Osborne zapoczątkował tą sztuką nieformalny ruch Angry Young Men - ruch pisarzy klasy robotniczej o poglądach lewicowych, rozczarowanych otaczającą ich rzeczywistością i podziałem klasowym. W swojej przedmowie do sztuki stwierdził, że została ona w wielu aspektach błędnie zinterpretowana. Dla mnie szokiem było stwierdzenie, że ma być to komedia - "Because it's funny".

Osobiście odczytuję postacie, szczególnie małżeństwo Jimmy'ego i Alison, jako reprezentantów społeczeństwa angielskiego. Widzę Jimmy'ego jako reprezentanta klasy pracującej, pełnej gniewu wobec klasy uprzywilejowanej (której uosobieniem jest dla mnie Alison). Alison z kolei "chce być zostawiona w spokoju" i z obojętnością reaguje na zaczepki Jimmy'ego (tak jakby jako przedstawicielka klasy wyższej nie chciała słyszeć o problemach proletariatu). Jednak przeszkodą dla mojej interpretacji jest to, że Alison wraca do męża i zaczyna po trosze żałować swojej obojętności. Nie wiem jak zanalizować ten moment pod kątem mojej "teorii".

Jeśli chodzi o akcję, to jako takiej nie ma. Motorem napędowym są dialogi. Centrum wszystkiego jest Jimmy i nawet, jeśli nie ma go aktualnie na scenie, to rozmowy dotyczą jego samego. Jimmy to właśnie an angry young man.

Osborne zapoczątkował tą sztuką nieformalny ruch Angry Young Men - ruch pisarzy klasy robotniczej o poglądach lewicowych, rozczarowanych otaczającą ich rzeczywistością i podziałem klasowym. W swojej przedmowie do sztuki stwierdził, że została ona w wielu aspektach błędnie zinterpretowana. Dla mnie szokiem było stwierdzenie, że ma być to komedia - "Because it's...