Trudno tę książkę oceniać, bo jestem przekonana, że istnieje bardzo wąska grupa czytelników, której „Las za światem” mógłby się podobać. To nie powieść – genologicznie najbliższy jest romansom arturiańskim, jakby konwencja cofnęła się o czterysta lat. Więc jeśli ktoś lubi Thomasa Malory’ego i jego „La Morte d’Arthur” lub jeśli interesuje się fantastyką przedtolkienowską, to musi przeczytać „Las za światem”, zwłaszcza że to jedyna powieść Morrisa przetłumaczona na język polski. Moim zdaniem bardziej przystępna jest „Studnia na końcu świata” (bardziej rozbudowane postaci, wątki mniej archetypiczne), ale ta nie jest dostępna dla polskiego czytelnika.
Głównym bohaterem jest Walter Złocień, syn bogatego kupca, który opuszcza rodzinne miasto rozgoryczony licznymi zdradami żony. W przeddzień wyjazdu nawiedza go dziwna wizja – dostrzega dostojną damę, szpetnego karła i dziewczynę noszącą na nodze żelazny pierścień, znak niewoli. Jak łatwo się domyślić, droga doprowadzi Waltera do miejsca, gdzie spotka ową trójkę.
Walter jest bohaterem archetypicznym – to typ Percevala, a pozostałe postaci są jeszcze bardziej topiczne (rozpoznamy w nich Morganę czy Nimue). Również fabuła składa się z tropów, a język jest wysoce archaizowany. Przekład Łukasza Nicpana dzielnie sobie z tą archaizacją radzi (dużo tu zwłaszcza manipulacji składnią), przez co może być dla wielu czytelników trudny w odbiorze, nie sposób jednak zignorować, że oryginalny tekst jest nadziany archaizmami jak pieczony kapłon kaszą.

Trudno tę książkę oceniać, bo jestem przekonana, że istnieje bardzo wąska grupa czytelników, której „Las za światem” mógłby się podobać. To nie powieść – genologicznie najbliższy jest romansom arturiańskim, jakby konwencja cofnęła się o czterysta lat. Więc jeśli ktoś lubi Thomasa Malory’ego i jego „La Morte d’Arthur” lub jeśli interesuje się fantastyką przedtolkienowską, to...