisz pan drugą książkę!

Zbigniew Buczkowski najbardziej znany jest z ról warszawskich cwaniaczków, bandytów, kombinatorów, ewentualnie mundurowych. Takie ma emploi, i z kimś takim go utożsamiamy. A tu, na łamach książki autobiograficznej, maluje się zgoła odmienny portret "pana Zbysia", jak kto zwraca się do niego większość. To bardzo pogodny człowiek, pełen optymizmu. Brak w nim jadu, zawiści,...

Na publikację swoich wspomnień zdecydował się kilka lat temu Zbigniew Buczkowski. To ten jakże charakterystyczny aktor o wyglądzie warszawskiego cwaniaczka, który kiedyś królował w epizodach, a obecnie rządzi w tasiemcowych serialach. Być może to właśnie te seriale zachęciły go do podróży w przeszłość, do wspominania lepszych czasów w Pisz pan książkę!, kiedy grywał w kinie, a na każdym planie przyjmowano go z szeroko otwartymi rękami.

Urodził się w 1951 roku w Warszawie. Jego ojciec, pilot LOT-u, zginął kilka miesięcy później i Zbigniew wraz z matką oraz dwójką braci wylądował na Czerniakowie. Tam właściwie kończyła się Warszawa. Jeśli szło się z adapterem marki Bambino i kilkoma płytami pod pachą do Imielina, to szło się na wieś. Przez pola. Nowe mieszkanie Buczkowskich miało kilka ewidentnych zalet, w tym wannę (z której przyjeżdżali korzystać kuzyni z odległych części miasta). Niedaleko zaś – na Chełmskiej, a więc przy tej samej ulicy – znajdowała się wytwórnia filmowa.

Buczkowski statystował w filmach od 12 roku życia. Pierwszą zauważalną rolę dostał dziewięć lat później. Janusz Kondratiuk, jego mentor i wieloletni przyjaciel, zaproponował mu epizod kelnera w Dziewczynach do wzięcia. To całkowicie zmieniło jego życie, zachęciło do zajęcia się aktorstwem, a także zapewniło ksywkę „Sibą”, pod którą znany był w towarzystwie. Czemu „Sibą”? Wystarczy przypomnieć sobie, co Buczkowski jako kelner śpiewa…

Pisz pan książkę! trochę skacze po życiu Buczkowskiego. Dla autora ważniejszy jest temat niż okres, w którym dzieje się opowieść czy anegdota. Często wspomina dzieciństwo i młodość, ale jeszcze chętniej opisuje swoje przygody na planach filmowych czy w teatrze, nieco cwaniackie dowcipy z podmienianiem wody na wódkę czy sprytne patenty, z których korzystali niegdyś filmowcy. Opowiada o innych aktorach, o kaskaderach, o drobnych epizodach i rolach głównych. Także o egzaminie estradowym, który zaliczył w 1986 roku.

Rzecz czyta się nieźle, ale podejrzewam, że większość opisanych w niej epizodów była znacznie zabawniejsza w naturze niż na papierze. Dodatkowo niektórym czytelnikom może przeszkadzać poza gwiazdora, którą Buczkowski niekiedy przyjmuje. Chętnie bowiem opisuje swoje zagraniczne podróże, noclegi w luksusowych hotelach, znajomości wśród dawnych i współczesnych sław, uwielbienie fanów. Podkreśla, że to dzięki niemu powstało słowo „naturszczyk”. Lansuje się na człowieka, który niemal wszystko potrafi, wszystko załatwi i ze wszystkim dałby sobie radę. Jest w tym jednak szczery i, co najważniejsze, ma dystans tak do siebie, jak i do swojego życia.

Kto jest uodporniony na taki typ człowieka i interesuje się kinem, może po Pisz pan książkę! sięgnąć. Nie znajdzie tu żadnych głębszych wynurzeń, rozważań o życiowych alternatywach, zaskakujących refleksji. Natknie się za to na garść anegdot związanych z mniej lub bardziej znanymi filmami, od Przepraszam, czy tu biją przez serial Dom po Karate po polsku. Przynajmniej człowiek ma pewność, że ślad po nim pozostanie…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Na publikację swoich wspomnień zdecydował się kilka lat temu Zbigniew Buczkowski. To ten jakże charakterystyczny aktor o wyglądzie warszawskiego cwaniaczka, który kiedyś królował w epizodach, a obecnie rządzi w tasiemcowych serialach. Być może to właśnie te seriale zachęciły go do podróży w przeszłość, do wspominania lepszych czasów w Pisz pan książkę!, kiedy grywał w...

Humorystyczna i ciekawa

Humorystyczna i ciekawa

Ksiazka fajna, nie mylic z "dobra", czytalo sie z latwoscia i zainteresowaniem. Latwy jezyk, przyjemna w odbiorze.

Ksiazka fajna, nie mylic z "dobra", czytalo sie z latwoscia i zainteresowaniem. Latwy jezyk, przyjemna w odbiorze.