„Ludzie z mgły” to druga, po „Apartamencie”, powieść Izabeli Janiszewskiej, która wpadła w moje recenzenckie ręce. W „Apartamencie” – z głównym bohaterem, narratorem niewiarygodnym – autorka prowadziła czytelników i czytelniczki licznymi tropami, wśród których niełatwo było wskazać te właściwe. W „Ludziach z mgły” pod względem wielości tropów jest podobnie, choć to na wielu płaszczyznach zupełnie inna książka.

Przede wszystkim – pojawia się w niej niemało bohaterów. W dwóch równoległych opowieściach śledzimy losy pewnego chorego chłopca i jego matki, a także postaci związanych z poszukiwaniami Alicji Jarosz. Dziewczyna zniknęła we mgle, w niewielkich Sinicach. Co gorsza, nie jest pierwszą osobą, która w ten sposób (odchodząc ku mgle) opuściła miejscowość – pozostałe do domów nie wróciły, więc obawy o losy dziewczyny rosną z każdym dniem. W książce znalazło się również miejsce na historię tajemniczego mężczyzny, który po dwóch miesiącach od zaginięcia Alicji wynurzył się ze wspomnianej, budzącej grozę mgły, mając w ręku należący do dziewczyny naszyjnik, ale nic nie pamiętając (a może tylko twierdzi, że nic nie pamięta?). Czytamy także m.in. o młodych detektywach amatorach z lokalnej gazety, którzy również chcą wyjaśnić zagadkę zaginięcia dziewczyny; poznajemy losy jej brata i rodziców oraz innych mieszkańców Sinic. Wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami coraz więcej dowiadujemy się też o samej zaginionej – grzecznej dziewczynie z dobrej rodziny, studentce medycyny, która po latach spędzonych w Sinicach wyjechała do większego miasta i tylko czasem je odwiedzała.

No właśnie – Sinice. Autorka, przedstawiając historię chłopca i poszukiwań Alicji, ukazuje jednocześnie relacje panujące w małych miejscowościach, duszną atmosferę miejsc, w których teoretycznie wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą, a jednak najstraszniejsze tajemnice udaje się przez lata ukrywać. Śledczy (a także inne osoby, które zapragnęły rozwikłać zagadkę zniknięcia dziewczyny) kluczą między mniej i bardziej wiarygodnymi relacjami, przyprawionymi lokalną wiarą w krążącą po miejscowości legendę, która mówi o tym, że nikt z mgły nie wraca, a za zniknięciami stoją najpewniej jakieś złe moce.

Wojciech Chmielarz na okładce „Ludzi z mgły” zachęca do ich lektury, nazywając powieść „wywołującą ciarki przerażającą układanką”. Książka Izabeli Janiszewskiej to thriller, w którym autorka – za pomocą wielu nici – snuje swoją opowieść, po drodze niejednokrotnie ją zaplątując, i to tak, że zakończenie pewnie wiele osób zdziwi (choć znam i takie, które domyśliły się, jakie jest rozwiązanie zagadki). Czy wam też się uda? Zachęcam do sięgnięcia po tę powieść i przekonania się na własnej skórze!

Anna Sierant