Wieczorną porą Wielka Rewia w Warszawie wzywa do siebie tłumy. Ludzie jak najszybciej starają się zając swoje miejsca. Wiedzą po co tu przybyli i dla kogo. Kiedy zapalają się światła fleszy na scenę wchodzi swobodnie i z gracją kobieta o szczerym uśmiechu, po czym zaczyna się jeden z jej popisowych numerów. Kobieta zaczyna tańczyć z wrodzoną sobie akrobacją. Tłumy szaleją, a Loda Halama wykonująca swój niezwykły taniec oddaje w nim całą siebie, całą swoją pasje i miłość. Nad takimi artystami światła jupiterów nigdy nie gasną.

Kiedyś już wspominałem jak wielkim umiłowaniem darzę przedwojenne polskie filmy i artystów tego okresu. Świat pełen szampańskiego uroku i specyficznego humoru. Czytając biografię Lody Halamy nie mogłem się nadziwić jak wiele się od tego czasu zmieniło i jak wiele straciliśmy. Książka ta była dla mnie kolejnym cofnięciem się do przeszłości z nutką melancholii i nostalgii zarazem. Od pierwszych stron obserwujemy dzieciństwo tytułowej bohaterki, jej ciężką prace i dążenie do realizacji marzeń, by później towarzyszyć jej w życiowych rozterkach i wielkiej karierze wykraczającej również po za granice naszego kraju. Da się tu odnaleźć sporo ciekawostek ówczesnego świata, jak i postaci które miały styczność z naszą gwiazdą. Widać dokładnie ogrom pracy włożony przez autorkę w biografie Lody, a potęguje to jeszcze bardziej fakt tego, że autorka poznała opisywaną przez siebie postać.

Dobra biografia ma to do siebie, że jest przejrzysta i czyta się ją z zaciekawieniem. Co prawda autorka stara się budować warstwę obyczajową wokół omawianej postaci, ale zdecydowanie najlepsze są momenty z Lodą, której talent przez okres II Rzeczpospolitej rozbłysnął w pełnej krasie. Piękne są rozdziały dziejące się w czasie II wojny i powojniu, gdzie artystka dała się poznać jako kobieta pełna człowieczeństwa, oddania i pomocy dla innych. Całe swoje życie jak wspomina - wytańczyła, przeżywając je z uśmiechem i typową dla siebie ironią. Każdy zapewne chciałby swoje życie przeżyć w optymistyczny sposób. Jej to się udało, choć z małymi cierniami. Iskierki życia gasną, ale prawdziwe gwiazdy świecą nieustannie...

Wieczorną porą Wielka Rewia w Warszawie wzywa do siebie tłumy. Ludzie jak najszybciej starają się zając swoje miejsca. Wiedzą po co tu przybyli i dla kogo. Kiedy zapalają się światła fleszy na scenę wchodzi swobodnie i z gracją kobieta o szczerym uśmiechu, po czym zaczyna się jeden z jej popisowych numerów. Kobieta zaczyna tańczyć z wrodzoną sobie akrobacją. Tłumy szaleją,...