Doskonały zbiór ośmiu dłuższych opowiadań. Bardzo równy. Nie ma tu słabych tekstów, ba, nie ma nawet przeciętnych. Opowieści połączone przez Śmigiel czyli tytułowe Miasto Wiatraków, przez tematykę śmierci, przez czasy w jakich biegnie fabuła i przez pobocznych bohaterów.

Styl autora jest bezbłędny. Książka jest pięknie napisana i bardzo dopracowana. Widać tu ogrom pracy włożonej w stworzenie tego dzieła (myślę, że nie przesadzam). Owszem podczas czytania można odczuwać dyskomfort. Autor nie stara się przymilać czytelnikowi i nic tu nie upiększa. Dostajemy za to momentami krwisty, wciągający i przerażający horror. Jestem pełen podziwu dla wyobraźni Pana Konrada.

Zbiór jest tak dobry, że zasługuje na poświęcenie choć kilku zdań na każde opowiadanie ...


"Aqua vitae"

10/10

Mocne otwarcie zbioru. 90 stronicowe opowiadanie. Ciekawe spojrzenie na tajemnicę fascynującą ludzkość od pokoleń. Do tego świetny styl, piękny język i dopracowane zdania. Widać też, że autor dobrze przygotował się przed pisaniem tekstu, pod względem historycznym i kulturowym. Fabuła podzielona na dwa czasy (połowa XIX wieku i 20 lecie międzywojenne), co zawsze się sprawdza. Jest tu potencjał na pełnowymiarową powieść. Czytanie było dużą przyjemnością.


"Scheda"

8/10

Bardzo dobry, 70 stronicowy tekst. Śmierć, tajemnica i przerażające praktyki religijne. Duszna atmosfera i znów perfekcyjny styl. Może nie przepadam za wątkami satanistycznymi ale i tak trudno mi było oderwać się od czytania.


"Błękit"

10/10

Doskonałe, 90 stronicowe opowiadanie. Lata 70-te XX wieku, mroczna tajemnica sprzed lat, opętania i przerażający horror. Wszystko tu jest strzałem w dziesiątkę. Znowu widzę tu potencjał na powieść. Prawdziwa czytelnicza uczta.


"Droga na Robaczyn"

8/10

I znów świetny, 90 stronicowy tekst. Opowiadanie wciąga od samego początku i robi się szybko coraz ciekawsze. Ponownie lata 70-te XX wieku i do tego eksperymenty z czasów II wojny światowej. Może jak na mój gust, za bardzo krwawo i odpychająco. Trzeba ostrzec osoby wrażliwsze przed czytaniem. Nie zmienia to faktu, że opowieść jest świetna.


"Więcej grzechów nie pamiętam"

10/10

I znowu prawdziwa petarda. Blisko 80 stronicowa opowieść osadzona w dwóch czasach. Nawet jeśli człowiek zapomniał o swych grzechach z czasów wojny, to te przypomną mu się nawet po 40 latach. Tradycyjnie świetny styl i wciągająca fabuła do samego końca. Ależ to się czytało!


"Ostatnia spowiedź"

8/10

Najdłuższy, 112 stronicowy tekst w tym zbiorze. Właściwie mini powieść. Czytało się to świetnie. Spotykamy znajome już wcześniej postaci. Znów mamy duszną, beznadziejną atmosferę. Szkoda tylko, że to właściwie kryminał a nie horror. Nie zmienia to faktu, że to bardzo dobra proza.


"Kalendarium"

9/10

Świetny, 90 stronicowy tekst. Wciągająca i tajemnicza historia. Groza narasta tu stopniowo i z każdą stroną opowieść robi się coraz bardziej przerażająca. Końcówka być może zbyt krwawa i lepiej przestrzec wrażliwe osoby przed czytaniem.


"Misterium"

9/10

Blisko 80 stronicowe, współczesne opowiadanie. Zaczyna się jak świetny tekst obyczajowy z dramatem choroby psychicznej na pierwszym planie. A później cofamy się wraz z bohaterem do lat 90 XX wieku i poznajemy wstrząsającą historię która na zawsze zniszczyła delikatną psychikę dziecka. Mocna rzecz!



Na koniec powiem jeszcze raz to samo ... doskonały zbiór opowiadań. Prosta arytmetyka powoduje, że oceniam książkę na 9/10. Ale to tylko liczby. Przeczytajcie i poczujcie to sami.

Zdecydowanie warto!

Doskonały zbiór ośmiu dłuższych opowiadań. Bardzo równy. Nie ma tu słabych tekstów, ba, nie ma nawet przeciętnych. Opowieści połączone przez Śmigiel czyli tytułowe Miasto Wiatraków, przez tematykę śmierci, przez czasy w jakich biegnie fabuła i przez pobocznych bohaterów.

Styl autora jest bezbłędny. Książka jest pięknie napisana i bardzo dopracowana. Widać tu ogrom pracy...