Wydawnictwo Pogranicze wydaje dobre książki, ale ich oprawa graficzna nie przyciąga uwagi (stylówa na lata 90., może kojarzyć się z jakimiś wydawniczymi śmietkami i bzdetami). Wiadomo, że nie ocenia się książki po okładce, lecz lepiej byłoby postawić na szlachetną prostotę.
Sama książka jest niezwykła; ciężki kaliber ze względu nie tylko na oryginalną narrację, gdzie nie mamy do czynienia z wartką akcją (żeby nie spojlerować, treść można streścić następująco: urzędnik opieki społecznej średniego szczebla, kierowany odruchem serca przekracza swoje zawodowe kompetencje), a ze spowalniającymi akcję, spiętrzonymi w wiele warstw opisami, rozbudowanymi rozważaniami z gatunku "co by było, gdyby", spisanymi językiem drobiazgowym, choć jednocześnie bardzo celnym, z zaskakującymi porównaniami, ale też ze względu na tematykę. Narrator, piszący w pierwszej osobie, pracuje z osobami ulokowanymi na najniższych szczeblach społecznej drabiny, takimi, którzy nie bardzo potrafią żyć, albo inaczej - nie żyją zgodnie z wyznaczonymi normami, często wbrew obowiązującym przepisom lub choćby na bakier z akceptowanymi obyczajami; to osoby niepełnosprawne, szalone, czasem złe, czasem po prostu niepasujące do urządzonego odgórnie świata. Lektura mocno obciążająca, ale bardzo ważna i doskonała.

Wydawnictwo Pogranicze wydaje dobre książki, ale ich oprawa graficzna nie przyciąga uwagi (stylówa na lata 90., może kojarzyć się z jakimiś wydawniczymi śmietkami i bzdetami). Wiadomo, że nie ocenia się książki po okładce, lecz lepiej byłoby postawić na szlachetną prostotę.
Sama książka jest niezwykła; ciężki kaliber ze względu nie tylko na oryginalną narrację, gdzie nie...