Ta powieść czyta się sama, bo zawiera wszystkie elementy, które uwielbiam: szlachecki dworek, inne czasy, stroje, obyczaje i bohaterowie, którzy od początku budzą sympatię.

Dominik Podhorski i jego żona Julianna to osoby, które wiedzą, czego chcą od życia, mają marzenia, dążą do celu wbrew trudnościom, czasom, zwyczajom.
Gdy serce przepełnia odwzajemniona miłość, wszystko staje się łatwiejsze do zniesienia. Z ukochaną osobą można "przenosić góry" i zdziałać wiele. Od początku kibicowałam tej parze i cieszę się, że w ich życiu zaczęły pojawiać się dobre chwile.

Dominik wyrastał w domu pełnym miłości i przeniósł te wzorce do swojego małżeństwa. Okazywał Juliannie troskę, zrozumienie, czułe gesty. A Julianna? Rozkwitała w tej atmosferze ciepła i dobroci, była wsparciem dla męża i była po prostu szczęśliwa.

Autorka w barwny sposób opisała nie tylko codzienność tej pary, ale i osób z ich otoczenia. Babcia Antonina, Józek, Emilka, Janek są tak różni, ale łączy ich jedno. Mają dobre serca i pragną szczęścia nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla bliskich.

"Kwiatowy dwór" to piękna książka o miłości, przyjaźni, dążeniu do realizacji marzeń. Z każdej strony czuć poczucie sprawiedliwości i szacunek do człowieka, niezależnie od majątku, tytułu, stanu posiadania.

Znajdziemy też intrygi i wartką akcję, ale przede wszystkim siłę uczuć, która potrafi sobie poradzić z przeszłością powracającą w najbardziej nieoczekiwanych chwilach.

Ta powieść czyta się sama, bo zawiera wszystkie elementy, które uwielbiam: szlachecki dworek, inne czasy, stroje, obyczaje i bohaterowie, którzy od początku budzą sympatię.

Dominik Podhorski i jego żona Julianna to osoby, które wiedzą, czego chcą od życia, mają marzenia, dążą do celu wbrew trudnościom, czasom, zwyczajom.
Gdy serce przepełnia odwzajemniona miłość, wszystko...